Postanowienie Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 20 lutego 2009 r., sygn. KIO/UZP 156/09

Na posiedzeniu Izba dokonuje niezbędnych czynności formalnoprawnych i sprawdzających, mających na celu przygotowanie rozprawy, w szczególności bada wniesione odwołanie i w zależności od poczynionych ustaleń faktycznych odrzuca odwołanie, umarza postępowanie albo rozpoznaje odwołanie na rozprawie. Oznacza to, że Izba zobowiązana jest m.in. do sprawdzenia okoliczności skutkujących odrzuceniem odwołania. Tylko bowiem stwierdzenie, że nie zachodzą podstawy do odrzucenia odwołania pozwala przewodniczącemu składu orzekającego zamknąć posiedzenie i otworzyć rozprawę (art. 187 ust. 6 ustawy Pzp). Posiedzenie jest tym etapem postępowania, gdzie następuje badanie i ocena odwołania i wystąpienie przesłanek skutkujących odrzuceniem odwołania niweczy drogę procesową (możliwość jego merytorycznego rozstrzygnięcia). Krajowa Izba Odwoławcza nie ma możliwości zastosowania instytucji „przywrócenia terminu do wniesienia odwołania”, bowiem nie przewidują tego, ani przepisy ustawy Pzp, ani też przedmiotowego rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 2 października 2007 r. w sprawie regulaminu postępowania przy rozpoznawaniu odwołań (Dz. U. Nr 187, poz. 1327 ze zm.). Postępowanie z odwołaniem zostało ukształtowane w taki sposób, że na posiedzeniu, które rozpoczyna się wywołaniem sprawy i odbywa się w obecności stron i uczestników postępowania, następują czynności formalnoprawne, po których Izba podejmuje rozstrzygnięcie w przedmiocie odwołania. Jeżeli nie zachodzą przesłanki jego odrzucenia lub odwołujący się nie cofnął odwołania, odwołanie kierowane jest na rozprawę. W przeciwnym razie, Izba wydaje postanowienie o odrzuceniu odwołania lub umorzeniu postępowania (art. 191 ust. 1 ustawy Pzp). Izba odrzuca odwołanie, jeśli stwierdzi, m.in. że odwołanie zostało wniesione z uchybieniem terminów określonych w ustawie (art. 187 ust. 4 pkt 4 ustawy Pzp).