Interpretacja indywidualna z dnia 01.04.2019, sygn. 0115-KDIT1-3.4012.77.2019.1.AT, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT1-3.4012.77.2019.1.AT

Rozliczenie transakcji nabycia praw do emisji CO2.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2019 r. (data wpływu 6 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• rozliczania transakcji nabycia od Kontrahentów mających siedzibę na terytorium kraju uprawnień do emisji CO2 i zastosowania podstawowej stawki podatku jest prawidłowe;
• rozliczania transakcji nabycia od Kontrahentów niemających siedziby na terytorium kraju uprawnień do emisji CO2 i zastosowania podstawowej stawki podatku jest prawidłowe;
• prawa do odliczenia podatku w związku z nabyciem tych praw jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczania transakcji nabycia od Kontrahentów mających i niemających siedziby na terytorium kraju uprawnień do emisji CO2 i zastosowania podstawowej stawki podatku, a także prawa do odliczenia podatku w związku z nabyciem tych praw.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

z siedzibą w (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej również: VAT). Przedmiotem działalności Spółki jest produkcja energii elektrycznej i ciepła w skojarzeniu. Prowadzona działalność gospodarcza Wnioskodawcy podlega, co do zasady, opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zasady funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji, którego celem jest ograniczenie tych emisji w sposób opłacalny i ekonomicznie efektywny, zostały uregulowane w ustawie z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1201, dalej: UOPE). Zgodnie z art. 3 pkt 22 UOPE, przez uprawnienia do emisji (EUA) należy rozumieć uprawnienie do wprowadzania do powietrza ekwiwalentu, w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji, dwutlenku węgla (CO2) utworzone w ramach systemu, które służy do rozliczenia wielkości emisji w ramach tego systemu, i którym można rozporządzać na zasadach określonych w ustawie. Ponadto rozliczenie gazów cieplarnianych możliwe jest w oparciu o jednostki redukujące emisję, do których należą jednostki poświadczonej redukcji emisji (CER) oraz jednostki redukcji emisji (ERU). Ponieważ zarówno uprawnienia EAU, jak i jednostki redukcji emisji CER i ERU umożliwiają emisję 1 tony dwutlenku węgla, dopuszcza się pokrycie brakujących praw do emisji jednostkami redukcji. Z uwagi na fakt, że uprawnienia EUA oraz CER i ERU służą równoważeniu faktycznej emisji dwutlenku węgla, ich kwalifikacja prawna jest jednakowa, przez co związane z nimi obciążenia mają taki sam charakter prawny i są rodzajowo tożsame.