Wyrok WSA w Opolu z dnia 9 czerwca 2004 r., sygn. II SA/Wr 320/02

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Daria Sachanbińska Sędzia NSA Jerzy Krupiński Asesor sądowy Elżbieta Naumowicz (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Grażyna Stykała po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi B. S. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...], nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Miejskiego Inspektora Sanitarnego w O. z dnia [...], nr [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego przez B. S. jest decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w O. z dnia [...], nr [...], podjęta na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz § 10 ust. 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. nr 65, poz. 294 ze zm.), którą utrzymano w mocy decyzję Miejskiego Inspektora Sanitarnego w O. z dnia [...], nr [...], odmawiającą stwierdzenia u skarżącej choroby zawodowej narządu słuchu.

Z lektury akt wynika, że sprawa była już rozpoznawana przez Naczelny Sąd Administracyjny, który wyrokiem z dnia 23 maja 2000 r., sygn. II SA/Wr 1879/98, uchylił negatywne dla skarżącej decyzje organów obydwu instancji z 1998 r. W uzasadnieniu tego wyroku podniesiono, że w zakresie orzekania o chorobie narządu słuchu naruszone zostały przepisy postępowania dowodowego, wskazując na płynące z przepisu § rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. domniemanie istnienia związku przyczynowego pomiędzy stwierdzoną u pracownika chorobą, która jest wymieniona w wykazie, a istniejącymi w środowisku pracy warunkami narażającymi na jej powstanie. Poza tym podkreślono, że w odmawiając uznania stwierdzonej choroby zawodowej organy nie powołały się na żadne konkretne przyczyny pozazawodowe, które mogłyby spowodować stwierdzony duży ubytek słuchu, zwłaszcza, że według wyjaśnień skarżącej nie chorowała ona na zapalenie uszu, jak i nie przechodziła stanów niedoleczonej grypy. W związku z tym Sąd zalecił przy ponownym rozpatrywaniu sprawy rozważenie dopuszczenia innych środków dowodowych, jak skierowanie B. S. na ponowne badania przez instytut naukowo-badawczy w Ł., o co zresztą skarżąca wnosiła na etapie postępowania administracyjnego.