Akt prawny
obowiązujący
Wersja aktualna od 2016-02-22
Wersja aktualna od 2016-02-22
obowiązujący
DECYZJA NR 59
KOMENDANTA GŁÓWNEGO POLICJI
z dnia 22 lutego 2016 r.
w sprawie programu nauczania na kursie specjalistycznym w zakresie współpracy z mediami
Na podstawie § 54 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków odbywania szkoleń zawodowych oraz doskonalenia zawodowego w Policji (Dz. U. Nr 126, poz. 877, z późn. zm.1)) postanawia się, co następuje:
§ 1. Określa się program nauczania na kursie specjalistycznym w zakresie współpracy z mediami.
§ 2. Realizację kursu, o którym mowa w § 1, powierza się Szkole Policji w Katowicach, Szkole Policji w Pile i Szkole Policji w Słupsku.
§ 3. Kursy specjalistyczne w zakresie współpracy z mediami rozpoczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej decyzji prowadzi się na podstawie programu kursu specjalistycznego w zakresie współpracy z mediami, określonego w załączniku do decyzji, o której mowa w § 4.
§ 4. Traci moc decyzja nr 911 Komendanta Głównego Policji z dnia 11 grudnia 2007 r. w sprawie programu kursu specjalistycznego w zakresie współpracy z mediami (Dz. Urz. KGP z 2008 r. Nr 1, poz. 7).
§ 5. Decyzja wchodzi w życie z dniem podpisania.
| p.o. Komendant Główny Policji |
| mł. insp. Andrzej Szymczyk |
|
|
1) Zmiany wymienionego rozporządzenia zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr 221, poz. 1644, z 2008 r. Nr 180, poz. 1116, z 2010 r. Nr 209, poz. 1381, z 2012 r. poz. 899, z 2014 r. poz. 1312 oraz z 2015 r. poz. 593.
Załącznik do decyzji nr 59 Komendanta Głównego Policji
z dnia 22 lutego 2016 r.
PROGRAM NAUCZANIA NA KURSIE SPECJALISTYCZNYM
W ZAKRESIE WSPÓŁPRACY Z MEDIAMI
SPIS TREŚCI
I. ZAŁOŻENIA ORGANIZACYJNO–PROGRAMOWE
1. Nazwa kursu
2. Cel kursu
3. Kryteria formalne, jakim muszą odpowiadać kandydaci kierowani na kurs
4. System prowadzenia kursu
5. Czas trwania kursu i organizacja zajęć
6. Liczebność grupy szkoleniowej
7. Zakres tematyczny kursu oraz system oceniania
8. Forma zakończenia kursu
9. Lista wyposażenia dydaktycznego
II. TREŚCI KSZTAŁCENIA
1. Blok tematyczny nr 1
2. Blok tematyczny nr 2
I. ZAŁOŻENIA ORGANIZACYJNO–PROGRAMOWE
1. Nazwa kursu
Program nauczania na kursie specjalistycznym w zakresie współpracy z mediami, zwany dalej „kursem”.
2. Cel kursu
Kurs ma na celu kształtowanie umiejętności właściwej komunikacji funkcjonariuszy Policji ze społeczeństwem za pośrednictwem mediów.
3. Kryteria formalne, jakim muszą odpowiadać kandydaci kierowani na kurs
Na kurs kierowani są policjanci zajmujący stanowiska kierownicze, w szczególności kierownicy jednostek i komórek organizacyjnych Policji oraz ich etatowi i „nieetatowi” zastępcy, a także inni policjanci (z wyłączeniem oficerów prasowych), którzy w ramach wykonywanych obowiązków służbowych kontaktują się ze środkami masowego przekazu.
4. System prowadzenia kursu
Kurs prowadzony jest w systemie stacjonarnym. Ze względu na warsztatowy charakter kursu słuchacze mogą uczestniczyć w zajęciach w strojach cywilnych. Słuchacze zobowiązani są posiadać umundurowanie służbowe, które będzie wykorzystywane do wystąpień przed kamerą.
