Dnia 28 lipca 2011 r.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2007 r. Rada Miejska Wałbrzycha podjęła uchwałę nr X/90/07 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru ulicy Wrocławskiej i alei de Gaulle'a - rejon ulic Wilczej i Pogodnej w Wałbrzychu.Uchwałą z dnia 28 czerwca 2010 r. nr LIII/464/10 Rada Miejska Wałbrzycha nie uwzględniła wezwania do usunięcia naruszenia prawa wskazanym unormowaniem. Po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchwale-nie § 36 ust. 4 wymienionej uchwały Arleta Adamski wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na uchwałę Rady Miejskiej Wałbrzycha nr X/90/07 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospo-darowania przestrzennego dla obszaru ulicy Wrocławskiej i alei de Gaulle'a - rejon ulic Wilczej i Pogodnej w Wałbrzychu zarzucając naruszenie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.), poprzez wprowadzenie generalnego zakazu budowy zjazdów z nieruchomości przy alei de Gaulle'a, podczas gdy ustawodawca uzależnia budowę zjazdu od uzyskania w dro-dze decyzji administracyjnej zezwolenia zarządcy drogi publicznej, art. 31 ust. 3 w związku z art. 64 ust. 3 Konstytucji, poprzez wprowadzenie zakazu nadmiernie ingeru-jącego w sferę prawa własności. Wobec wykazanych zarzutów wniosła o stwierdzenie nieważności § 36 ust. 4 zaskarżonej uchwały za zasądzeniem na jej rzecz kosztów po-stępowania, wraz z kosztami zastępstwa procesowego. W szerokich motywach skargi podniesiono, że skarżąca wystąpiła z wezwaniem do usunięcia naruszenia jej interesu prawnego nie z przyczyny uchybień procedural-nych przy uchwalaniu planu zagospodarowania przestrzennego, lecz dlatego, iż zapisy uchwały naruszają powszechnie obowiązujące przepisy regulujące zasady budowy zjazdów oraz przepisy Konstytucji". Przywołując unormowanie zawarte w art. 140 kc, art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz .U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) oraz art. 29 ustawy o drogach publicznych i zaznaczając, że jeżeli nie-ruchomość graniczy z drogą publiczną to istnieje możliwość zapewnienia dostępu do drogi publicznej zgodnie z przepisami ustawy o drogach publicznych, skarżąca zauwa-żyła, że w judykaturze wielokrotnie wypowiadano się na temat budowy zjazdu, w tym kryteriów udzielenia bądź odmowy udzielenia zezwolenia na jego wykonanie. W orzecz-nictwie wskazywano między innymi, że decyzja zarządu drogi wyrażająca zgode na wy-konanie zjazdu z drogi publicznej do przyległej nieruchomości ma charakter uznaniowy i może być uzależniona od istniejących warunków technicznych, przy czym zgoda zarzą-du drogi na wykonanie zjazdu jest podejmowana z uwagi na funkcje takiej drogi, a przy podejmowaniu decyzji o ustanowieniu zjazdu z drogi publicznej zarząd drogi musi kie-rować się koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa ruchu na drodze. W konkluzji skarżąca wywiodła, że § 36 ust. 4 zaskarżonej uchwały "pozostaje w sprzeczności i narusza, niezależnie od wykładni § 36 ust. 4 - ustanawiającego zakaz wydawania zezwoleń na lokalizację zjazdu, czy też wydawania pozwolenia na budowę zjazdu - art. 29 ustawy o drogach publicznych". Powołując się na unormowania zawarte w art. 31 ust. 3 oraz w art. 64 ust. 3 Kon-stytucji strona stwierdziła, że "wprowadzenie w § 36 ust. 4 uchwały zakazu realizacji zjazdów z alei de Gaulle'a nie może i nie zdaje testu proporcjonalności. Wprowadzenie tego zakazu bowiem nie jest ani konieczne, ani niezbędne dla ochrony bezpieczeństwa ruchu drogowego na tej drodze. Na straży tej wartości (bezpieczeństwa ruchu drogo-wego) stoją przepisy ustawy o drogach publicznych, w szczególności art. 29, które w sposób wyczerpujący i niezbędny dla ochrony bezpieczeństwa ruchu drogowego regu-lują zasady udzielania zezwoleń na lokalizację zjazdów. W tym stanie rzeczy absolutnie zbędne jest regulowanie tej kwestii