Wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 19 maja 2009 r., sygn. KIO/UZP 583/09, KIO/UZP 604/09, KIO/UZP 605/09

1) Pojęcie „prawda" rozumiane jest tak, jak w języku potocznym, a więc jako zgodność (adekwatność) myśli (wypowiedzi - w znaczeniu logicznym) z rzeczywistością (z „faktami" i „danymi"), co odpowiada - na gruncie filozoficznym - tzw. klasycznej koncepcji prawdy i w tym sensie wypowiedź o rzeczywistości jest prawdziwa tylko wtedy, gdy głosi tak, jak jest w rzeczywistości.

2) Zastosowanie sankcji wykluczenia z postępowania w świetle ustawy - Prawo zamówień publicznych nie jest uzależniona od umyślności, czy nieumyślności działania wykonawcy. Jednakże - w ocenie składu orzekającego Izby dokonując wykładni art.24 ust. 2 pkt 2 PZP należy mieć na względzie -łącznie, konkretne okoliczności faktyczne oraz uwzględniać przepisy Prawa zamówień publicznych, w tym art.87 ust.1 PZP i art. 26 ust.3 PZP, a także odpowiednio uwzględniać teorię kompleksową winy, powszechnie przyjmowaną przez aktualna doktrynę prawa karnego, która to teoria bierze pod uwagę zarówno stosunek psychiczny jak i element zarzucanego naruszenia przepisów karnych (w tym przypadku przepisów prawa zamówień ublicznych). Należy jednocześnie zauważyć, że działanie zawinione (umyślne lub nieumyślne) w istocie wiąże się z wadliwości procesu decyzyjnego, która polega na wolnym wyborze z katalogu możliwych zachowań, zachowania sprzecznego z daną normą postępowania(przepisem prawa).

3) Przede wszystkim trzeba mieć na względzie podstawową zasadę obowiązującą na gruncie Prawa zamówień publicznych, zgodnie z którą (art. 7 ust.3) zamówienia udziela się wyłącznie wykonawcy wybranemu zgodnie z przepisami tej ustawy, a zatem tylko temu wykonawcy, który nie podlega wykluczeniu z postępowania o zamówienie publiczne i złożył nie podlegającą odrzuceniu, najkorzystniejszą ofertę w rozumieniu tej ustawy.

4) Dokonując ustaleń, co do zastosowania art. 24 ust.2 pkt 2 PZP jako podstawy wykluczenia z postępowania, Zamawiający powinien również mieć na względzie zasadę prawną in dubio pro reo, wywodzącą się z prawa rzymskiego. Zgodnie z tą zasadą, wątpliwości nie dających się rozstrzygnąć nie można tłumaczyć na niekorzyść (wg paremii - oskarżonego), odnosząc do postępowania o zamówienie publiczne - wykonawcy, albowiem na gruncie przepisów prawa cywilnego - jak podnosi się w doktrynie i orzecznictwie - ta zasada odpowiada współczesnej, materialnoprawnej konsekwencji przyjęcia ciężaru rozkładu dowodu i dotyczy strony pozwanej. Powołana zasada również na gruncie prawa cywilnego może występować w dwóch odmianach: pozytywnej (polegającej na nakazie rozstrzygania wątpliwości na korzyść pozwanego) i negatywnej (polegającej na zakazie rozstrzygania wątpliwości na niekorzyść pozwanego).