5. Czas trwania kursu i organizacja zajęć
Realizacja programu kursu wymaga przeprowadzenia 54 godzin lekcyjnych. Na całkowity czas pobytu słuchaczy w jednostce szkoleniowej składają się:
| Przedsięwzięcia | Czas realizacji (w godz. lekcyjnych) |
| Rozpoczęcie kursu, zapoznanie z regulaminami i organizacją kursu | 1 godzina |
| Zajęcia programowe | 52 godziny |
| Zakończenie kursu | 1 godzina |
| Ogółem | 54 godziny |
Kurs trwa 7 dni. Liczba godzin lekcyjnych, liczonych w jednostkach 45–minutowych, nie powinna przekraczać 8 godzin dziennie. W ostatnim dniu kursu zajęcia trwają 6 godzin (w tym 1 godzina to zakończenie i podsumowanie kursu).
Dopuszczalne jest podczas prowadzenia zajęć praktycznych (symulacje, ćwiczenia) regulowanie czasu i miejsca prowadzonych zajęć w sposób zapewniający optymalne osiągnięcie zakładanych celów.
Kierownik jednostki szkoleniowej decyduje o wyborze miejsca realizacji zajęć dydaktycznych poza terenem jednostki szkoleniowej oraz kolejności nauczania treści programowych z uwzględnieniem możliwości organizacyjnych lub dostępności specjalistów z danej dziedziny.
Zajęcia prowadzi dwóch nauczycieli policyjnych: osoba mająca doświadczenie w kontaktach z mediami lub nauczyciel z jednostki szkoleniowej realizujący zajęcia z kontaktów Policji z mediami oraz psycholog. Wskazany jest także udział osoby zapewniającej obsługę techniczną w trakcie realizacji zajęć praktycznych. Zajęcia mogą być realizowane przez rzecznika prasowego, specjalistę z zakresu języka polskiego i innych specjalistów z zakresu komunikacji społecznej.
6. Liczebność grupy szkoleniowej
Poszczególne treści kształcenia należy realizować w grupie szkoleniowej, której liczebność, z uwagi na efektywność stosowanych metod (technik) dydaktycznych oraz cele dydaktyczne zajęć, nie powinna przekraczać 12 osób.
7. Zakres tematyczny kursu oraz system oceniania
W ramach kursu realizowane są tematy, ukierunkowane na doskonalenie umiejętności z zakresu udzielania informacji mediom, tj.: przygotowania do przekazu informacji, zbierania i oceniania informacji, przekazania informacji oraz weryfikacji przekazu.
Podczas kursu słuchacz podlega bieżącemu ocenianiu.
8. Forma zakończenia kursu
Zaliczenie wszystkich jednostek szkolnych odbywa się na podstawie wykonania przez słuchacza, po zrealizowaniu treści programowych, trzech zadań praktycznych: „wypowiedź radiowa”, „wypowiedź telewizyjna” oraz przygotowaniu pisemnej informacji prasowej, ocenianych w skali dwustopniowej (zal./nzal.) i stanowi zaliczenie końcowe kursu.
Absolwent otrzymuje świadectwo ukończenia kursu specjalistycznego, gdzie w miejsce ogólnego wyniku nauki stosuje się wpis: „pozytywnym”.