w planie zagospodarowania przestrzennego". Mając na uwadze dotychczasowe wywody skarżąca uznała, że § 36 ust. 4 uchwały jest nie tylko niezgodny z art. 29 ustawy o drogach publicznych, ale również narusza art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji. W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o jej oddalenie. W uzasadnie-niu wskazano, że organy gminy nie dopuściły się naruszenia art. 29 ust. 1 ustawy o dro-gach publicznych bowiem, wskazała, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w celu ustalenia przeznaczenia terenów oraz okre-ślenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy sporządza się plan miejscowy. Przepis art. 15 ust. 2 tej ustawy definiuje obowiązkowy zakres planu, wskazując między innymi "szczegółowe warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użyt-kowaniu, w tym zakaz zabudowy" oraz "zasady modernizacji, rozbudowy i budowy sys-temów komunikacji i infrastruktury technicznej". W opinii organu Gminy, wynika z tego, że Prezydent Miasta, sporządzając projekt planu oraz Rada Miejska uchwalając plan jako akt prawa miejscowego, mają delegację ustawową do wprowadzenia różnego ro-dzaju zakazów czy ograniczeń oraz ustaleń dotyczących układu komunikacyjnego i nie stanowi to naruszenia kompetencji organu wykonawczego czyli zarządcy drogi. Zda-niem strony przeciwnej, w tym przypadku mają zastosowanie przepisy art. 94 i art. 169 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 15 ust. 1, art. 18 ust. 1, art. 41 ust. 1 i art. 26 ust. 4 zda-nie 1 ustawy o samorządzie gminnym, określające rozdział władzy stanowiącej i wyko-nawczej oraz art. 3 i art. 17 pkt 7 lit. d) ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-strzennym, określające rolę organów stanowiących i wykonawczych w planowaniu przestrzennym, a także obowiązek zarządcy drogi uzgodnienia projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zaznaczając, że przepisy te jednoznacznie przyznają radom gmin kompetencję w zakresie stanowienia aktów prawa miejscowego, strona przeciwna podkreśliła, że organy wykonawcze nie posiadają uprawnień ani do stanowienia prawa miejscowego, ani do zmiany jego treści. W uzasadnieniu odpowiedzi na skargę dodano także, iż w procesie planowania przestrzennego zarządca drogi jest obowiązany uzgodnić projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co w analizowanej sprawie miało miejsce. Wskaza-no przy tym na pismo z dnia 9 marca 2007 r. uzgadniające pozytywnie i bez uwag pro-jekt planu zawierającego sporny zapis o zakazie lokalizacji nowych zjazdów. Podkre-ślono, że organ wykonawczy - zarządca drogi, wydając decyzję w sprawie indywidual-nej (ustalenia lokalizacji zjazdu) nie może podważać treści aktu prawa miejscowego, wydanego przez organ stanowiący. Podniesiono, że pomimo iż w momencie wydawania przez Dolnośląski Zarząd Dróg Wojewódzkich decyzji zezwalającej na lokalizację zjaz-du, kwestionowany plan nie był jeszcze aktem prawa miejscowego, to organ wykonaw-czy uzgodnił jego projekt 1,5 miesiąca przed wydaniem decyzji. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 31 ust. 3 w związku z art. 64 ust. 3 Kon-stytucji, strona przeciwna podkreśliła, że Konstytucja RP mówi o tym, że prawo własno-ści może być ograniczane w drodze ustawy oraz że art. 3 ustawy o planowaniu i zago-spodarowaniu przestrzennym oddaje władztwo planistyczne na terenie gminy wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi) tej gminy i czyni go tym samym odpowiedzialnym za kształtowanie polityki przestrzennej, przyjmując za podstawę ład przestrzenny i zrów-noważony rozwój, a ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nierucho-mości. Organ Gminy podniósł, że sporządzając i uchwalając plan miejscowy władze kierują się w pierwszej kolejności zasadą równoważenia interesu publicznego z intere-sem właścicieli nieruchomości, a takim interesem