Na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 listopada 2000 r. w sprawie uzbrojenia Policji (Dz. U. z 2001 r. Nr 14, poz. 139 oraz z 2005 r. Nr 135, poz. 1142) postanawia się, co następuje:

Załączniki do decyzji nr 339 Komendanta Głównego Policji
z dnia 14 sierpnia 2013 r.

Załącznik nr 1

WARUNKI TAKTYCZNO-TECHNICZNE, WARUNKI UŻYCIA ORAZ WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA AMUNICJI KAL. 12 DO STRZELB GŁADKOLUFOWYCH

AMUNICJA
kal. 12 do strzelb gładkolufowych

1. Rodzaje amunicji

1.1. Do strzelb gładkolufowych stosuje się następujące rodzaje amunicji:

1) nabój specjalny z pociskiem typu „BRENEKA” – W8MP;

2) nabój specjalny śrutowy typu „LOFTKA” – LFT– 6.8;

3) nabój z pociskiem gumowym typu „BĄK”;

4) nabój z pociskiem gumowym typu „CHRABĄSZCZ”;

5) nabój z pociskiem proszkowym typu „PR-PIK-94-M”, „PR-PIK-98”, „PR-PIK-MAGNUM”

6) nabój z pociskiem gazowym (proszkowo-obezwładniającym) typu „CS–94M”, „CS-98”;

7) nabój ćwiczebny hukowo-błyskowy typu „ONS-2000”.

1.2. Podstawowe charakterystyki amunicji wymienionej w pkt 1.1 ujęto w tabelach nr 1 i nr 2.

Tabela nr 1

Podstawowe dane taktyczno-techniczne amunicji kalibru 12

Tabela nr 2

Strefy rażenia naboi kal. 12/70

Uwaga!

pociski „Chrabąszcz” i „Bąk” w oznaczonych strefach rażenia powodują w 50 % trafień uszkodzenie odkrytej powłoki skórnej.

2. Działanie amunicji.

2.1. Nabój specjalny z pociskiem typu BRENEKA W8MP.

Dla pocisku typu BRENEKA W8MP prędkość progowa ciężkiego zranienia wynosi 27m/s. W całej strefie zasięgu, do 880 m pociski mają prędkość większą lub równą prędkości progowej, a tym samym dysponują energią wystarczającą do ciężkiego zranienia lub rażenia śmiertelnego człowieka.

Strzelanie z odległości 30 m umożliwia przebicie pojedynczej blachy karoseryjnej, sosnowej deski calowej, ponowne przebicie karoserii i drugiej deski calowej.

Strzelanie z odległości 30 m przez prześwit szyb samochodowych powoduje przejście kuli przez dwie szyby oraz 2 deski o grubości 1 cala każda.

Mało skuteczne jest strzelanie do koła samochodu, do tego istnieje niebezpieczeństwo przypadkowego rażenia pociskiem odbitym lub rykoszetującym od powierzchni opony.

Stabilizacja pocisku na badanym odcinku lotu jest zadawalająca.

2.2. Nabój specjalny śrutowy typu LOFTKA LFT 6,8.

Możliwość skutecznego rażenia człowieka, w tym rażenia śmiertelnego istnieje przy trafieniu loftką wystrzeloną z odległości < 50 m. Próg prędkości niebezpiecznej wynosi 46 m/s, co odpowiada odległości strzelania < 230 m.

Strzelając ze strzelby IMPERATOR do tarcz z 1-calowych desek, uzyskano wyniki:

– odległość 40 m, na 3 strzały uzyskano 19 przebić tarczy;

– odległość 45 m, na 3 strzały uzyskano 3 przebicia tarczy;

– odległość 50 m, na 3 strzały uzyskano 14 trafień, loftki utknęły w deskach na głębokości do 10 mm.

Jest to amunicja o dużej sile uderzeniowej, stanowi szczególnie efektywny środek do unieruchamiania pojazdów. Strzelanie z odległości 30 m umożliwia przebicie blachy karoseryjnej (1mm) lub szyby samochodowej.

Strzelanie z odległości 15 m do samochodu powoduje przebicie karoserii lub szyby, a około 25 % loftek ma energię wystarczającą do przebicia 1-calowej deski sosnowej.

Strzelanie do koła samochodowego z odległości 15–20 m z kierunku 30° od osi wzdłużnej pojazdu jest skuteczne. Loftki nie rykoszetują.

2.3. Naboje z pociskiem gumowym – niepenetracyjne.

Trafienie pociskiem typu BĄK z odległości 20 m od lufy jest bolesne, lecz nie powoduje ciężkich zranień lub kontuzji, może jednak powodować przecięcie skóry.