9. Lista wyposażenia dydaktycznego
| Kategoria / nazwa wyposażenia |
| I. Wyposażenie pracowni |
| 1. Sala dydaktyczna |
| 2. Wygłuszone pomieszczenie do prowadzenia nagrań |
|
|
| II. Pomoce dydaktyczne |
| 1. Projektor multimedialny |
| 2. Prezentacja multimedialna |
| 3. Przepisy prawne |
| 4. Komputer przenośny z oprogramowaniem |
| 5. Kamera z mikrofonem zewnętrznym oraz statyw |
| 6. Dyktafon |
| 7. Urządzenie do nagrywania i montażu dźwięku (mixer cyfrowy) |
| 8. Komputer stacjonarny z oprogramowaniem do montażu filmów i dźwięku oraz kartą TV |
| 9. Płyty CD–R i DVD–R |
| 10. Drukarka komputerowa (kolor) |
| 11. Papier fotograficzny do drukarek |
II. TREŚCI KSZTAŁCENIA
| Blok tematyczny | Nr | Temat | Czas realizacji tematu (w godz. lekcyjnych) | Czas realizacji bloku tematycznego (w godz. lekcyjnych) |
| Przygotowanie do udzielania informacji środkom masowego przekazu | I | 1. Autoprezentacja i elementy ceremoniału policyjnego | 7 | 15 |
| 2. Public relations (PR) w Policji | 6 | |||
| 3. Podstawy prawne i etyczne regulujące działalność medialną | 2 | |||
| Przekaz informacji i jego weryfikacja | II | 1. Praktyczne aspekty współpracy z prasą | 5 | 37 |
| 2. Praktyczne aspekty współpracy z redakcjami telewizyjnymi | 23 | |||
| 3. Praktyczne aspekty współpracy z rozgłośniami radiowymi | 9 |
II. TREŚCI KSZTAŁCENIA
BLOK TEMATYCZNY NR 1: PRZYGOTOWANIE DO UDZIELANIA INFORMACJI ŚRODKOM MASOWEGO PRZEKAZU
TEMAT NR 1: Autoprezentacja i elementy ceremoniału policyjnego
Cele: Po zakończeniu zajęć słuchacz będzie potrafił:
– omówić zasady poprawnej komunikacji interpersonalnej w kontaktach z mediami,
– wykorzystać zasady autoprezentacji do budowania pozytywnego wizerunku Policji,
– zastosować się do obowiązujących przepisów mundurowych,
– wykorzystać wybrane elementy ceremoniału policyjnego.
| Zagadnienia | Czas realizacji (w godz. lekcyjnych) | Sposób realizacji | Wskazówki do realizacji |
| 1. Integracja 2. Autoprezentacja 3. Elementy ceremoniału policyjnego | 7 | wykład, | Przeprowadzić ćwiczenia integrujące i budujące zaufanie w grupie. Omówić efekt pierwszego wrażenia i jego znaczenie w budowaniu relacji z dziennikarzami. Przedstawić podstawowe zasady autoprezentacji, zwracając uwagę na komunikację werbalną i pozawerbalną, ze szczególnym uwzględnieniem poprawnej komunikacji interpersonalnej w kontaktach z mediami. Przeprowadzić ćwiczenia polegające na autoprezentacji. Omówić wystąpienia, przekazując informacje i wskazówki dotyczące psychologicznych aspektów własnej osobowości i związanych z tym zachowań, pozwalających na skuteczne i bardziej komfortowe działanie w roli osoby udzielającej informacji mediom. Omówić zasady organizacji i uczestniczenia w spotkaniach oraz wystąpieniach służbowych, w tym wybrane elementy ceremoniału policyjnego oraz obowiązujące przepisy mundurowe. |
TEMAT NR 2: Public relations (PR) w Policji
Cele: Po zakończeniu zajęć słuchacz będzie potrafił:
– wskazać cele i płaszczyzny public relations (PR),
– wyjaśnić rolę public relations (PR),
– omówić sposoby działania Policji w kontaktach z mediami,
– omówić sposób przygotowania się do spotkania służbowego i pozasłużbowego,
– omówić zasady skutecznej komunikacji interpersonalnej.