publicznym jest niewątpliwie bezpie-czeństwo w ruchu drogowym. W uzasadnieniu odpowiedzi na skargę podano następnie, iż wprowadzanie zakazów i nakazów oraz różnego rodzaju ograniczeń w użytkowaniu terenów jest w procedurze planistycznej poprzedzone przeprowadzeniem analiz i stu-diów istniejących uwarunkowań mających wpływ na sposób zagospodarowania terenu. Wywodzono, że w wyniku tych analiz, w szczególności sporządzonej na potrzeby spor-nego planu "analizy powiązań komunikacyjnych" uznano, iż ze względu na klasę drogi (droga główna) oraz jej funkcję w sieci komunikacyjnej miasta, a także dużą ilość parceli po obu stronach drogi należy uniemożliwić lokalizację nowych zjazdów. Podkreślono, że stanowisko to potwierdza we wniosku złożonym w procedurze planistycznej planu Za-rząd Dróg i Komunikacji w Wałbrzychu, który zajmuje się zarządzaniem drogami krajo-wymi, wojewódzkimi, powiatowymi i gminnymi na terenie miasta w zakresie ich utrzy-mania i ochrony. Organ Gminy wskazał, że zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 4 warunków tech-nicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie, w celu zapew-nienia wymaganego poziomu bezpieczeństwa ruchu drogowego na drodze klasy "G" należy ograniczyć liczbę i częstość zjazdów. Strona przeciwna wywiodła, że jakkolwiek ustalanie lokalizacji zjazdu następuje na warunkach uznania administracyjnego, to nie może być ono dowolne, gdyż jego gra-nice wyznaczają w myśl art. 7 kpa interes społeczny i słuszny interes obywatela, a tak-że przepisy szczególne (§ 9 ust. 1 pkt 4, § 77 i § 113 ust. 7 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie). W piśmie procesowym z dnia 6 października 2010 r. skarżąca polemizując z tre-ścią odpowiedzi na skargę podtrzymała swoje stanowisko i zarzuciła ponadto, że § 36 ust. 4 zaskarżonej uchwały narusza również art. 15 ust. 2 pkt 10 i art. 17 pkt 7 lit. d) ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Podkreśliła, że rada gminy związana jest przepisami prawa, w tym prawa europejskiego, zasadami konstytucyjnymi oraz przepisami ustaw materialnoprawnych i tylko w tych granicach można wyznaczyć władztwo planistyczne przysługujące gminie. Wywodziła, że strona przeciwna przekro-czyła władztwo planistyczne z uwagi na to, że kwestia budowy zjazdów jest uregulowa-na przez ustawę o drogach publicznych, która w sposób wyczerpujący określa organ właściwy oraz przesłanki wydania zezwolenia na budowę zjazdu. W opinii skarżącej, Rada Miejska Wałbrzycha nie miała żadnych podstaw prawnych do wprowadzenia za-kazu budowy zjazdów na drodze Aleja de Gaulle'a, a podjęcie przez stronę przeciwną uchwały w tym zakresie uznać należy za nadużycie władztwa planistycznego. Po raz pierwszy rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wro-cławiu oddalił skargę. W uzasadnieniu wskazał, między innymi, że uchwalając kwestio-nowany plan Rada Miejska Wałbrzycha nie naruszyła przepisu art. 15 ust. 2 pkt 10, ani art. 17 pkt 7 lit. d) ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W planie obowiązkowo określa się zasady modernizacji systemów komunikacji, w tym zakaz sy-tuowania nowych zjazdów. W wyniku rozpoznania skargi kasacyjnej Arlety Adamski od tego wyroku Naczel-ny Sąd Administracyjny uchylił go, a sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Wo-jewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania. W motywach tego orzeczenia wskazano w pierwszym rzędzie, że istotą zarzutów podnoszonych w skardze kasacyjnej jest to, iż w ocenie wnoszącego tę skargę podmio-tu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego nie można było zawrzeć generalnego zakazu budowy zjazdów z określonej drogi publicznej, w niniejszej sprawie z alei de Gaulle'a. