Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 11 lutego 2004 r., sygn. II SA/Wr 167/01

Sygn. akt 3 II SA/Wr 167/2001 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 lutego 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący - Sędzia NSA Anna Moskała Sędziowie - Sędzia NSA Krystyna Anna Stec - Sędzia WSA Jerzy Strzebińczyk (sprawozdawca) Protokolant - Katarzyna Dziok po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lutego 2004 r. skargi M. B. na decyzję D. Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego we W. z dnia [...], Nr [...], w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej, I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Powiatowego Inspektora Sanitarnego we W. z dnia [...], Nr [...], II. zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji nie mogą być wykonane.

Uzasadnienie

3 II SA/Wr 167/2001

Uzasadnienie

W decyzji z dnia [...] (Nr [...], znak sprawy: [...]) Powiatowy Inspektor Sanitarny we W. - powołując się na przepisy: art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 14 marca 19S5 r. o Inspekcji Sanitarnej (tekst jednolity - Dz. U. z 1998 r., Nr 90, poz. 575 ze zm.), oraz § 10 rozporządzenia RM z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 65, poz. 294 ze zm.) - przyjął brak podstaw do stwierdzenia u M. B. choroby zawodowej.

W uzasadnieniu takiego rozstrzygnięcia organ wywiódł, że po przeprowadzeniu uzupełniającego badania środowiskowego w miejscu pracy chorej, w Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy we W., ustalono (po analizie dozymetrii indywidualnej), iż M. B., podczas pracy w charakterze technika elektroradiologii, nie była narażona na nadmierne dawki promieniowania jonizującego. Również obserwacja kliniczna w Instytucie Medycyny Pracy w Ł. w dniach 7-26 listopada 1999 r. pozwoliła na wykluczenie tła zawodowego stwierdzanych u strony zmian chorobowych. Ponieważ rozpoznana u M. B. choroba nie powstała w związku z warunkami pracy, orzeczono brak podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej.

W odwołaniu strona uznała decyzję organu pierwszej instancji za krzywdzącą i wnioskowała o ponowne rozpatrzenie sprawy. Podkreśliła, że jako technik rtg. pracowała od 1966 r. do końca września 1999 r., stale w pracowni rtg., w narażeniu na promieniowanie jonizujące. W 1996 r. zachorowała na chorobę nowotworową lewej nerki. W sierpniu tego samego roku wykonano nefrektomię lewostronną a w wyniku badania cytologicznego stwierdzono Ca nerki lewej. M. B. sugerowała w związku z tym, że powodem choroby nowotworowej - a także innych stwierdzonych u niej chorób układu krwiotwórczego (leukopenii, granulocytopenii, małopłytkowości i hypoplazji szpiku kostnego) mogło być promieniowanie jonizujące. Odwołująca starała się podważyć zasadność wniosków i twierdzeń zawartych w orzeczeniu Instytutu Medycyny Pracy w Ł. W jej ocenie, przyczyną zmian chorobowych nie mogły być leki przeciwzapalne, jak to przyjęto po badaniach. Leki te stosowała bowiem krótko, bo w okresie od 22 lipca 1996 r. do końca stycznia 1997 r. Półroczne ich stosowanie nie uzasadniało polekowego źródła zmian hematologicznych, a skłaniałoby raczej - zdaniem zainteresowanej - do przyjęcia ich popromiennej etiologii, skoro była narażona na ten czynnik przez 33 lata. W opinii lekarskiej nie uwzględniono w ogóle czynnika czasu, opierając się przede wszystkim na braku dowodów, które by wskazywały na ponadnormatywne napromieniowanie. Instytut Medycyny Pracy w Ł. stwierdził tylko czterokrotne przekroczenie dawki mierzalnej 0,4 milisilvera. Pozostałe badane błony dozymetryczne wskazywały, że dawka napromieniowania była zbyt mała