| Zagadnienia | Czas realizacji (w godz. lekcyjnych) | Sposób realizacji | Wskazówki do realizacji |
| 1. Istota public relations: – cele public relations, – płaszczyzny public relations. 2. Rola public relations w kształtowaniu opinii społecznej: – badania opinii publicznej, – badania realizowane przez Komendę Główną Policji w zakresie oceny Policji przez dziennikarzy, – kreowanie wizerunku Policji w społecznościach regionalnych i lokalnych. 3. Sposoby działania Policji w kontaktach z mediami: – ocena efektywności sposobów działania Policji, – umiejętność doboru właściwej techniki PR, – określenie charakterystyki odbiorcy z uwzględnieniem potrzeb psychologicznych, – konstruowanie strategii promocyjnej. 4. Przygotowanie i udział w spotkaniach mających wpływ na wizerunek Policji. | 6 | wykład, dyskusja, ćwiczenia | Posługując się przykładami, omówić istotę PR i jego wpływ pozytywny i negatywny na różne sfery życia społecznego. Charakteryzując główne cele (pozytywny wizerunek, przekazanie rzetelnej informacji) i płaszczyzny PR (np. kontakty z mediami, kontakty ze społecznością, z przedstawicielami instytucji i władz lokalnych) zwrócić uwagę na ich znaczenie dla Policji. Na podstawie badań opinii publicznej, szczególnie dotyczących oceny wizerunku Policji (np. CBOS, OBOP, KGP i in.) wskazać czynniki istotnie wpływające na ocenę społeczną Policji (bezpośredni kontakt ze społeczeństwem, kontakt z mediami). Omówić sposoby i zasady działania w ramach PR najbardziej przydatne dla Policji (dostępność dla dziennikarzy – otwartość wobec mediów, otwartość na krytykę, rzetelność i wiarygodność, służenie społeczności lokalnej, wskazywanie władzom lokalnym obszarów kształtowania poczucia bezpieczeństwa i inne). Podczas oceny efektywności i umiejętności właściwego doboru sposobów i zasad działania, podkreślić, że ich miarą jest pozytywny wynik badania opinii publicznej i pozytywne relacje w mediach. Omawiając sposoby i zasady działania w ramach PR, podkreślić znaczenie potrzeb i oczekiwań odbiorcy. Omówić sposoby konstruowania strategii promocyjnej, szczególnie zwrócić uwagę na specyfikę regionu, która decyduje o jej doborze. Dokonać analizy przykładowych strategii i wyników badań. Podczas zajęć odwoływać się do wiedzy i doświadczeń słuchaczy. Omówić zasady budowania relacji z dziennikarzami, uwzględniając reguły społecznego wpływu. Na podstawie przykładów kontaktów z mediami omówić zasady skutecznej komunikacji interpersonalnej. Scharakteryzować bariery komunikacyjne. |
TEMAT NR 3: Podstawy prawne i etyczne regulujące działalność medialną
Cele: Po zakończeniu zajęć słuchacz będzie potrafił:
– zinterpretować przepisy prawne regulujące współpracę Policji z mediami,
– omówić problemy etyczne związane z kontaktami z mass mediami.
| Zagadnienia | Czas realizacji (w godz. lekcyjnych) | Sposób realizacji | Wskazówki do realizacji |
| 1. Ustawa Prawo prasowe. 2. Ustawa o dostępie do informacji publicznej. 3. Zarządzenie Komendanta Głównego Policji w sprawie form i metod działalności prasowo-informacyjnej w Policji. 4. Aspekty etyczne pracy osoby udzielającej informacji mediom. | 2 | wykład, dyskusja | Przedstawić i zinterpretować przepisy prawne i zakres działania medialnego w Policji. W sposób szczególny odnieść się do ustawy Prawo prasowe i ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zwrócić uwagę na zasady etyki zawodowej policjanta, a szczególnie na negatywne skutki dla wizerunku Policji, spowodowane naruszeniem tych zasad. Omówić problemy etyczne związane z kontaktami z mass mediami. |
BLOK TEMATYCZNY NR II: PRZEKAZ INFORMACJI I JEGO WERYFIKACJA
TEMAT NR 1: Praktyczne aspekty współpracy z prasą i portalami internetowymi
Cele: Po zakończeniu zajęć słuchacz będzie potrafił:
– omówić rolę kultury języka w wypowiedziach prasowych,
– wskazać najczęściej popełniane błędy językowe,
– przygotować komunikat prasowy zgodny z obowiązującymi standardami,
– wyciągnąć wnioski z analizy popełnionych błędów,
– dokonać adekwatnej samooceny,
– omówić zasady konstruktywnego przyjmowania krytyki.
