Interpretacja indywidualna z dnia 08.03.2013, sygn. IPPB3/423-55/13-2/MS1, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB3/423-55/13-2/MS1

Czy rozważany przez Spółkę sposób określania straty ze sprzedaży wierzytelności własnej jako różnicy pomiędzy wartością wierzytelności brutto (tzn. wartością wierzytelności netto wraz z należnym podatkiem od towarów usług) a ceną zbycia wierzytelności (wartością brutto, tj. kwotą otrzymaną ze sprzedaży) jest prawidłowy i strata określona w ww. sposób stanowi koszt uzyskania przychodu?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012, poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29.01.2012r. (data wpływu: 31.01.2013r.) w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia straty ze sprzedaży wierzytelności własnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.12.2012r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia straty ze sprzedaży wierzytelności własnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Spółka Akcyjna (dalej: Spółka) prowadzi działalność polegającą na sprzedaży usług telewizji satelitarnej, Internetu i usług telekomunikacyjnych opodatkowanych VAT. Sprzedaż ww. usług w zasadniczej części jest dokonywana na rzecz gospodarstw domowych, głównie osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej (dalej: Klienci). Uwzględniając szeroką skalę działalności Spółki zdarza się, że część Klientów nie reguluje terminowo zobowiązań wobec Spółki za wykonane usługi. W związku z powyższym Spółka dokonała sprzedaży części takich wierzytelności wymagalnych (wierzytelności własne) z ww. tytułów przed upływem okresu ich przedawnienia w rozumieniu ogólnych przepisów prawa cywilnego - na rzecz profesjonalnych podmiotów zajmujących się obrotem wierzytelnościami. Z tego tytułu Spójka otrzymała wynagrodzenie w wysokości niższej niż wartość zbywanej wierzytelności brutto. W tej sytuacji Spółka ponosi stratę na wierzytelności własnej, która uprzednio była zarachowana na przychody należne z działalności gospodarczej. Spółka stratę ze sprzedaży wierzytelności określiła jako różnicę pomiędzy ceną wierzytelności zawartą w umowie (cena sprzedaży brutto) a kwotą zaliczoną do przychodu należnego (wartością netto wierzytelności). Obecnie z uwagi na odmienne od przyjętego przez Spółkę stanowiska orzecznictwo sądów administracyjnych oraz uchwałę w składzie siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 czerwca 2012 r. Spółka rozważa zasadność określania straty ze sprzedaży wierzytelności w sposób zgodny z ww. orzecznictwem, tzn. jako różnicy pomiędzy ceną wierzytelności zawartą w umowie (cena sprzedaży brutto) a wartością wierzytelności brutto (tzn. wartość wierzytelności netto wraz z należnym podatkiem od towarów i usług). Jednocześnie Spółka zaznacza, iż zbywana wierzytelność nie została uprzednio zaliczona w Spółce do kosztów uzyskania przychodów jako wierzytelność nieściągalna lub jako odpisy aktualizujące wartość należności.