Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2004 r., sygn. II SA/Wr 2639/01

Sygn. akt 3 II SA/Wr 2639/2001 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJcF@fcSKfiE3j70 Dnia 26 stycznia ,2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym : Przewodniczący: S. NSA Krystyna Anna Stec Sędziowie: S. WSA Asesor WSA Jerzy Strzebińczyk (sprawozdawca) Bogumiła Kalinowska Protokolant Iwona Procajło Po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi J. H. na decyzję Wojewody D. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy wymeldowania R. H. z miejsca pobytu stałego w lokalu przy ul. D. [...] w Z. oddala skargę.

Uzasadnienie

Sygn. akt 3 II SA/Wr 2639/2001

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] (Nr [...]) - wydaną po rozpatrzeniu wniosku J. H. - Burmistrz Miasta Z. odmówił wymeldowania żony wnioskodawcy R. H. z pobytu stałego w lokalu położonym w Z. przy ul. D. [...]. W podstawach prawnych takiego rozstrzygnięcia powołano przepisy art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t.j. - Dz. U. z 1984 r., Nr 32, poz. 174 ze zm.) i art. 3 pkt 11 lit. c ustawy z dnia 17 maja 1990 r. o podziale zadań i kompetencji określonych w ustawach szczególnych pomiędzy organy gminy a organy administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 34, poz. 198 ze zm.)

W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji przytoczył treść art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych (w brzmieniu ówcześnie obowiązującym), stwierdzając w konkluzji, że przeprowadzone postępowanie nie wykazało istnienia żadnego z dwu stanów faktycznych wskazanych w tym przepisie, które mogłyby uzasadnić wymeldowanie. W swoich wywodach organ skupił się na pierwszym z tych stanów. Do wymeldowania w takim przypadku niezbędne jest kumulatywne spełnienie następujących przesłanek: utraty uprawnień do przebywania w lokalu i niedopełnienie obowiązku wymeldowania się z pobytu stałego, z jednoczesnym faktycznym opuszczeniem lokalu, przy czym opuszczenie to musi mieć dobrowolny charakter, bądź wynikać z wykonanego wyroku eksmisyjnego. Drugi stan opisany w art. 15 ust. 2, dotyczący osoby, która bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego i nie przebywa w nim co najmniej przez okres 6-ciu miesięcy a nowego miejsca pobytu nie można ustalić, nie wchodził - w ocenie organu - w ogóle w rachubę, ponieważ miejsce pobytu R. H. było znane, a ona sama uczestniczyła czynnie w postępowaniu.