| Zagadnienia | Czas realizacji (w godz. lekcyjnych) | Sposób realizacji | Wskazówki do realizacji |
| 1. Przekaz informacji dla prasy: – specyfika funkcjonowania prasy, elementy przekazu dla prasy, – rozmowa z dziennikarzem, – wywiad, – konstrukcja komunikatu prasowego, – zasady poprawności języka polskiego, – język zawodowy policjanta a język literacki, – notatka służbowa a informacja prasowa. | 5 | wykład, ćwiczenia, symulacja | Przybliżyć słuchaczom specyfikę funkcjonowania prasy i Internetu, w tym mediów społecznościowych. Biorąc pod uwagę oczekiwania dziennikarzy prasowych, wskazać na istotne elementy przekazu dla prasy (budowa informacji prasowej). Na podstawie opracowanych założeń (własnych i np. z telefonogramów) przeprowadzić ćwiczenia, uwzględniając cel i przesłanie oraz specyfikę mediów prasowych. Omówić wykonane ćwiczenia. Przeprowadzić zadanie praktyczne i dokonać oceny wykonania zadania (zal./nzal.). W przypadku negatywnej oceny wystąpienia, uczestnik musi powtórzyć zadanie praktyczne. |
TEMAT NR 2: Praktyczne aspekty współpracy z redakcjami telewizyjnymi
Cele: Po zakończeniu zajęć słuchacz będzie potrafił:
– omówić rodzaje przekazów i ich specyfikę,
– przygotować się do wypowiedzi przed kamerą,
– udzielić wypowiedzi dla telewizji,
– stosować techniki udzielania odpowiedzi na trudne pytania dziennikarzy,
– ocenić przekaz,
– wyciągnąć wnioski z analizy popełnionych błędów,
– wskazać działania naprawcze,
– dokonać adekwatnej samooceny,
– omówić zasady konstruktywnego przyjmowania krytyki,
– zdiagnozować sytuacje stresogenne,
– wskazać sposoby radzenia sobie ze stresem.
| Zagadnienia | Czas realizacji (w godz. lekcyjnych) | Sposób realizacji | Wskazówki do realizacji |
| 1. Przekaz informacji dla stacji telewizyjnych: a) rodzaje przekazu (relacja na miejscu zdarzenia, wystąpienie w studio, program interwencyjny), b) zastosowanie odpowiednich socjotechnik w zależności od rodzaju przekazu, c) komunikacja pozawerbalna, d) analiza utrwalonego przekazu (ocena, wnioski, działania naprawcze). | 23 | wykład, ćwiczenia, symulacja | Zapoznać słuchaczy z rodzajami przekazu telewizyjnego oraz zasadami udzielania informacji na miejscu zdarzenia, w wystąpieniach w studio i w programach interwencyjnych. Przedstawić możliwości zastosowania odpowiednich socjotechnik w zależności od rodzaju przekazu. Omówić komunikację pozawerbalna. Przedyskutować ze słuchaczami objawy stresu, podkreślić ich indywidualny charakter. Zwrócić szczególną uwagę na tzw. stres antenowy. Zaproponować metody radzenia sobie ze stresem. Na podstawie opracowanych założeń przeprowadzić symulacje z grupą szkoleniową z zakresu stosowania zasad udzielania informacji. Wprowadzić zmienne: relacja na miejscu zdarzenia (np. „setka”, wypowiedź na żywo), wystąpienie w studio. Kolejno każdy słuchacz udziela informacji, która jest rejestrowana. Pozostali słuchacze nie obserwują wykonywanego zadania. Po wykonaniu zadań przez wszystkich słuchaczy, kolejno odtworzyć w obecności całej grupy utrwalone przekazy. Po