Wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 października 2004 r., sygn. III SA 2230/03

Jeśli organ skarbowy chce przekonać sąd, że usługi wykonywane przez podatnika mają jedynie charakter serwisowy, musi wykluczyć prawdopodobieństwo, że w grę wchodziła licencja. Nie zbierając wystarczającego materiału dowodowego na poparcie swoich tez, narusza zasadę swobodnej oceny dowodów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 października 2004 r. sprawy ze skargi "T.T-M" S. A. w W. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 28 lipca 2003 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).

Zaskarżoną decyzją podjętą na podstawie art. 233 par. 1 pkt 1 oraz art. 72 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ Izba Skarbowa w W. utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego W.-W. z dnia 14.02.2003 r. (...) w sprawie stwierdzenia nieistnienia nadpłaty w podatku od towarów i usług za okres od lipca 1994 r. do sierpnia 1997 r. oraz odmowy zaliczenia nadpłaty na bieżące należności podatkowe z tytułu podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego, w związku z jej nieistnieniem.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że wnioskiem z dnia 1.09.1997 r. Spółka "T." S.A. zwróciła się do Urzędu Skarbowego W.-P. o zaliczenie nadpłaty w podatku od towarów i usług powstałej w wyniku zastosowania, zdaniem Spółki nieprawidłowej stawki VAT od importu usług za okres od lipca 1994 r. do 30.06.1997 r. tj. 22 procent zamiast 7 procent, na poczet bieżących i przyszłych należności podatkowych spółki. Ponadto pismem z dnia 17.09.1997 r. stwierdziła, że nie widzi przeszkód do rozpatrzenia wniosku Spółki w trybie art. 8 ust. 2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych jako wniosku o zaniechanie ustalania i poboru podatku od towarów i usług w części przekraczającej 7 procent.