Wyrok WSA w Opolu z dnia 19 lutego 2004 r., sygn. II SA/Wr 825/01

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Krupiński (spr.) Sędzia WSA Daria Sachanbińska Asesor sądowy Elżbieta Naumowicz Protokolant: sekretarz sądowy Dorota Idczak Po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2004 r. na rozprawie przy udziale - sprawy ze skargi R. P. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w O. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej I. Uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą decyzję Powiatowego Inspektora Sanitarnego w P. z dnia [...], nr [...] II. Nie wstrzymuje wykonania zaskarżonej decyzji

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi R. P. wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, a przekazanej do rozpoznania do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego jest decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...], nr [...], podjęta na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz § 10 ust. 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. nr 65, poz. 294 ze zm.), którą utrzymano w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Sanitarnego w P. z dnia [...] odmawiającą stwierdzenia Naczelnego skarżącego choroby zawodowej narządu słuchu.

W uzasadnieniu podniesiono, że R. P. w okresie od listopada 1962r. do listopada 1977r. był ślusarzem w A w P. Od grudnia 1977r. do września 1994r. był kotlarzem w B w C., P., S., C w K. i w P., D w O., E w P. Podczas pracy był narażony na ponadnormatywny hałas. Od października 1994r. nie pracuje. W 2000r. poddany został badaniu w Poradni Chorób Zawodowych Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w O. z siedzibą w K., gdzie rozpoznano u niego obustronny odbiorczy ubytek słuchu o wielkości UP-57 dB, UL-57 dB. Poradnia orzekła, iż brak jest podstaw do rozpoznania w tym przypadku choroby zawodowej. W uzasadnieniu orzeczenia stwierdzono, iż dokonana w 1994r., a więc po ustaniu zawodowego narażenia na hałas ocena stanu słuchu tego pracownika nie stwarzała podstaw do rozpoznania choroby zawodowej. Przyrost stopnia niedosłuchu nastąpił bez narażenia na hałas, a zatem nie może zostać uznany za schorzenie zawodowe. Powiatowy Inspektor Sanitarny w P. kierując się tym orzeczeniem odmówił stwierdzenia choroby zawodowej. Z treści odwołania wynikało, iż skarżący upatruje pogorszenia słuchu po 1994 r. w następstwach wykonywanej wcześniej pracy w warunkach szkodliwych. Zgodnie jednak z zasadami audiologii, którymi kierują się jednostki służby zdrowia orzekające w sprawach chorób zawodowych, zawodowe uszkodzenie słuchu to obustronny odbiorczy ubytek słuchu o wielkości co najmniej 30 dB w uchu lepiej słyszącym. Jest to bowiem wielkość, przy której zaczyna występować pogorszenie społecznej wydolności słuchu manifestujące się upośledzeniem zrozumiałości mowy. Badanie audiometryczne, któremu poddany został skarżący pod koniec aktywności zawodowej nie wykazało u niego schorzenia narządu słuchu, które mogłoby zostać uznane za zawodowe (rozpoznanie dokonane w dniu 1 czerwca 1994r. przez Poradnię Chorób Zawodowych Wojewódzkiej Przychodni Przemysłowej w O.). Fakt znacznego pogłębienia się niedosłuchu mimo braku narażenia zawodowego na hałas od 1994r. świadczy o pozazawodowej etiologii rozpoznanego obecnie schorzenia.