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku przedmiotowy za-kaz został wprowadzony na wniosek właściwego zarządcy drogi i motywowany był tym, iż droga ta jest drogą główną zaś zakaz realizacji nowych zjazdów na sąsiednie nieru-chomości ma zapewnić bezpieczeństwo w ruchu drogowym, ze względu na klasę drogi /droga główna/ oraz jej funkcję w sieci komunikacyjnej miasta, a także z uwagi na dużą ilość parceli po obu stronach drogi. Takie uregulowanie jest zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego całkowicie niezrozumiałe i nieprawidłowe bowiem ilość parceli /nieruchomości/ po obu stronach drogi w kontekście bezpieczeństwa ruchu drogowego nie może być wystarczającą pod-stawą do przyjęcia w planie miejscowym takiej generalnej regulacji jak zakaz budowy zjazdów zwłaszcza, że wprowadzenie tego rozwiązania nie znajduje oparcia w powoła-nym wyżej przepisie, który zawiera nakaz skierowany do organu stanowiącego prawo miejscowe, aby w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określał za-sady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicz-nej. W wytycznych dla sądu pierwszej instancji ponownie rozpoznającego sprawę Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że sąd pierwszej instancji nie powinien ograni-czyć swoich rozważań do tego, iż przedmiotowa droga jest drogą główną i motywować swoje rozstrzygnięcie tym, iż konkretne rozwiązanie w planie miejscowym jest wynikiem wniosku zarządcy drogi posługującego się argumentem bezpieczeństwa w ruchu dro-gowym, lecz powinien zbadać sprawę w znacznie szerszym, wskazanym wyżej zakre-sie. Należy zauważyć w szczególności, że treść wniosku zarządcy drogi nie ma mocy decydującej w kwestii ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Słusznie w skardze kasacyjnej podnosi się, że wniosek zarządcy drogi ma jedynie zna-czenie wiążące w postępowaniu administracyjnym dotyczącym budowy drogi. Ustalając plan miejscowy dla danego terenu oraz rozstrzygając w prawie miejscowym o rozwią-zaniach dotyczących systemu komunikacyjnego należy ocenić sprawę całościowo, ma-jąc zwłaszcza na uwadze to aby tereny przylegające do drogi głównej miały możliwość skomunikowania się poprzez system dróg z innymi terenami poprzez tę drogę lub też inne drogi. Wojewódzki sąd Administracyjny po ponownym rozpoznaniu sprawy zwa-żył: Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz roz-strzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z pra-wem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 przywołanego aktu). W myśl art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administra-cyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) - zwanej dalej u.p.p.s.a. - zakres kontro-li administracji publicznej obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów ad-ministracji rządowej (pkt 5) oraz akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administra-cji publicznej. Skarga wniesiona w niniejszej sprawie dotyczy uchwały w sprawie miej-scowego planu zagospodarowania przestrzennego - a więc objęta jest zakresem pkt 5 § 2 art. 3 u.p.p.s.a. Przedmiotem kontroli sądu jest uchwała Rady Miejskiej Wałbrzycha z dnia 28 czerwca 2007 r. nr X/90/07 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowa-nia przestrzennego dla obszaru ulicy Wrocławskiej, alei de Gaull,a rejon ulic Wilczej i pogodnej w Wałbrzychu, podjęta na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm. - zwanej dalej u.p.z.p. oraz art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.