Wypadek lotniczy, który wydarzył się w dniu 18 października 2006 r., na spadochronie PD Silhouette-190, na którym wykonywał 336 skok mężczyzna, lat 43, klasyfikuję do kategorii:

„Czynnik ludzki”
w grupie przyczynowej „Błędy operacyjne - H3”.

1. Opis okoliczności wypadku:

(na podstawie raportu końcowego Państwowej Komisji Badania Wypadków Lotniczych z badania zdarzenia lotniczego sygn. ULC-LSQ/8124/342-06/401/07)

W dniu 16 października 2006 r., uczeń-skoczek wykonywał skok z wysokości 4000 m. Skok miał prawidłowy przebieg od momentu opuszczenia samolotu do fazy bezpośrednio poprzedzającej lądowanie. Skoczek do lądowania podchodził „z prostej”, rozpędzając spadochron przez ściągnięcie taśm przednich. Zbyt nisko puszczone taśmy i za późno ściągnięte linki sterownicze spowodowały, że stromy tor szybowania spadochronu nie został złagodzony, a prędkość postępowa nie została zmniejszona. Przyziemienie przy takich warunkach było bardzo twarde. Uczeń-skoczek doznał złamania stawu skokowego prawej nogi.

2. Przyczyna wypadku:

(na podstawie uchwały podjętej przez Państwową Komisję Badania Wypadków Lotniczych)

Przyczyną wypadku było zbyt późne przystąpienie do wywłaszczania toru lotu, spowodowane błędem w ocenie wysokości.

3. Nie stwierdza się naruszenia przepisów lotniczych.

(na podstawie przeprowadzonej przez Urząd Lotnictwa Cywilnego analizy dokumentacji zdarzenia lotniczego)

4. Zalecenia profilaktyczne:

(na podstawie uchwały podjętej przez Państwową Komisję Badania Wypadków Lotniczych)

Organizatorzy szkolenia spadochronowego, organizatorzy skoków spadochronowych, instruktorzy:

4.1. W odprawach przed skokami zwrócić uwagę na odpowiednią ocenę wysokości oraz działania skoczków, kiedy ocena wysokości jest błędna.

4.2. Dla uczniów-skoczków przeprowadzić dodatkowe szkolenie i egzamin z zakresu oceny wysokości oraz techniki sterowania spadochronem podczas lądowania.

4.3. Skoczkowie spadochronowi - pamiętać o prawidłowym przyjmowaniu pozycji do lądowania - obciążenie wynikające z przyziemienia przyjmować na złączone nogi, lekko napięte, zachowując optymalny kąt spotkania nóg z ziemią, co daje możliwość równomiernego rozłożenia sił na obydwie nogi i bezpiecznego zamortyzowania obciążeń dla organizmu skoczka.