§ 1

1. Utworzenie jednostki ratowniczo-gaśniczej Państwowej Straży Pożarnej, zwanej dalej „jednostką ratowniczo-gaśniczą”, w miejscowościach, przedsiębiorstwach i innych jednostkach organizacyjnych zależy od:

1) stopnia zagrożenia pożarowego,

2) częstotliwości występowania klęsk żywiołowych i innych miejscowych zagrożeń,

3) powierzchni chronionego obszaru połączonego z gęstością zaludnienia lub liczbą zatrudnionych w przedsiębiorstwie lub innej jednostce organizacyjnej,

4) ograniczonej możliwości udzielenia skutecznej pomocy przez inne jednostki ochrony przeciwpożarowej działającej na danym terenie, zwłaszcza jeżeli czas dojazdu do miejscowości lub dzielnicy z najbliższej jednostki ratowniczo-gaśniczej przekracza 20 minut, a siły i środki innych jednostek ochrony przeciwpożarowej działające na danym te-

2. Jeżeli na danym obszarze występuje gęstość zaludnienia:

1) powyżej 1000 mieszkańców na 1 km² – powierzchnię obszaru chronionego ustala się na 55 km²,

2) poniżej 1000 mieszkańców na 1 km² – powierzchnię obszaru chronionego ustala się na 650 km².

3. Normy etatów w jednostkach ratowniczo-gaśniczych dla poszczególnych województw ustala się na podstawie wskaźnika etatów o rozpiętości od 0,6 – do 1,1 etatu na 1000 mieszkańców.

4. [1] (skreślony).

§ 2

1. O utworzeniu jednostki ratowniczo-gaśniczej decyduje komendant główny Państwowej Straży na podstawie wniosków złożonych przez komendantów wojewódzkich Państwowej Straży Pożarnej.

2. Wykonanie decyzji, o której mowa w ust. 1 [2] należy do właściwego miejscowo komendanta rejonowego Państwowej Straży Pożarnej.

§ 3

[3] Wnioski, o których mowa w § 2 ust. 1, powinny zawierać:

1) krótką charakterystykę obszaru chronionego i występujących zagrożeń,

2) propozycję wyposażenia jednostki w podstawowy sprzęt,

3) propozycję normy etatów w tej jednostce wynikającą z planowanego wyposażenia w sprzęt i zapewniającą jego bezpieczną obsługę,

4) propozycję kategorii jednostki i jej siedziby z uwzględnieniem warunków lokalowych,

5) granice obszaru chronionego.

§ 4

[4] 1. Jednostki ratowniczo-gaśnicze dzieli się na kategorie w zależności od kryteriów określonych w § 1 ust. 1.

2. Minimalne normy liczebności jednostek wynoszą:

1) kategoria „A” – 85 etatów, w tym 4 etaty dowództwa jednostki,

2) kategoria „B” – 64 etaty, w tym 4 etaty dowództwa jednostki,

3) kategoria „C” – 42 etaty, w tym 3 etaty dowództwa jednostki,

4) kategoria „D” – 33 etaty, w tym 3 etaty dowództwa jednostki.

3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach związanych z:

1) brakiem możliwości dojazdu do zagrożonego rejonu,

2) brakiem odpowiednich warunków lokalowych,

3) okresowym wzrostem liczby ludności w sezonie turystycznym lub wywołanym imprezami lub uroczystościami o charakterze masowym,

4) okresowym znacznym wzrostem zagrożeń na terenie chronionym

tworzy się jednostki ratowniczo-gaśnicze kategorii „E”, dla których ustala się indywidualne normy liczebności, nie przekraczające 32 etatów, oraz normy wyposażenia.

§ 6

[5] (skreślony).