- dalej u.s.g.). Arleta Adamski wniosła o stwierdzenie nieważności opisanego aktu w zakresie § 36 ust. 4 uchwały zarzucając mu naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 10 w związku z art. 17 pkt 7 lit. d tej ustawy, a także art. 29 ustawy o drogach publicznych i art. 64 ust. 3 Konstytu-cji RP. Zdaniem sądu, dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy niniejszej należy pamię-tać, że z istoty sądowej kontroli działań administracji publicznej wynika, że zasadność zaskarżonego aktu podlega ocenie mając na uwadze przede wszystkim obowiązujące w dacie podejmowania zaskarżonego aktu regulacje ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r., nr 80, poz. 717 z późn. zm.), a także inne obowiązujące w dacie podjęcia kwestionowanej uchwały prze-pisy prawa, z którymi uchwała nie może być sprzeczna. Art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nakłada na gminę obowiązek wyznaczenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego terenów pod drogi publiczne. Uchwalając plan miejscowy rada gminy jest zatem uprawniona do tego, aby po przeanalizowaniu potrzeb wspólnoty samorzą-dowej, zdecydować o przeznaczeniu określonych terenów pod budowę nowych dróg, które utworzą sieć komunikacji na terenie gminy. Konieczność urządzania nowych dróg służących m.in. do swobodnego funkcjonowania mieszkańców, przemieszczania się służb komunalnych i ratowniczych, a co za tym idzie, przeznaczenie na ten cel terenów w planie zagospodarowania przestrzennego, mieści się w granicach zakreślonych w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Przeznaczenie określonych gruntów pod drogi publiczne służy bowiem porządkowi publicznemu. Realizacja tego celu nie jest jednak możliwa bez ograniczania czyichkolwiek praw. Obszar objęty projektem miejscowego planu zago-spodarowania przestrzennego obejmuje m.in. drogę klasy "G", w zakresie której za-rządca tej drogi dokonywał uzgodnienia projektu planu. Organ odmawiając uzgodnienia wskazał na § 9 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430). Stosownie do § 9 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 2 marca 1999 r. w celu za-pewnienia wymaganego poziomu bezpieczeństwa ruchu drogowego określa się warunki połączeń dróg, dopuszczalne odstępy między węzłami lub skrzyżowaniami oraz warunki stosowania zjazdów w tym dla drogi klasy G. Zgodnie z tym przepisem droga klasy G powinna mieć powiązania z drogami klasy L (wyjątkowo klasy D) i drogami wyższych klas, a odstępy między skrzyżowaniami (węzłami) poza terenem zabudowy nie powinny być mniejsze niż 800 m oraz nie mniejsze niż 500 m na terenie zabudowy; dopuszcza się wyjątkowo pojedyncze odstępy między skrzyżowaniami poza terenem zabudowy nie mniejsze niż 600 m, a na terenie zabudowy - nie mniejsze niż 400 m, przy czym na dro-dze klasy G należy ograniczyć liczbę i częstość zjazdów przez zapewnienie dojazdu z innych dróg niższych klas, szczególnie do terenów przeznaczonych pod nową zabudo-wę. Stosownie do art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gmin-nym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Jak trafnie podkreślano w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wniesienie skargi do sądu jest możliwe po spełnieniu warunków formalnych określonych w cytowanym wyżej przepisie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym. Do warunków tych ustawodawca zalicza obok bezskutecznego wezwania rady do usunięcia zarzuca-nego naruszenia, wykazanie się naruszeniem interesu prawnego. Tak więc skarżący w postępowaniu planistycznym musi się wykazać nie tylko indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem, ale także naruszeniem tego interesu lub uprawnienia. Na-ruszenie interesu prawnego nie oznacza obowiązku uwzględnienia skargi. Obowiązek jej uwzględnienia powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnie-nia jest związane z jednoczesnym naruszeniem przepisu prawa materialnego (por. wy-rok NSA z dnia 18 stycznia 2007 r. sygn. akt II OSK 1627/06 - LEX nr 315977). W niniejszej sprawie skarżąca bezskutecznie wzywała organ gminy do usunięcia naruszenia. Ta przesłanka została więc spełniona. W świetle uzasadnienia wyroku NSA bezsporne jest ponadto, że zaskarżona uchwała naruszyła interes skarżącej i to naru-szenie jest związane z jednoczesnym naruszeniem przepisu prawa materialnego a to w szczególności art. 140 k c w zw. z art. 31 i 