Orzeczenie
Opinia Rzecznika Generalnego z dnia 17 czerwca 2021 r. - Sprawa C-180/20., sygn. C-180/20
GIOVANNIEGO PITRUZZELLI
przedstawiona w dniu 17 czerwca 2021 r. ( 1 )
Sprawa C180/20
Komisja Europejska
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Skarga o stwierdzenie nieważności Decyzje (UE) 2020/245 oraz 2020/246 Stanowisko, które ma być zajęte w imieniu Unii Europejskiej w ramach Rady Partnerstwa ustanowionej na mocy Kompleksowej i wzmocnionej umowy o partnerstwie między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Armenii, z drugiej strony, w odniesieniu do przyjęcia regulaminu wewnętrznego Rady Partnerstwa oraz regulaminów Komitetu Partnerstwa, podkomitetów i innych organów ustanowionych przez Radę Partnerstwa oraz ustanowienia listy podkomitetów Decyzje ustalające stanowiska, które mają być zajęte w imieniu Unii w ramach organu utworzonego przez umowę międzynarodową Wybór podstawy prawnej Umowa, której niektóre postanowienia mogą zostać powiązane ze wspólną polityką zagraniczną i bezpieczeństwa (WPZiB) Przyjęcie dwóch odrębnych decyzji
I. Wprowadzenie
| 1. | W ramach sporów międzyinstytucjonalnych dotyczących podstawy prawnej aktów prawa Unii, które mają znaczenie konstytucyjne (), po wejściu w życie traktatu z Lizbony coraz istotniejsze stają się sprawy, które podają w wątpliwość linię podziału pomiędzy działaniem zewnętrznym Unii Europejskiej w dziedzinach objętych traktatem FUE a wspólną polityką zagraniczną i bezpieczeństwa (WPZiB) zapisaną w traktacie UE (). Skarga, która jest przedmiotem niniejszej opinii, jest jedną ze spraw, która, po około trzech latach po ogłoszeniu wyroku z dnia 4 września 2018 r., Komisja/Rada (umowa z Kazachstanem) () (zwanego dalej wyrokiem Kazachstan), stanowi nowy etap sporu pomiędzy Komisją Europejską i Radą Unii Europejskiej dotyczącego prawidłowych podstaw prawnych dla zawarcia i wprowadzania w życie tzw. umów o partnerstwie nowej generacji. W wyroku Kazachstan Trybunał musiał się po raz pierwszy wypowiedzieć w kwestii rozgraniczenia kompetencji wynikających z WPZiB oraz kompetencji wynikających z traktatu FUE w ramach wprowadzania w życie jednej z takich umów, a dokładniej w przedmiocie przyjęcia decyzji na podstawie art. 218 ust. 9 TFUE, w drodze której Rada ustala stanowisko Unii w ramach organu utworzonego przez taką umowę (). |