każdej prezentacji nagrania wystąpienie ocenia słuchacz, następnie grupa i prowadzący zajęcia w aspekcie merytorycznym i psychologicznym (ze szczególnym uwzględnieniem poznanych technik kontroli emocji oraz komunikacji niewerbalnej). Obszary podlegające ocenie przy udzielaniu informacji: – jasność przesłania, – trafność założonego celu, – logika i klarowność wypowiedzi, – poprawność językowa, – zgodność z obowiązującą procedurą prawną, – stan emocjonalny, – komunikacja niewerbalna. Przeprowadzić zadanie praktyczne i dokonać oceny wykonania zadania (zal./nzal.). W przypadku negatywnej oceny wystąpienia, uczestnik musi powtórzyć zadanie praktyczne. |
TEMAT NR 3: Praktyczne aspekty współpracy z rozgłośniami radiowymi
Cele: Po zakończeniu zajęć słuchacz będzie potrafił:
– omówić rodzaje przekazów i ich specyfikę,
– przygotować się do wypowiedzi radiowej,
– udzielić wypowiedzi dla radia,
– ocenić przekaz,
– wyciągnąć wnioski z analizy popełnionych błędów,
– wskazać działania naprawcze,
– dokonać adekwatnej samooceny,
– omówić zasady konstruktywnego przyjmowania krytyki.
| Zagadnienia | Czas realizacji (w godz. lekcyjnych) | Sposób realizacji | Wskazówki do realizacji |
| 1. Przekaz informacji dla stacji radiowych: a) rodzaje przekazu (relacja na miejscu zdarzenia, wystąpienie w studio, wypowiedź tematyczna), b) zastosowanie odpowiednich socjotechnik w zależności od rodzaju przekazu, c) aspekty psychologiczne, – samokontrola emocjonalna, – samoocena, – przyjmowanie krytyki, d) analiza utrwalonego przekazu (ocena, wnioski, działania naprawcze). | 9 | wykład, ćwiczenia, symulacja | Omówić rodzaje przekazu radiowego oraz możliwości zastosowania odpowiednich socjotechnik w zależności od rodzaju przekazu. Omówić zagadnienie samooceny. Przedstawić zasady przyjmowania krytyki i sposoby radzenia sobie z nią (z uwzględnieniem konstruktywnej i destrukcyjnej krytyki). Na podstawie opracowanych założeń przeprowadzić symulacje z grupą szkoleniową z zakresu stosowania zasad udzielania informacji. Wprowadzić zmienne: relacja na miejscu zdarzenia (np. „setka”, wypowiedź na żywo), wystąpienie w studio, wypowiedź tematyczna. Kolejno każdy słuchacz udziela informacji radiowej, która jest nagrywana na nośnik. Pozostali uczestnicy nie obserwują wykonywanego zadania. Po wykonaniu zadań przez wszystkich słuchaczy, kolejno odtworzyć w obecności całej grupy każdy utrwalony przekaz radiowy. Po każdej prezentacji nagrania udzieloną informację radiową ocenia słuchacz, następnie grupa oraz prowadzący zajęcia w aspekcie merytorycznym i psychologicznym (ze szczególnym uwzględnieniem poznanych technik kontroli emocji). Obszary podlegające ocenie przy udzielaniu informacji: – jasność przesłania, – trafność założonego celu, – logika i klarowność wypowiedzi, – poprawność językowa, – zgodność z obowiązującą procedurą prawną, – stan emocjonalny. Przeprowadzić zadanie praktyczne i dokonać oceny wykonania zadania (zal./nzal.). W przypadku negatywnej oceny wystąpienia, uczestnik musi powtórzyć zadanie praktyczne. |