64 Konstytucji R.P. W rozpatrywanej sprawie skarżąca uważa, że doszło do naruszenia jej interesu prawnego poprzez wprowadzenie w § 36 ust. 4 zaskarżonej uchwały generalnego za-kazu budowy zjazdów z nieruchomości przy alei de Gaulle'a, gdyż jest ona właścicielką nieruchomości położonej przy tej alei i Zarząd Dróg Wojewódzkich we Wrocławiu ze-zwolił jej na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicz-nych (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.) na lokalizację budowy zjazdu indywidualnego z drogi wojewódzkiej nr 376 na teren jej działki nr 124/3 w Wałbrzychu. Rozpatrując merytorycznie tę sprawę zauważyć trzeba, że problemem spornym jest to, czy Rada Miejska Wałbrzycha miała prawo ustalić w miejscowym planie zago-spodarowania przestrzennego "zakaz realizacji nowych zjazdów na sąsiednie nieru-chomości". Stosownie do art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w planie miejscowym określa się obowiązkowo zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. W myśl art. 17 pkt 7 lit. d) tej ustawy, wójt, burmistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego kolejno uzgadnia projekt planu z właściwym zarządcą drogi, jeżeli sposób zagospodarowania gruntów przyległych do pasa drogowego lub zmiana tego sposobu mogą mieć wpływ na ruch drogowy lub samą drogę. Zgodnie z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolno-ści i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw. Zgodnie zaś z art. 64 ust. 3 Konstytucji, własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności. Zdaniem składu orzekającego w sprawie trzeba zgodzić się z zarzutami skarżą-cej, że kwestionowany w skardze § 36 ust. 4 zaskarżonej uchwały narusza wskazane przepisy prawa materialnego, a także art. 140 k.c. Należy podzielić argumentację strony przeciwnej, że określenie zasad moderni-zacji systemów komunikacji mieści się w kompetencji rady gminy uchwalającej plan za-gospodarowania miejscowego. Tej kompetencji ustawowej nie można jednak "rozcią-gać" na całkowity zakaz realizacji nowych zjazdów na sąsiednie nieruchomości. Ustawowego nakazu zawarcia w uchwale zasad modernizacji, rozbudowy i bu-dowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej nie można rozumieć jako przy-zwolenie ustawodawcy na wprowadzenie generalnego zakazu budowy zjazdów z okre-ślonej drogi publicznej bez względu, w istocie, na jej kategorię (co wynika z zakwestio-nowanego unormowania). Budowa konkretnych zjazdów, z uwzględnieniem ich szcze-gółowej lokalizacji, będzie wynikać z indywidualnej decyzji administracyjnej kompetent-nego organu. Plan zagospodarowania przestrzennego, jako akt prawa miejscowego, winien zapewniać możliwość obsługi komunikacyjnej wskazanych terenów. Jeśli organ uchwałodawczy gminy uzna, iż z jakiś szczególnych względów niezbędne jest ustalenie ogólnej reguły, w myśl której pewne nieruchomości nie będą obsługiwane z drogi pu-blicznej, winien co do zasady, przewidzieć w uchwale o planie alternatywną możliwość obsługi komunikacyjnej tych terenów. Takie rozwiązanie spełniałoby wymogi ustawowe w szczególności ustanowione w art. 15 ust 2 pkt 10. Nie można bowiem doprowadzić do sytuacji, w której pewne nieruchomości gruntowe (w rozpoznawanym przypadku nie-ruchomość należąca do Arlety Adamski) nie były by w ogóle obsługiwane przez usta-nowiony w planie system komunikacji, a taki stan faktyczny i prawny niewątpliwie pro-wadziłby do naruszenia przepisów wymienionych wcześniej ustaw, w pierwszym rzę-dzie zasad ustrojowych, zawartych w Konstytucji RP. Mając powyższe na uwadze Sąd, działając na podstawie przepisu art. 147 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w pkt. I sen-tencji. Klauzula zawarta w pkt. II wyroku wynika z obowiązku zastosowania przepisu art. 152 w/w ustawy. Orzeczenie o kosztach znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 200 w/w ustawy.