Decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 29.07.2005, sygn. PD I 413/84/05, Izba Skarbowa we Wrocławiu, sygn. PD I 413/84/05

PYTANIE PODATNIKAZ opisanego przez podatnika we wniosku z dnia 18 lutego 2005 r. stanu faktycznego wynika, że podatnik w grudniu 2004 r. dokonał sprzedaży dwóch marek handlowych, które w rozumieniu ustawy Prawo własności przemysłowej spełniają definicję znaku towarowego. Oprócz sporządzenia pisemnej umowy sprzedaży podatnik wystawił fakturę VAT z terminem płatności do dnia 31 grudnia 2004 r., która została w tym samym miesiącu zapłacona. Znaki towarowe sprzedane w grudniu 2004 r. nie były znakami nabytymi lecz zostały stworzone przez podatnika w ramach działalności gospodarczej czyli, że był ich pierwszym właścicielem. Podatnik znaki towarowe zarejestrował na swoje nazwisko i nazwę firmy po raz pierwszy w Urzędzie Patentowym w ramach działalności gospodarczej. We wniosku z dnia 18.02.2005 r. podatnik wyraził stanowisko, że skoro przeniesienie prawa ochronnego na znak towarowy nastąpiło w ramach prowadzonej działalności to przychody z tytułu sprzedaży prawa ochronnego do znaków towarowych powinny być zaliczone do przychodów z działalności gospodarczej w miesiącu grudniu 2004 r., ponieważ ich zbycie odbyło się zgodnie z ustawą z dnia 30.06.2000 r. Prawo własności przemysłowej, czyli w formie pisemnej umowy potwierdzonej fakturą VAT.

STANOWISKO NACZELNIKA URZĘDU SKARBOWEGO WROCŁAW-KRZYKINaczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki rozpatrując przedmiotowy wniosek stosownie do treści art. 14a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, w wydanym w dniu 18 marca 2005 r. postanowieniu nr PD I 0090/1/38/05 stwierdził, że zawarte w nim stanowisko podatnika jest nieprawidłowe. Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki wskazał na przepisy ustawy z dnia:- 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508 ze zm.) szczególnie na treść art. 120 ust. 1, art. 121, art. 153 tej ustawy,- 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) tj. na przepis art. 10 ust. 1 pkt 3 i pkt 7, art. 18, art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. c, art. 22b ust. 1 oraz art. 11 tej ustawy i stwierdził, że przychód z tytułu odpłatnego zbycia prawa do znaków towarowych powstanie w miesiącu grudniu 2004 r. tj. w dacie otrzymania należności. Stwierdził też, że przychód tytułu odpłatnego zbycia prawa do znaków towarowych stanowi źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 tj. kapitały pieniężne i prawa majątkowe ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a zatem źródło odrębne od źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. ZARZUTY ZAWARTE W ZAŻALENIU Na powyższe postanowienie podatnik wniósł w dniu 31 marca 2005 r. z zachowaniem ustawowego terminu zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu, w którym zarzucił:1) rażące naruszenie art. 14a § 1, § 3 i § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa poprzez:- wydanie sześciu postanowień w postępowaniu wszczętym jednym wnioskiem, a zatem wydanie postanowień wbrew treści ww. przepisu, który daje podstawę prawną do wydania jednej interpretacji z zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego,- objęcie zakresem interpretacji wyłącznie wybranych przepisów, przy całkowitym pominięciu części wniosku dotyczącego opodatkowania VAT, a zatem dokonanie wbrew treści ww. przepisu interpretacji wybranych przepisów, a nie prawa przy nieuprawnionym pominięciu istotnej części (pkt 1 wniosku),- wskazanie w treści interpretacji twierdzeń odnoszących się do stanu faktycznego, lecz sprzecznych z treścią wniosku, a zatem wydanie interpretacji w oparciu o inny stan faktyczny niż wskazany we wniosku,- powołanie w treści uzasadnienia przepisów nieobowiązujących w dniu zawierania transakcji stanowiącej przedmiot oceny,2) naruszenie art. 14a § 3, art. 217 § 2 oraz art. 210 § 4 w związku z art. 219 ustawy - Ordynacja podatkowa poprzez uznanie stanowiska podatnika za nieprawidłowe, bez przytoczenia przepisów prawa, a ponadto bez wskazania uzasadnienia prawnego dla zajętego stanowiska tj. bez wyjaśnienia podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa.W złożonym zażaleniu oprócz szerokiego uzasadnienia dotyczącego naruszenia ww. przepisów podatnik w części dotyczącej dokonanej interpretacji wybranych przepisów prawa zarzucił błędną wykładnię przepisu art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 14 oraz art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez błędne uznanie przychodu z działalności gospodarczej za przychód z kapitałów pieniężnych i praw majątkowych co w konsekwencji doprowadziło także do błędnej wykładni art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.W dniu 16 maja 2005 r. podatnik złożył pismo, w którym podtrzymując dotychczasowe stanowisko wniósł o dołączenie do akt sprawy i uwzględnienie przy ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego treści postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki nr PP 443/33/47/05 