Interpretacja indywidualna z dnia 25.05.2017, sygn. 0115-KDIT2-3.4010.4.2017.1.PS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2-3.4010.4.2017.1.PS

Skutki podatkowe poboru w imieniu i na rzecz innego podmiotu opłaty za dostępność energii ze źródeł odnawialnych w krajowym systemie elektroenergetycznym.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2017 r. (data wpływu 9 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych:

• jest prawidłowe w zakresie braku konieczności rozpoznania przychodu podatkowego w związku z poborem w imieniu i na rzecz innego podmiotu opłaty za dostępność energii ze źródeł odnawialnych (pytanie nr 1),
• bezprzedmiotowe w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z powyższego tytułu (pytanie nr 2).

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych poboru w imieniu i na rzecz innego podmiotu opłaty za dostępność energii ze źródeł odnawialnych w krajowym systemie elektroenergetycznym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka pragnie podkreślić, że z uwagi na fakt, iż opisywana kwestia dotyczy jej indywidualnej sprawy, występuje z niniejszym wnioskiem we własnym imieniu, jako podmiot zainteresowany, o którym mowa w art. 14b § 1 Ordynacji Podatkowej, pomimo, że jest członkiem podatkowej grupy kapitałowej. Możliwość wystąpienia z wnioskiem o interpretację indywidualną przez członka podatkowej grupy kapitałowej w jego indywidualnej sprawie została potwierdzona m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 września 2015 r. (sygn. II FSK1979/13).