Interpretacja indywidualna z dnia 19.11.2018, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.374.2018.1.SG, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.374.2018.1.SG

w zakresie ustalenia czy w przypadku Cesji Wierzytelności, Wnioskodawca uiszczając na rzecz Cesjonariusza opłaty leasingowe nie będzie płatnikiem podatku u źródła oraz nie będzie zobowiązany potrącić w Polsce podatku u źródła

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 września 2018 r. (data wpływu 19 września 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w przypadku Cesji Wierzytelności, Wnioskodawca uiszczając na rzecz Cesjonariusza opłaty leasingowe nie będzie płatnikiem podatku u źródła oraz nie będzie zobowiązany potrącić w Polsce podatku u źródła jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2018 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w przypadku Cesji Wierzytelności, Wnioskodawca uiszczając na rzecz Cesjonariusza opłaty leasingowe nie będzie płatnikiem podatku u źródła oraz nie będzie zobowiązany potrącić w Polsce podatku u źródła.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej także: Spółka) jest spółką kapitałową podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka w przyszłości zawrze z inną spółką kapitałową podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: Finansujący) umowę leasingu (dalej: Umowa leasingu). Spółka i Finansujący będą należeć do tej samej Grupy kapitałowej (dalej: Grupa). Działanie Spółki i Finansującego podyktowane jest przyczynami biznesowymi, w szczególności chęcią ochrony zespołu składników materialnych i niematerialnych, służących do prowadzenia działalności produkcyjnej, co stanowi core business Finansującego (tj. Działu produkcyjno-handlowego). Ma to zapewnić ciągłość produkcji, co jest kluczowe dla prowadzonego przez Finansującego biznesu. Finansujący jest zaangażowany w długotrwały spór prawny, którego drugą stroną jest instytucja finansowa. W związku z tym istnieje obawa, iż w przypadku negatywnego rozstrzygnięcia procesowego, względnie w przypadku ustanowienia zabezpieczenia (niezasadnych zdaniem Finansującego) roszczeń, mogłoby dojść do zajęcia aktywów, związanych z prowadzoną działalnością produkcyjną (tj. aktywów Działu produkcyjno-handlowego). To z kolei sparaliżowałoby zdolność produkcyjną Finansującego i sprawiłoby, że przedsiębiorstwo utraciłoby zdolność generowania zysku, a w konsekwencji zagrożone mogłoby być samo istnienie Finansującego. Ponadto, w ramach Grupy, część ze spółek prowadzi działalność rodzajowo tożsamą z działalnością Finansującego, a istnienie odrębnych podmiotów wynika z zaszłości historycznych i z faktu, że poszczególne spółki Grupy tworzone były przez różne gałęzie holdingu, do którego należą zarówno Spółka jak i Finansujący. Niemniej w przypadku niektórych segmentów działalności Grupy istnienie odrębnych spółek, prowadzących działalność tożsamą/pokrewną zostało uznane za niezasadne i podjęto prace zmierzające do konsolidacji tych działalności. Analiza prawna wykazała, że najlepszą metodą ograniczenia ryzyka prawnego i równocześnie metodą na konsolidację będzie zawarcie długookresowej umowy, w której Finansujący udostępni Dział produkcyjno-handlowy do Wnioskodawcy, tj. spółki będącej częścią tej samej Grupy, prowadzącej działalność pokrewną/tożsamą.