Prędkość niebezpieczna w odniesieniu do odkrytego ciała ludzkiego dla pocisku typu HRABĄSZCZ = 65 m/s. Oznacza to, że przy prędkości uderzenia większej od 65 m/s w 50 % przypadków można się spodziewać przecięć odkrytej skóry człowieka dorosłego.

Naboje typu BĄK i CHRABĄSZCZ cechują bardzo zbliżone parametry energetyczne. Do strzelań na odległościach >20 m, ze względów balistyki zewnętrznej, budowy nabojów uzasadnione są preferencje dla naboju typu CHRABĄSZCZ.

2.4. Naboje proszkowe.

Pocisk naboju typu PR-PIK-94M po wystrzeleniu leci w całości do momentu spotkania z przeszkodą, przebija ją i rozsypuje się.

Zdolność penetracji pocisku proszkowego jest bardzo duża i np. pocisk ten przebija:

– deskę sosnową o grubości 40 mm z odległości 10 m;

– deskę sosnową o grubości 80 mm z odległości 5 m;

– szybę okienną o grubości 4 mm z odległości 100 m;

– szybę samochodową z odległości 30 m;

– drzwi boczne samochodu z odległości 30 m.

Pocisk zachowuje zdolność penetracji przy uderzeniu pod kątem do 25°. Pociski mogą być stosowane do „odstrzeliwania” zamków w mieszkaniu, samochodzie itp.

Strefa niebezpiecznego rażenia, powyżej której wystrzelony pocisk naboju typu PR-PIK-94M nie spowoduje wniknięcia pocisku w ludzką skórę, wynosi 433 m.

W przypadku naboju typu PR-PIK-98 strefa niebezpiecznego rażenia, powyżej której wystrzelony pocisk naboju typu PR-PIK-98 nie spowoduje wniknięcia pocisku w ludzką skórę, wynosi 430 m.

Dla naboju typu PR-PIK-MAGNUM strefa niebezpiecznego rażenia, powyżej której wystrzelony pocisk naboju typu PR-PIK-MAGNUM nie spowoduje wniknięcia pocisku w ludzką skórę, wynosi 641 m.

Nabój typu CS-94M jest odmianą naboju typu PR-PIK-94M, a nabój typu CS-98 jest odmianą naboju typu PR-PIK-98.

Parametry balistyczne nabojów typu CS niczym nie różnią się od analogicznych nabojów typu PIK. Przez dodanie 80 mg środka łzawiącego CS uzyskano nabój gazowy o specyficznej konstrukcji i opóźnionym działaniu.

Środek CS zaczyna działać dopiero po zniszczeniu koszyczka, a więc po trafieniu w cel. Za pomocą nabojów typu CS można wystrzelić gaz np. na wyższe kondygnacje budynku lub do samochodu i w ten sposób zmusić podejrzane osoby do opuszczenia kryjówki.

2.5. Nabój ćwiczebny hukowo-błyskowy typu ONS-2000.

Jest to amunicja ślepa, której działanie polega wyłącznie na oddziaływaniu świetlno-akustycznym.

Zaelaborowana w łuskę mieszanina azotanu sodu i proszku magnezu ulega podczas strzału całkowitemu spaleniu w lufie broni i ma jedynie za zadanie spotęgować huk wystrzału oraz jego efekt świetlny. Z uwagi na wylatującą z lufy po strzale przybitkę strzelanie na odległości mniejsze niż 20 m może spowodować u osoby nią trafionej drobne otarcia lub zasinienia skóry.

3. Kompletacja i znakowanie amunicji.

Oznaczenie nabojów polega na trwałym naniesieniu:

– na okuciu nazwy producenta oraz przyjętego „wagomiarowego” kalibru naboju;

– na tulejce łuski liczby określającej średnicę śrutu w mm lub charakterystyczną nazwę naboju;

– na tulejce łuski liczby oznaczającej długość rozwiniętej łuski – w milimetrach.

Dla ułatwienia rozróżniania poszczególnych rodzajów naboi łuski posiadają następujące kolory:

– czerwony, nabój z pociskiem typu „BRENEKA” W8MP, na łusce napis: „W8MP”;

– niebieski, nabój z pociskiem typu „LOFTKA” LFT 6,8, na łusce napis: „LFT- 6.8”;

– zielony, nabój proszkowy, na łusce napis: „PR-PIK-94M”, „PR-PIK-98” lub „PR-PIK-MAGNUM”;

– żółty, nabój gazowy (proszkowo-obezwładniający), na łusce napis: „CS-94M”, „CS-98”;

– biały, na łusce napis: „BĄK”;

– biały, na łusce napis: „CHRB 20”, „CHRB 30”, „CHRB 50”;

– biały, na łusce napis: „ ONS-2000”.

