Wyrok WSA w Lublinie z dnia 1 lipca 2004 r., sygn. II SA/Lu 1491/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Leszek Leszczyński, Sędziowie Asesorzy WSA Wiesława Achrymowicz, Wojciech Kręcisz (spr.), Protokolant referent-staż. Agnieszka Kocot, po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2004 r. sprawy ze skargi Z. K. na decyzję Kierownika Urzędu d/s Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...]. Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Kierownika Urzędu d/s Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącego 10 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

II SA/Lu 1491/03

U z a s a d n i e n i e

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...] października 2003 r. Nr [...], wydaną na podstawie przepisu art. 127 ust. 3 i art. 138 § 1 pkt ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U. z dnia 17 listopada 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) w związku z art. 22 ust. 1 i art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371 ze zm.) po rozpoznaniu sprawy Z.K. utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] czerwca 2003 r. nr [...] o odmowie przyznania uprawnień kombatanckich.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazano, iż zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego "Za działalność kombatancką uznaje się pełnienie służby w polskich podziemnych formacjach i organizacjach, w tym działających w ramach tych organizacji oddziałach partyzanckich w okresie wojny 1939-1945." Jak podniesiono na okoliczność tę wnioskodawca we wniosku o przyznanie uprawnień kombatanckich deklarował, iż w kwietniu 1943 r. wstąpił do Armii Krajowej, w której pełnił służbę do lipca 1944 r., przedstawiając jednocześnie oświadczenia świadków S.J. oraz S.W. Jak wskazano w uzasadnieniu decyzji, dokonując weryfikacji oświadczeń świadków przedstawionych przez stronę, zwrócono się do właściwego Urzędu Gminy w trybie art. 52 kodeksu postępowania administracyjnego o ich przesłuchanie. W rezultacie tej czynności dowodowej zwrócono uwagę, iż zeznania świadków S.W. i S.J. odebrane od nich w trybie art. 52 kodeksu postępowania administracyjnego nie dość, że w swej treści istotnie odbiegały od składanych przez nich wcześniej oświadczeń, to ponadto nie potwierdziły pierwotnie podawanych okoliczności odnoszących się do służby Z.K. w Armii Krajowej. Stąd też, jak wskazano Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił tymże oświadczeniom przymiotu wiarygodności. Jak wskazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, niezależnie od wyżej wskazano wątpliwości wydanej decyzji negatywnej towarzyszyły również i inne. Odnosiły się one do wieku wnioskodawcy. Podniesiono, bowiem, iż w deklarowanej przez wnioskodawcę dacie wstąpienia do Armii Krajowej - wiosna 1943 r. - miał on 14 lat. Odwołując się w tym kontekście do tego, iż Armia Krajowa była częścią Polskich Sił Zbrojnych, w których obowiązywały przedwojenne regulaminy wojskowe uzupełniane instrukcjami i rozkazami Naczelnego Dowództwa, dla ZWZ-AK podstawowe znaczenie miała instrukcja gen. K. Sosnkowskiego z dnia 4 grudnia 1939 r. powołująca do życia ZWZ i stanowiąca w pkt V a, iż "Członkiem ZWZ może być każdy Polak (każda Polka), nieposzlakowanej czci poczynając od wieku lat 17 - tu, który cele organizacji przyjmuje za swoje, podda się bez zastrzeżeń jej regulaminowi oraz złoży przepisaną przysięgę." W jej świetle, jak podniesiono, podstawowym warunkiem wstąpienia do organizacji było osiągnięcie określonego wieku i złożenie przysięgi wojskowej. Wobec tego, uznano, iż nie dość, że wnioskodawca w chwili deklarowanej przez niego daty wstąpienia do organizacji liczył sobie 14 lat, a za nieprawdopodobne zdaniem Kierownika Urzędu, uznać należy udział takiej osoby w akcjach zbrojnych, to ponadto, w związku z brakiem wątpliwościami towarzyszącymi relacjom świadków brak jest przekonujących podstaw, aby uznać, iż wnioskodawca składał przysięgę wojskową. Wobec tego, w świetle przeprowadzonych ustaleń faktycznych Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych uznał, iż wnioskodawca nie należał do Armii Krajowej, lecz doraźnie z nią współpracował.