z dnia 18 kwietnia 2005 r. wydanego na wniosek podatnika z dnia 18 lutego 2005 r., czyli na ten sam wniosek, na podstawie którego wydano zaskarżone postanowienie. Strona twierdzi, że w powyższym postanowieniu z dnia 18 kwietnia 2005 r. nr PP 443/33/47/05 dotyczącym podatku VAT organ I instancji orzekł, że stanowisko podatnika przedstawione we wniosku jest prawidłowe. W piśmie tym podatnik stwierdził więc, że skoro organ I instancji przyjął, że podatnik jest podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535), to czynność podlegająca opodatkowaniu jest przez niego wykonywana w ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej, która została zdefiniowana w art. 15 ust. 2 tej ustawy. W zażaleniu podniesiono też, że ta sama czynność inaczej jest kwalifikowana dla celów podatku VAT (w ramach działalności gospodarczej) a inaczej dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych (poza zakresem działalności gospodarczej) co dowodzi sprzeczności wydanych postanowień i słuszności zarzutów zawartych w zażaleniu. Obok wykazanych sprzeczności pomiędzy zaskarżonym postanowieniem a orzeczeniem w sprawie podatku VAT, treść zaskarżonego postanowienia wskazuje niekonsekwencję w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych poprzez przyjęcie możliwości wytworzenia i ponoszenia kosztów ochrony prawnej znaków towarowych w ramach przedsiębiorstwa w sytuacji, gdy przychód z tych znaków nie jest kwalifikowany do działalności gospodarczej. STANOWISKO DYREKTORA IZBY SKARBOWEJ WE WROCŁAWIU Rozpatrując powyższe zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu działając na podstawie art. 14b § 2 oraz art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60) po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 31 marca 2005 r. podatnika na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław - Krzyki z dnia 18 marca 2005 r. nr PD I 0090/1/38/05 w sprawie uznania za nieprawidłowe stanowiska podatnika zawartego we wniosku z dnia 18 lutego 2005 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych - momentu powstania przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w związku z dokonaniem sprzedaży prawa ochronnego do znaków towarowych - odmówił zmiany postanowienia organu I instancji.UZASADNIENIEZe stanowiska podatnika przedstawionego zarówno we wniosku z dnia 18 lutego 2005 r. jak i w zażalenia z dnia 31 marca 2005 r. oraz z pisma podatnika z dnia 16 maja 2005 r. wynika, że przychód uzyskany przez podatnika w grudniu 2004 r. z tytułu odpłatnego zbycia prawa do znaków towarowych (znaki nie zostały przez podatnika nabyte lecz stworzone w ramach działalności gospodarczej), będzie przychodem z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Odnosząc się zatem do zarzutów podniesionych przez podatnika oraz obowiązujących przepisów prawa Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu wskazuje, że zasady korzystania i rozporządzania mieniem, do którego należą znaki towarowe, zostały określone w cytowanej ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej. Zgodnie z art. 120 ust. 1 tej ustawy znakiem towarowym może być każde oznaczenie przedstawione w sposób graficzny lub takie, które da się w sposób graficzny wyrazić, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżniania w obrocie towarów jednego przedsiębiorstwa od tego samego rodzaju towarów innych przedsiębiorstw. Art. 121 tej ustawy stanowi, iż na znak towarowy może zostać udzielone prawo ochronne. Prawo ochronne ma charakter majątkowy to znaczy może być zbywalne, dziedziczone itd., jednak nie jest ono w żadnym razie prawem własności. W myśl art. 153 ust. 1 omawianej ustawy, jedynie podmiot, któremu udzielone zostało prawo ochronne ma prawo do wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (...). Przepis ten stanowi też, że zbywalne jest jedynie prawo ochronne na znak towarowy. Ponadto prawo ochronne powstaje co do zasady z chwilą rejestracji znaku przez Urząd Patentowy i jest to wymóg konstytutywny, bez którego prawo ochronne na znak towarowy w ogóle nie powstaje (brak prawa uniemożliwia jakikolwiek nim obrót). Mając także na uwadze przepisy cytowanej ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdza, że zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 tej ustawy źródłem przychodu są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c. W myśl art. 18 cyt. ustawy za przychody z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Zgodnie natomiast z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. c omawianej ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością składników majątku, będących wartościami niematerialnymi i prawnymi, ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wskazać także należy na treść unormowań zawartych w art. 22b ust. 1 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych które stanowią, że do wartości niematerialnych i prawnych zaliczone mogą być m. in. prawa do znaków towarowych, ale jedynie wówczas, gdy zostały przez podatnika nabyte. W przedmiotowej sprawie