Postanowienie Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 20 listopada 2009 r., sygn. KIO/UZP 1437/09

1) Art. 184 ust. 1 Pzp stanowi, że odwołanie wnosi się od rozstrzygnięcia protestu. De legę lata odwołanie stanowi kontynuację protestu i tylko w takim zakresie podlegać może rozpoznaniu przez Izbę. Ustawodawca dał wyraz tej koncepcji nakazując w art. 187 ust. 4 pkt 2 Pzp odrzucenie odwołanie, które nie było poprzedzone protestem oraz w określając art. 191 ust. 3 Pzp granice rozpatrywaniu odwołania - stanowiąc, że Izba nie może orzekać, co do zarzutów, które nie były zawarte w proteście.

2) Wskazać należy, że aby nie zaistniała negatywna przesłanka zawarta w przywołanym art. 187 ust. 4 pkt 2 Pzp, odwołanie musi zostać wniesione od rozstrzygnięcia zarzutów podniesionych w proteście. Niedopuszczalne jest kreowanie w odwołaniu zarzutów, do których zamawiający nie miał możliwości ustosunkowania się w rozstrzygnięciu protestu. W postępowaniu odwoławczym ocenie Izby podlega zasadność zgłoszonego środka odwoławczego, a zatem analizie jest poddawana konkretna czynność zamawiającego w kontekście podniesionych zarzutów wykonawcy.

3) Zgodnie z art. 26 ust. 3 Pzp zamawiający wzywa w razie zaistnienia wskazanych przesłanek do uzupełnienie w wyznaczonym terminie pełnomocnictw lub oświadczeń i dokumentów, chyba, że mimo ich złożenia, oferta wykonawcy podlega odrzuceniu albo konieczne byłoby unieważnienie postępowania.