Izby, urzędy skarbowe
i urzędy kontroli skarbowej
wszystkie

Mając na uwadze zapewnienie jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, działając na podstawie art. 14 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.), uprzejmie wyjaśniam.

Stosownie do postanowień art. 26 ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, jeżeli przedmiotem darowizny są pieniądze, wysokość wydatków na cele wymienione w ust. 1 pkt 9 tego artykułu ustawy, ustala się na podstawie dowodu wpłaty na rachunek bankowy obdarowanego.

Należy zauważyć, iż użyte przez ustawodawcę pojęcie „dowód wpłaty na rachunek bankowy obdarowanego” jest pojęciem szerokim i obejmuje swym zakresem rozmaite formy dowodzenia wpłat na rachunek bankowy. Dlatego też, wszelkie dowody wpłat na rachunek bankowy obdarowanego, z których oprócz numeru tego rachunku, jednoznacznie wynika nazwisko darczyńcy, kwota darowizny, jak również na jaki cel ją przekazano, będą stanowiły dla darczyńcy dowód, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie.

Istnieją jednak sytuacje, w których pracodawcy pośredniczą w przekazywaniu obdarowanym (np. fundacjom), środków finansowych pochodzących od podatników, rzeczywistych darczyńców. W takich przypadkach, podatnik, który chciałby skorzystać z przysługującego mu prawa do odliczenia od dochodu przekazanej darowizny, w celach dowodowych powinien dysponować kopią deklaracji darczyńcy, zawierającej co najmniej następujące dane: nazwisko darczyńcy, kwotę darowizny, jej cel oraz nazwę obdarowanego. Dodatkowo darczyńca powinien gromadzić paski płacowe, z których jednoznacznie musi wynikać kwota przekazanej darowizny oraz dysponować kopią przelewu zbiorczego, którą sporządza pracodawca dla obdarowanego.

W tym miejscu zasadnym wydaje się podkreślenie, iż jedynie darowizny przekazane przez osoby fizyczne na cele przewidziane w art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy, uprawniają podatników do dokonania odliczenia od dochodu. Stosownie natomiast do definicji umowy darowizny, określonej w art. 888 Kodeksu cywilnego, za umowę darowizny uważa się czynność cywilnoprawną, na mocy której darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Oznacza to, że darowizna musi posiadać przymiot nieekwiwalentności.

Stąd też w każdym przypadku kwoty przekazane przez pracowników na rzecz obdarowanego, ażeby mogły być uznane za darowizny, przede wszystkim muszą realizować cele określone w powołanym wyżej przepisie i jednocześnie nie mogą wiązać się ze świadczeniem wzajemnym ze strony obdarowanego względem darczyńców. Istotnym jest zatem, aby darowizny przekazane przez pracowników-darczyńców nie były w późniejszym okresie spożytkowane na ich rzecz.