Interpretacja indywidualna z dnia 21.08.2008, sygn. ITPB3/423-319/08/DK, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, sygn. ITPB3/423-319/08/DK

Czy w momencie spłaty Spółka, może uznać za koszt uzyskania przychodu, kwoty za bezumowne korzystanie z przedmiotów leasingu?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2008 roku (data wpływu 6 czerwca 2008 roku) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z bezumownym korzystaniem z przedmiotów leasingu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2008 roku został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z bezumownym korzystaniem z przedmiotów leasingu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zajmuje się wynajmem powierzchni handlowych w centrum handlowym wybudowanym przez Spółkę. Część wyposażenia centrum handlowego (kotły, dźwigi) była używana na podstawie zawartych umów leasingu operacyjnego (urządzenia te nadal są używane przez Spółkę). Ze względu na trudną sytuację finansową Spółki w roku 2001 leasingodawca wypowiedział umowy leasingu, których przedmiotem były ww. składniki, ze względu na zaległości Spółki z tytułu opłat czynszu i obciążył Spółkę kosztami opłat czynszu (wystawił noty obciążeniowe), przypadającymi od dnia wypowiedzenia umowy do dnia ich zakończenia. Jednocześnie leasingodawca zażądał zwrotu przedmiotów leasingu. Spółka nie zgodziła się z roszczeniami leasingodawcy i nie dokonała zapłaty za obciążenia za okres od dnia wypowiedzenia umów do dnia ich zakończenia oraz nie uznała tych kwot za koszt podatkowy zarówno w roku 2001 jak i w latach następnych. W roku 2002 Spółka złożyła wniosek o rozpoczęcie postępowania układowego. Leasingodawca wystąpił jednocześnie na drogę postępowania sądowego wnosząc o uznanie wysokości długu Spółki oraz o zwrot kwot zadłużenia (łącznie z niezapłaconymi fakturami; kwoty z niezapłaconych faktur uznane zostały przez Spółkę za koszt uzyskania przychodu). Ze względu na toczony spór, wierzytelności leasingodawcy nie zostały uwzględnione na liście wierzytelności do postępowania układowego. Spór pomiędzy leasingodawcą a Spółką zakończył się ostatecznym i prawomocnym wyrokiem sądu, wskazującym, że leasingodawcy nie przysługują prawa dochodzenia wierzytelności od Spółki, ponieważ jako zabezpieczenie kredytów udzielonych przez banki leasingodawcy, wyłącznie banki (leasingodawca nie spłacił zobowiązań z tytułu kredytów na zakup urządzeń, będących przedmiotem opisanych na wstępie umów leasingu pomiędzy Spółką a leasingodawcą), mogą dochodzić swych roszczeń (w ramach prawnych zabezpieczeń) od spółki. W roku 2005 i 2006 Banki zbyły swoje wierzytelności przysługujące od leasingodawcy (z tytułu kredytów udzielonych na zakup urządzeń, oddanych w leasing Spółce), na rzecz akcjonariusza Spółki wraz z prawnymi zabezpieczeniami tych wierzytelności (w tym cesjami wierzytelności z zawartych umów leasingu pomiędzy leasingodawcą a Spółką). Po nabyciu wierzytelności z tytułu kredytów akcjonariusz zawarł ze spółką porozumienie, w którym Spółka uznała przysługujące prawa akcjonariusza wobec Spółki do wierzytelności z tytułu zaległych niezapłaconych faktur oraz kwot roszczeń za okres od dnia wypowiedzenia umów leasingu do dnia ich zakończenia (kwoty te zgodnie z umowami leasingu stanowiły wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z przedmiotów leasingu). Prawo akcjonariusza wynika z możliwości zaspokojenia swoich roszczeń, związanych z nabyciem wierzytelności od banków z tytułu kredytów, poprzez zażądanie od Spółki spłaty wierzytelności (zobowiązań) z tytułu umów leasingu, które stanowiły zabezpieczenie spłaty kredytów.