Naboje fabrycznie pakowane są po 25 sztuk do pudełek kartonowych o kolorach odpowiadających kolorom łusek nabojów. Opakowania jednostkowe (25 szt. nabojów) pakowane są po 20 szt. do opakowań transportowych (zbiorczych), które począwszy od roku 2005 oznakowane są dwiema etykietami o formacie A5, zawierającymi nazwę producenta, rodzaj amunicji oraz adres odbiorcy. Kolor etykiet odpowiada kolorowi łusek amunicji, jaka znajduje się wewnątrz opakowania.

4. Zasady przechowywania i dokonywania przeglądów amunicji oraz zasady bezpieczeństwa podczas eksploatacji.

Amunicję należy przechowywać w pomieszczeniach o temperaturze +5 C° do +25 C° i wilgotności względnej powietrza 60 do 80%. Gwarancja producenta na amunicję wynosi nie mniej niż 24 miesiące, licząc od daty produkcji.

W czasie wykonywania zadań służbowych amunicję przechowywać w specjalnym pasie /ładownicy/ bezpośrednio przy strzelcu.

Naboje należy przeglądać codziennie: przed służbą, strzelaniem oraz na polecenie przełożonego.

Zabrania się stosowania do strzelania amunicji uszkodzonej, której oznakowanie jest nieznane lub nieczytelne, brudnej lub zapiaszczonej, zawilgoconej lub przegrzanej. Zabrania się naprawy pocisków we własnym zakresie. Zabrania się rozbrajania nabojów i ich rzucania. Naboje wolno przenosić i transportować tylko w typowych zasobnikach lub opakowaniach fabrycznych.

Podczas przeglądu należy sprawdzić:

– czy na okryciu łuski nie ma śniedzi,

– czy łuski nie są pogięte i czy nie mają zadziorów utrudniających ładowanie nabojów do magazynka lub komory nabojowej,

– czy spłonka nie wystaje ponad powierzchnię dna łuski, czy pocisk jest pewnie osadzony, czy zatyczki nabojów śrutowych nie są uszkodzone oraz napisy określające typ pocisku lub jego rodzaj są czytelne,

– czy wśród nabojów bojowych nie ma szkolnych.

Wszystkie uszkodzone naboje należy zdać do magazynu, a zanieczyszczenia wytrzeć suchą czystą szmatką. Ze względu na tendencję do spęczniania łusek nabojów zaleca się ładować do magazynka strzelby o jeden nabój mniej niż wynosi pojemność magazynka.

4.1 Najczęstszymi przyczynami niewypałów z winy amunicji są:

a) spłonka:

– zbyt grube dno;

– brak lub uszkodzona masa zapłonowa;

– brak kowadełka;

– spłonka osadzona zbyt głęboko względem dna łuski lub wklęśnięta wraz z dnem i okuciem wskutek niefachowego wciskania;

b) łuska:

– zbyt cienka kryza;

– źle uformowane kowadełko do spłonki kulowej;

– brak otworów ogniowych między spłonką i ładunkiem prochowym;

W przypadku stwierdzenia, że oznakowanie na łusce naboju jest mało czytelne naboje takie należy zużyć w pierwszej kolejności w czasie treningów strzeleckich lub przekazać do naprawy w celu naniesienia nowego oznakowania.

c) ładunek prochowy:

– niewielka ilość prochu lub jego brak;

– zawilgocony ładunek prochowy;

– zmienione charakterystyki prochu na skutek przechowywania amunicji w podwyższonej temperaturze.

Ze względu na fakt, że „niewypał” jest zjawiskiem niebezpiecznym, lufę strzelby można otworzyć dopiero po czasie 3–5 sekund.

Załącznik nr 2

WARUNKI TAKTYCZNO-TECHNICZNE, WARUNKI UŻYCIA ORAZ WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA AMUNICJI KAL. 12 DO STRZELBY Z LUFĄ GWINTOWANĄ

AMUNICJA
kal. 12 do strzelby z lufą gwintowaną

1. Rodzaj amunicji.

1.1. Do strzelby kal. 12 z lufą gwintowaną stosuje się Specjalną Amunicję Kulową typu SAK – „Super Sabot”.

1.2. Prędkość pocisku otrzymana z lufy balistycznej gładkiej V 2,5 = 450 m/s (+/- 15 m/s). Skupienie podczas strzelania z broni o lufie gwintowanej przy użyciu klasycznych przyrządów celowniczych – muszka ze szczerbinką – w promieniu 5 przestrzelin wynosi 60 mm, a w promieniu 10 przestrzelin – 100 mm.

