Wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2004 r., sygn. I SA 1348/02

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Daniela Kozłowska Sędziowie WSA - Emilia Lewandowska NSA - Marek Stojanowski (spr.) Protokolant - Anna Jurak po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2004 r. sprawy ze skargi A.P., A.P., E.B. i J.H. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] stycznia 2002 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania - oddala skargę-

Uzasadnienie

Prezes Rady Ministrów decyzją z dnia [...] stycznia 2002 r. nr [...] po rozpoznaniu wniosku A.P., A.P., E.B. i J.H. o ponowne rozpatrzenie sprawy utrzymał w mocy decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] listopada 2001 r. Nr [...] odmawiającą wznowienia postępowania zakończonego zezwoleniem Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego z dnia [...] grudnia 1955 r. nr [...] zezwalającym [...] Centrali [...] w K. na nabycie nieruchomości w zakresie w jakim zezwolenie to dotyczyło działek objętych [...].

Prezes Rady Ministrów rozpoznając sprawę podał, że w piśmie z dnia 13 sierpnia 2001 r. A.P., A.P., E.B. i J. H. wystąpili do Prezesa Rady Ministrów z wnioskiem o wznowienie postępowania zakończonego zezwoleniem Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego z dnia [...] grudnia 1955 r. zezwalającym [...] Centrali [...] w K. na nabycie nieruchomości w zakresie w jakim zezwolenie to dotyczyło działek objętych [...]. W uzasadnieniu swojego wniosku wskazano, iż w trakcie postępowania, którego element końcowy stanowiło powołane zezwolenie, nie zostali powiadomieni o toczącym się postępowaniu.

Prezes Rady Ministrów nie uznał tej argumentacji za uzasadnioną i decyzją z dnia [...] listopada 2001 r. odmówił wznowienia postępowania zakończonego zezwoleniem Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego z dnia [...] grudnia 1955 r. W uzasadnieniu wskazał, iż zezwolenie Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego nie było decyzją administracyjną, którą w jakikolwiek sposób kształtowała sytuację prawną właścicieli nieruchomości, jak również fakt, że nie wynika z niego jakiekolwiek ograniczenie lub odjęcie prawa własności nieruchomości wobec możliwości podejmowania przez podmiot gospodarczy jedynie starań o nabycie nieruchomości w drodze umowy cywilnoprawnej lub w drodze wywłaszczenia.