Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 23 czerwca 2004 r., sygn. II SA/Ka 1693/02

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krzysztof Wujek (spr.), Sędziowie NSA Henryk Wach, Asesor WSA Małgorzata Walentek, Protokolant sekr. sąd. Beata Jacek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 czerwca 2004 r. przy udziale sprawy ze skargi K. G. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej uchyla zaskarżoną decyzję i zasądza od Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. na rzecz skarżącego [...] zł ([...]) tytułem kosztów sądowych

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Powiatowy Inspektor Sanitarny w B. działając w oparciu o art. 1 pkt 2 i art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 1998 r. Nr 90, poz. 575 ze zm.) oraz § 1, 7 i 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 65, poz. 294 ze zm.) orzekł o braku podstaw do stwierdzenia u K. G. choroby zawodowej uszkodzenia słuchu wymienionej w poz. 15 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do powołanego wyżej rozporządzenia.

W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia wskazał, że warunkiem koniecznym do stwierdzenia choroby zawodowej - oprócz wykazania związku przyczynowego pomiędzy warunkami pracy, a występującym schorzeniem - jest jej uprzednie rozpoznanie przez właściwą do tego jednostkę służby zdrowia. W tym celu K. G. badany był w Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy Poradni Chorób Zawodowych w S.. Ponieważ placówka ta jednoznacznie wykluczyła istnienie choroby zawodowej z powodu obustronnie zbyt małego stopnia uszkodzenia słuchu u w/w brak było - zdaniem organu sanitarnego - podstaw do jej rozpoznania, mimo iż z przeprowadzonego dochodzenia epidemiologicznego wynikało, że K. G. zatrudniony był w latach 1970-1998 w "A" sp. z o.o. Zakład KWK "B" na stanowiskach: mł. ślusarz na pow., ślusarz p.z., sygnalista p.z., ślusarz p.z. i maszynista wyciągowy p.z., gdzie pracował w warunkach stwarzających ryzyko powstania przewlekłego urazu akustycznego (równoważny poziom dźwięku w latach 1970-1991 wynosił bowiem 81-92 dBA).