Wyjaśnienie ZUS z dnia 13 kwietnia 2007 r. /Zasady ustalania kapitału początkowego osobom posiadającym okresy ubezpieczenia w Polsce oraz w krajach UE/EOG/

Komentarz pochodzi ze strony www.zus.pl

Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej wiąże się z koniecznością stosowania wspólnotowych przepisów prawnych, stanowiących podstawę koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego państw członkowskich, m.in. w zakresie emerytur i rent. W praktyce oznacza to, iż przy rozpatrywaniu wniosku o ustalenie kapitału początkowego i obliczaniu jego wysokości mogą być uwzględnione okresy ubezpieczenia lub zamieszkania oraz okresy traktowane jako okresy ubezpieczenia przebyte w państwach członkowskich UE/EOG oraz w Szwajcarii.

Wspólnotowe przepisy prawne, stanowiące podstawę koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, obowiązują na terytoriach: 

• państw członkowskich Unii Europejskiej (UE),

• państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG), niebędących państwami członkowskimi Unii Europejskiej (na podstawie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym); członkami EOG pozostają następujące kraje: Islandia, Liechtenstein i Norwegia,

• Szwajcarii - na podstawie Umowy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Konfederacją Szwajcarską z drugiej strony w sprawie swobodnego przepływu osób, która od 1 kwietnia 2006 r. ma zastosowanie w stosunku do Polski.  

Od 1 stycznia 2007 r., po przystąpieniu do Unii Europejskiej Bułgarii i Rumunii, wspólnotowe przepisy w zakresie świadczeń emerytalno-rentowych stosują następujące kraje: Austria, Belgia, Bułgaria, Cypr, Czechy, Dania, Estonia, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Irlandia, Islandia, Lichtenstein, Litwa, Luksemburg, Łotwa, Malta, Niderlandy (Holandia), Niemcy, Norwegia, Portugalia, Rumunia, Słowacja, Słowenia, Szwecja, Węgry, Wielka Brytania, Włochy oraz Szwajcaria.

Przepisy Unijne określiły minimalny okres ubezpieczenia uprawniający do świadczenia emerytalnego lub rentowego z danego kraju, w którym to ubezpieczenie wystąpiło. Okres ten wynosi 1 rok (12 miesięcy). Okresy ubezpieczenia wynoszące łącznie w danym kraju Wspólnoty rok i więcej obciążają instytucję właściwą państwa członkowskiego. Oznacza to, iż instytucja właściwa państwa członkowskiego danego kraju ustali uprawnienia do świadczenia emerytalnego (lub jego części) za przebyte okresy ubezpieczenia wynoszące 1 rok i więcej, według przepisów obowiązujących w danym państwie.