Wyrok WSA w Łodzi z dnia 27 stycznia 2004 r., sygn. II SA/Łd 835/01

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kozerski, Sędziowie NSA Irena Krzemieniewska, p.o. sędziego WSA Małgorzta Łuczyńska (spr.), Protokolant Adrian Król, po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2004 r. na rozprawie przy udziale sprawy ze skargi B. S. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] Nr [...] ([...]) w przedmiocie choroby zawodowej uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Kolejowego Inspektora Sanitarnego w Ł. nr [...] ([...]) z dnia [...].

Uzasadnienie

3 II SA/Łd 835/01

UZASADNIENIE

Decyzją Nr [...]([...]) z dnia [...] [...] Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. działając na podstawie art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 marca 1985r. o Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. Nr 90 z 1998r. poz. 575 z późń.zm.) oraz § 1 i § 10 ust. 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U. Nr 65 poz. 294 z póżń.zm.) i art. 138 § 1 pkt 1 kpa utrzymał w mocy decyzję Kolejowego Inspektora Sanitarnego w Ł. nr [...] ([...]) z dnia [...] stwierdzającą brak podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej u B. B.

W uzasadnieniu stwierdzono, że [...] Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. rozpatrując niniejszą sprawę oparł się na obowiązującym rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983r. w sprawie chorób zawodowych. W myśl postanowień § 1 ust. 1 w/w rozporządzenia za chorobę zawodową uważa się chorobę określoną w załączniku do tego rozporządzenia, jeżeli była spowodowana wykonywaniem zatrudnienia w warunkach narażających na jej powstanie. W świetle tego przepisu do uznania choroby zawodowej niezbędne jest: wymienienie choroby w wykazie chorób zawodowych, istnienie związku przyczynowego pomiędzy powstałym schorzeniem, a warunkami pracy osoby ubiegającej się o stwierdzenie u niej choroby zawodowej. B. B. był poddany dwukrotnie badaniom specjalistycznym w uprawnionych do orzekania o chorobach zawodowych jednostkach organizacyjnych kolejowej służby zdrowia spełniając tym samym postanowienie § 9 cytowanego wyżej rozporządzenia. Wydały one orzeczenia stwierdzające, iż rozpoznane schorzenia nie wykazują cech choroby zawodowej. Z lekarskiego punktu widzenia typ zawodowego uszkodzenia słuchu rozpoznaje się w przypadku stwierdzenia ubytku słuchu typu odbiorczego, obustronnego, ślimakowego u pracowników przewlekle narażonych na poziomu hałasu uznane w świetle współczesnego stanu wiedzy medycznej za stwarzające ryzyko utraty słuchu. Ze względu na zróżnicowaną wielkość ubytku słuchu występującą u osób narażonych, a wynikającą z indywidualnej wrażliwości ucha przyjmuje się jednolite kryterium określające stopień upośledzenia słuchu jako chorobę zawodową oparte na współczesnym stanie wiedzy medycznej, a mianowicie: uszkodzenie słuchu typu odbiorczego, obustronnego ślimakowego o wielkości co najmniej 30 dB w uchu lepiej słyszącym (po uwzględnieniu presbyacusis). Rozpoznane u B. B. schorzenie nie nosi cech choroby zawodowej. Samo istnienie narażenia zawodowego w środowisku pracy stwierdzone w dochodzeniu epidemiologicznym przez Kolejowego Inspektora Sanitarnego w Ł. nie jest jednoznaczne z powstaniem choroby zawodowej.