podatnik wytworzył znaki towarowe i był ich pierwszym właścicielem, który dokonał ich rejestracji w Urzędzie Patentowym, zatem brak jest możliwości uznania tych znaków za składniki majątku będące wartościami niematerialnymi i prawnymi. Cytowany art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. nie reguluje zbycia składników majątku innych niż określone w tym przepisie tj. środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, natomiast art. 14 ust. 1 tej ustawy reguluje uzyskanie przychodu z czynności będących przedmiotem działalności gospodarczej. Nie można zatem utożsamiać sprzedaży prawa do znaku towarowego, ze sprzedażą ww. składnika majątkowego czy też traktować jako przedmiot działalności gospodarczej W świetle powyżej wskazanych unormowań prawnych oraz mając na uwadze przedstawiony przez podatnika stan faktyczny stwierdzić należy, że przychody uzyskane z odpłatnego zbycia prawa do znaków towarowych, które nie zostały przez podatnika nabyte, lecz zostały stworzone w ramach prowadzonej działalności, stanowią przychód z praw majątkowych. Nie można zatem uzyskanego przez podatnika w grudniu 2004 r. przychodu z tytułu sprzedaży prawa ochronnego zaklasyfikować do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż ww. przychód uzyskany przez podatnika, stanowi źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie zatem z treścią art. 11 omawianej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Reasumując stwierdzić należy, że stanowisko przedstawione przez podatnika w złożonym zażaleniu dotyczące błędnej wykładni przepisu art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 14 oraz art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co w konsekwencji doprowadziło także do błędnej wykładni art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.Odnosząc się także do pozostałych zarzutów podniesionych przez podatnika Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdza, że znowelizowane przepisy art. 14a-14d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) wprowadzone ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U Nr 173, poz. 1808) w sposób istotny zmodyfikowały zasady udzielania przez organy podatkowe interpretacji. Wniosek podmiotu uprawnionego do wystąpienia z zapytaniem dotyczyć może pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie uprawnionego, natomiast obowiązkiem naczelnika urzędu skarbowego jest wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Udzielenie interpretacji, co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego następuje w drodze postanowienia, a o liczbie wydawanych postanowień decyduje liczba przedstawionych we wniosku problemów wymagających rozstrzygnięcia. Z powyższego jednoznacznie zatem wynika, że w przypadku złożenia przez podatnika jednego wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w Jego indywidualnej sprawie prawidłowe jego załatwienie wymaga wydania przez organ podatkowy tylu postanowień, ile problemów w złożonym wniosku podatnik zawarł. W odniesieniu do wniosku podatnika z dnia 18 lutego 2005 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu zauważa, że zawarte we wniosku zapytania wymagające rozstrzygnięcia w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczyły sześciu zagadnień, a jedno dotyczyło podatku VAT. Z tego też względu tj. z uwagi na ilość problemów poruszonych w jednym wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydano sześć postanowień. Wniosek w części dotyczącej udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębnym postanowieniem (siódmym), na które podatnik nie wniósł zażalenia. Odnośnie zatem wydanych sześciu postanowień w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdza, że prawidłowo postąpił organ podatkowy odnosząc się w każdym postanowieniu do stanu faktycznego przedstawionego przez pełnomocnika podatnika we wniosku z dnia 18 lutego 2005 r. Podkreślenia jednocześnie wymaga, że na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki z dnia 18 kwietnia 2005 r. nr PP 443/1/33/47/05 - pomimo prawidłowego pouczenia w nim zawartego - nie zostało wniesione zażalenie choćby odnośnie wydania go jako odrębnego, jak czyni to podatnik odnośnie postanowień wydanych w zakresie interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Okoliczność ta potwierdza tylko niezasadność zarzutu w powyższym zakresie. Powyższe wskazuje zatem, że przepisy prawa w tym zakresie nie zostały naruszone, a zarzut dotyczący rażącego naruszenia przez organ podatkowy art. 14a § 1, § 3 i § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa jest bezzasadny.Wskazać także należy, że wydane przez organ I instancji przedmiotowe postanowienie zawiera prawidłowe uzasadnienie faktyczne (tożsame z przedstawionym we wniosku strony) jak i prawne (ze szczególnym przytoczeniem przepisów cytowanej ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zatem zawarty w zażaleniu zarzut dotyczący naruszenia art. 217 § 2 oraz art. 210 § 4 w związku z art. 219 ustawy - Ordynacja podatkowa jest całkowicie bezzasadny.Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu mając ponadto na uwadze podniesiony w piśmie z dnia 16 maja 2005 r. zarzut, że ta sama czynność inaczej jest kwalifikowana dla celów podatku VAT (w ramach działalności gospodarczej) a inaczej dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych (poza zakresem działalności gospodarczej) co dowodzi sprzeczności wydanych postanowień i słuszności zarzutów zawartych w zażaleniu stwierdza, że i to stanowisko podatnika jest nieprawidłowe. Wskazuje się bowiem, że w postanowieniu z dnia 18 kwietnia 2005 r. nr PP 443/33/47/05 wydanym w związku z wnioskiem podatnika o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat za używanie znaku towarowego i sprzedaż prawa ochronnego na znak towarowy, Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki stwierdził, że czynności opisane przez podatnika podlegają opodatkowaniu stawką podatku 22%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Stwierdził też, że prawidłowe jest stanowisko podatnika wyrażone we wniosku, iż obrót tymi prawami jest świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu 22% stawką podatku oraz, że obowiązek podatkowy powstał w dacie zapłaty. Natomiast organ I instancji nie stwierdził w postanowieniu z dnia 18 kwietnia 2005 r., że jeżeli podatnik jest podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535), to czynność podlegająca opodatkowaniu jest przez niego wykonywana w ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 tej ustawy. Sformułowania takiego w ww. postanowieniu nie zawarto. Twierdzenie zatem podatnika, iż pomiędzy zaskarżonym postanowieniem a postanowieniem w zakresie podatku VAT występują sprzeczności jest w całości bezzasadne. Bezzasadne jest również to twierdzenie, że w zaskarżonym postanowieniu wykazano niekonsekwencję w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych poprzez przyjęcie możliwości wytworzenia i ponoszenia kosztów ochrony prawnej znaków towarowych w ramach przedsiębiorstwa w sytuacji, gdy przychód z prawa do tych znaków nie jest kwalifikowany do działalności gospodarczej.Całkowicie niezazasdny jest ponadto zarzut, iż zaskarżone postanowienie wydane zostało w oparciu o inny stan faktyczny niż wskazany we wniosku bowiem z uzasadnienia postanowienia organu I instancji wprost wynika, że odniesiono się do wszystkich problemów we wniosku zawartych. Także twierdzenie zawarte w zażaleniu, że w treści uzasadnienia postanowienia organ I instancji powołał nieobowiązujące przepisy jest całkowicie niezasadne, bowiem w postanowieniu tym powołano wyłącznie obowiązujące przepisy prawa, które miały zastosowanie w indywidualnej sprawie z wniosku podatnika. Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, iż przepisy ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. z 1985 r. Nr 5, poz. 17) regulowały zakres ściśle związany ze znakami towarowymi m. in. rejestrację znaków towarowych, powstanie i treść prawa z rejestracji znaku towarowego, ochronę prawa z rejestracji znaku towarowego oraz prawa do znaku powszechnie znanego, wygaśnięcie i unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego. Obowiązująca od 22 sierpnia 2001 r. ustawa Prawo własności przemysłowej reguluje znacznie szerszy zakres stosunków w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych. Ustawa ta normuje także zasady na jakich przedsiębiorcy mogą przyjmować projekty racjonalizatorskie, wynagradzać ich twórców, normuje także zadania i organizację Urzędu Patentowego. Organ podatkowy I instancji powołał się na przepisy obowiązującej w 2004 r. ustawy Prawo własności przemysłowej cyt. m.in. definicję znaku towarowego (art. 120 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r.) natomiast w art. 4 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. zawarto pojęcie węższe niż w ww. przepisie oraz przepis dotyczący możliwości udzielenie innej osobie upoważnienia do używania znaku (odpowiednio przepisy art. 163 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. i art. 17 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r.). Przepisy te nie miały wpływu na przepisy prawa podatkowego, zatem powołanie przepisów ustawy obowiązującej w czasie rejestracji przez podatnika znaków towarowych nie miałoby wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.W świetle powyższego Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdza, że organ I instancji rozpatrując wniosek podatnika o pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego oparł się tylko i wyłącznie na stanie faktycznym przedstawionym w złożonym wniosku (zgodnie z art. 14a § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa obowiązek wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego obciąża podatnika) i stwierdza, że stosownie do przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego dotyczącego zagadnienia wskazanego w zaskarżonym postanowieniu udzielona w dniu 18 marca 2005 r. odpowiedź w formie postanowienia jest prawidłowa, a zarzuty zawarte w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.