Na podstawie § 31 ust. 2 rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie wypadków i incydentów lotniczych (Dz. U. z 2007 r. Nr 35, poz. 225), w związku z zarządzeniem nr 14 Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie wprowadzenia klasyfikacji grup przyczynowych zdarzeń lotniczych (Dz. Urz. ULC z 2006 r. Nr 10, poz. 43) ogłasza się, co następuje:

1. Wypadek lotniczy, który wydarzył się w dniu 9 lipca 2006 r., na szybowcu SZD-30 Pirat, pilotowanym przez pilota szybowcowego, lat 42, klasyfikuję do kategorii:

„Czynnik ludzki"
w grupie przyczynowej „błędy proceduralne - H4".

2. Opis okoliczności wypadku:

Pilot szybowcowy podczas wykonywania przelotu po trasie trójkąta, w wyniku zaniku noszeń termicznych, zrezygnował z dalszego kontynuowania lotu i podjął decyzję o lądowaniu w terenie przygodnym. Przyziemienie szybowca nastąpiło w czasie, gdy prędkość postępowa była większa od normalnej, stosowanej dla szybowca Pirat. Cały dobieg szybowca odbywał się w obszarze pola o znacznym spadku terenu. Taki profil terenu istotnie wydłużył dobieg szybowca i manewr lądowania szybowcem został zakończony złamaniem kadłuba na poprzecznym uskoku terenu, znajdującym się poza polem przygodnego lądowania. Pilot nie doznał żadnych obrażeń ciała.

3. Przyczyna wypadku:

Państwowa Komisja Badania Wypadków Lotniczych, zwana dalej „PKBWL", ustaliła, że przyczyną wypadku było:

- nieumiejętne wykonanie manewru do lądowania z dwóch zakrętów o 180°;

- zbyt stroma ścieżka podejścia do lądowania, wynikiem czego była za duża prędkość przyziemienia i przesunięcia punktu przyziemienia do 1/3 długości pola;

- niewystarczające przygotowanie pilota w zakresie techniki lądowania w ograniczonym terenie oraz taktyki przelotowej. Okolicznością sprzyjającą zaistnieniu wypadku był profil terenu w miejscu lądowania.

4. Zalecenia profilaktyczne PKBWL:

4.1. Omówić wypadek z pilotami wykonującymi przeloty szybowcowe.

4.2. Zwrócić uwagę na konieczność przerwania poszukiwania wznoszeń w rejonie pola przygodnego lądowania na takiej wysokości, która zapewnia zbudowanie prawidłowego kręgu, w celu wykonania bezpiecznego lądowania.