Wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 stycznia 2004 r., sygn. I SA 969/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Łukaszewska - Macioch (spr.) Sędziowie : sędzia WSA Daniela Kozłowska NSA Cezary Pryca Protokolant Edyta Łukasiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2004 r. sprawy ze skargi J. P. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Tytułów Naukowych i Stopni Naukowych z dnia [...] marca 2003 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia uchwały o nadaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego 1) uchyla zaskarżona decyzję oraz decyzję Centralnej Komisji do Spraw Tytułów Naukowych i Stopni Naukowych z dnia [...] lutego 2002 r. Nr [...] 2) stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie

I SA 969/03

UZASADNIENIE

Centralna Komisja do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych, zwana dalej "Centralną Komisją", decyzją z dnia [...] marca 2003 r. Nr [...], na podstawie art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach naukowych (Dz. U. Nr 65, poz. 368 z późn. zm.), po ponownym rozpatrzeniu sprawy zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału [...] Akademii [...] w K. z dnia [...] czerwca 2001 r. o nadaniu dr J. P. stopnia naukowego doktora habilitowanego, utrzymała w mocy swoją decyzję z dnia [...] lutego 2002 r. odmawiającą zatwierdzenia w/w uchwały.

W uzasadnieniach wydanych decyzji Centralna Komisja przedstawiła następujący stan faktyczny sprawy:

Sekcja Nauk [...] Centralnej Komisji po zapoznaniu się z wnioskiem Rektora Akademii [...] w K. o zatwierdzenie uchwały Rady Wydziału [...] tejże uczelni o nadaniu dr J. P. stopnia naukowego doktora habilitowanego i po przeprowadzeniu dyskusji, w tajnym głosowaniu ([...] tak, [...] nie, [...] wstrzym.), odmówiła poparcia tego wniosku. Jak wykazał wynik głosowania, większość członków Sekcji nie znalazła wystarczających podstaw do uznania, że rozprawa habilitacyjna stanowi znaczny wkład w rozwój dyscypliny naukowej, której dotyczył przewód habilitacyjny i że spełnia ona wymagania określone w art. 15 ust. 1 ustawy. Przyznano, iż dorobek naukowy habilitantki po uzyskaniu stopnia naukowego doktora jest wprawdzie obszerny, jednak jego wartość merytoryczna jest niska, a znaczenie dla rozwoju nauki niewielkie. Większość prac opublikowana została w czasopismach o niewielkim zasięgu i znaczeniu, najczęściej w wydawnictwach o charakterze uczelnianym, pozostałe w czasopismach krajowych. W większości prace te nie są dowodem, że autorka potrafi prawidłowo planować pracę naukową, aby rozwiązać podejmowany problem badawczy. Badaniami objęte zostały małe grupy osób, zastosowano proste, rutynowe testy, ocena wyników jest nadmiernie uproszczona, nie uwzględniająca złożonych uwarunkowań towarzyszących zaplanowanym badaniom. Rozprawa habilitacyjna jest kompilacją wcześniej opublikowanych prac, stanowiących część wyżej omówionego dorobku naukowego i nie wnosi nowych elementów poznawczych, ma poważne uchybienia metodyczne, pozbawiona jest łącznej dyskusji wyników w niej zaprezentowanych i zakończona ogólnikowymi wnioskami. Sekcja zwróciła również uwagę na fakt, że w pracy, w której wykonano badania na grupie kobiet ciężarnych, brak jest jakiejkolwiek informacji o uzyskaniu na to zgody komisji bioetycznej.