Wyrok WSA w Łodzi z dnia 25 listopada 2004 r., sygn. I SA/Łd 785/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA A. Wrzesińska - Nowacka (spr.), Sędziowie NSA J. Antosik, A. Cudak, Protokolant A. Łuczyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 listopada 2004 roku sprawy ze skargi R. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r. I uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną przez nią w mocy decyzję Naczelnika [..] Urzędu Skarbowego Ł. - G. z dnia [...] nr. [...] II określa, że decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku zaskarżona ; III zasądza od dyrektora Izby Skarbowej w Ł. na rzecz R. S. kwotę 307 (trzysta siedem) złotych tytułem kosztów postępowania sądowego

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Izba Skarbowa w Ł. utrzymała w mocy decyzję [..] Urzędu Skarbowego, określającą wysokość zobowiązania podatkowego R. S. w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 r., zaległość w tym podatku oraz odsetki za zwłokę oraz odmawiającą stwierdzenia nadpłaty. Organy podatkowe obu instancji uznały, iż podatnikowi nie przysługiwało prawo do pomniejszenia dochodu o kwoty świadczeń, nazwanych świadczeniami rentowymi i wypłaconych na rzecz siostry i matki podatnika. Organ I instancji uznał przy tym, iż umowy nie mogą być uznane za umowy renty, bowiem przewidują wypłatę jednego, z góry określonego świadczenia w ratach. Na podstawie umowy renty rentodawca zobowiązuje się zaś do spełnienia w regularnych odstępach czasu szeregu świadczeń jednorazowych. Izba Skarbowa natomiast, podzielając co do zasady stanowisko Urzędu Skarbowego o niedopuszczalności pomniejszenia dochodu o kwoty wypłaconych świadczeń uznała, iż ustawodawca stanowiąc ulgę z tytułu rent miał na celu złagodzenie dolegliwości podatkowych w stosunku do podatników ponoszących świadczenia o charakterze humanitarnym. Nie było zaś jego zamiarem obniżenie zobowiązań podatkowych osób, które zawierały umowy renty w innym niż wspomożenie celu. Stąd badając causę umowy renty organy podatkowe mogą kontrolować prawidłowość wszelkich czynności przysparzających. W tym przypadku nie było konieczności wspomagania beneficjentek umowy renty, bowiem nie pozostawały one w niedostatku. Wypłacone im kwoty przeznaczyły na remont mieszkania. Skoro umowy renty nie służyły zapewnieniu środków utrzymania osobom obdarowanym, nie mogły więc stanowić podstawy do odliczenia wypłaconych na ich podstawie świadczeń od dochodu. Umowy te miały na celu świadome obejście przepisów prawa podatkowego.