2. Działanie amunicji.

Specjalna Amunicja Kulowa typu SAK – „Super Sabot” jest to amunicja przeznaczona do neutralizacji (unieszkodliwiania) urządzeń wybuchowych. Pod żadnym pozorem nie można używać amunicji Super Sabot w stosunku do osób lub zwierząt.

3. Kompletacja i znakowanie amunicji.

Oznaczenie nabojów polega na trwałym naniesieniu:

– na okuciu nazwy producenta oraz przyjętego „wagomiarowego” kalibru naboju;

– na tulei łuski oznakowania w kolorze złotym określającego długość łuski po odwinięciu, wyrażoną w milimetrach, nazwę typu naboju SAK – „Super Sabot” oraz oznaczenia kraju pochodzenia producenta.

Dla ułatwienia rozróżniania łuski Specjalnej Amunicji Kulowej typu SAK – „Super Sabot” mają kolor czarny.

Naboje fabrycznie pakowane są po 25 sztuk do pudełek kartonowych o kolorze czarnym. Opakowania jednostkowe po 25 szt. nabojów pakowane są po 20 szt. do opakowań transportowych (zbiorczych), które oznakowane są dwiema etykietami o formacie A5, zawierającymi nazwę producenta, rodzaj amunicji oraz adres odbiorcy. Kolor etykiet czarny.

4. Zasady przechowywania i dokonywania przeglądów amunicji oraz zasady bezpieczeństwa podczas eksploatacji.

Amunicję należy przechowywać w pomieszczeniach o temperaturze +5 C° do +25 C° i wilgotności względnej powietrza 60 do 80%. Gwarancja producenta na amunicję wynosi nie mniej niż 24 miesiące licząc od daty produkcji.

W czasie wykonania zadań służbowych amunicję przechowywać w specjalnym pasie /ładownicy/ bezpośrednio przy strzelcu.

Naboje należy przeglądać codziennie: przed służbą, strzelaniem oraz na polecenie przełożonego.

Zabrania się stosowania do strzelania amunicji uszkodzonej, której oznakowanie jest nieznane lub nieczytelne, brudnej lub zapiaszczonej, zawilgoconej lub przegrzanej. Zabrania się naprawy pocisków we własnym zakresie. Zabrania się rozbrajania nabojów i ich rzucania. Naboje wolno przenosić i transportować tylko w typowych zasobnikach lub opakowaniach fabrycznych.

Podczas przeglądu należy sprawdzić:

– czy na okryciu łuski nie ma śniedzi,

– czy łuski nie są pogięte i czy nie mają zadziorów utrudniających ładowanie nabojów do magazynka lub komory nabojowej,

– czy spłonka nie wystaje ponad powierzchnię dna łuski, czy pocisk jest pewnie osadzony, czy zatyczki nabojów śrutowych nie są uszkodzone oraz napisy określające typ pocisku lub jego rodzaj są czytelne,

– czy wśród nabojów bojowych nie ma szkolnych.

Wszystkie uszkodzone naboje należy zdać do magazynu, a zanieczyszczenia wytrzeć suchą czystą szmatką. Ze względu na tendencję do spęczniania łusek nabojów zaleca się ładować do magazynka strzelby o jeden nabój mniej niż wynosi pojemność magazynka.

4.1. Najczęstszymi przyczynami niewypałów z winy amunicji są:

a) spłonka:

– zbyt grube dno;

– brak lub uszkodzona masa zapłonowa;

– brak kowadełka;

– spłonka osadzona zbyt głęboko względem dna łuski lub wklęśnięta wraz z dnem i okuciem wskutek niefachowego wciskania;

b) łuska:

– zbyt cienka kryza;

– źle uformowane kowadełko do spłonki kulowej;

– brak otworów ogniowych między spłonką i ładunkiem prochowym;

W przypadku stwierdzenia, że oznakowanie na łusce naboju jest mało czytelne, naboje takie należy zużyć w pierwszej kolejności w czasie treningów strzeleckich lub przekazać do naprawy w celu naniesienia nowego oznakowania.

c) ładunek prochowy:

– niewielka ilość prochu lub jego brak;

– zawilgocony ładunek prochowy;

– zmienione charakterystyki prochu na skutek przechowywania amunicji w podwyższonej temperaturze.

Ze względu na fakt, że „niewypał” jest zjawiskiem niebezpiecznym, lufę strzelby można otworzyć dopiero po czasie 3–5 sekund.