Opinia rzecznika generalnego Rantos przedstawiona w dniu 10 lutego 2021 r., sygn. C-718/19

Wydanie tymczasowe

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

ATHANASIOSA RANTOSA

przedstawiona w dniu 10 lutego 2021 r.(1)

Sprawa C-718/19

Ordre des barreaux francophones et germanophone,

Association pour le droit des Étrangers ASBL,

Coordination et Initiatives pour et avec les Réfugiés et Étrangers ASBL,

Ligue des Droits de l'Homme ASBL,

Vluchtelingenwerk Vlaanderen ASBL

przeciwko

Conseil des ministres

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour constitutionnelle (trybunał konstytucyjny, Belgia)]

Odesłanie prejudycjalne Obywatelstwo Unii Artykuły 20 i 21 TFUE Dyrektywa 2004/38/WE Prawo obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich Decyzja o zakończeniu pobytu ze względów porządku publicznego Środki zapobiegawcze w celu uniknięcia ryzyka ucieczki w terminie wyjazdu lub w trakcie jego przedłużenia Przepisy krajowe identyczne lub podobne do przepisów mających zastosowanie do obywateli państw trzecich na mocy art. 7 ust. 3 dyrektywy 2008/115/WE Odmowa zastosowania się przez obywatela Unii do decyzji o zakończeniu pobytu ze względów porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego Maksymalny okres zatrzymania w celu wydalenia

I. Wprowadzenie

1. W dwóch pytaniach prejudycjalnych belgijski Cour constitutionnelle (trybunał konstytucyjny) zwraca się w istocie do Trybunału o zbadanie, czy art. 20 i 21 TFUE, jak również przepisy dyrektywy 2004/38/WE(2) (zwanej dalej dyrektywą w sprawie pobytu) stoją na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie stosowało wobec obywateli Unii i członków ich rodzin, podlegających decyzji o wydaleniu wydanej na podstawie tej dyrektywy, środki identyczne lub podobne do tych, które stosuje się w prawie krajowym na podstawie dyrektywy 2008/115/WE(3) (zwanej dalej dyrektywą w sprawie powrotów) względem nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich.

Należy w tym względzie przypomnieć, że Trybunał orzekł, iż ustawodawca krajowy może opierać się na przepisach innej dyrektywy, jeżeli wydaje się to celowe i pod warunkiem, że żaden inny przepis prawa [Unii] nie stoi temu na przeszkodzie(). Trybunał sprecyzował w istocie w wyroku Petrea(), że państwa członkowskie mogą wzorować się na przepisach [dyrektywy w sprawie powrotów] w celu wyznaczenia właściwych władz i określenia procedury mającej zastosowanie do wydania decyzji [przyjętej na mocy dyrektywy w sprawie pobytu] nakazującej powrót obywatela Unii […] jeśli nie sprzeciwia się temu żaden z przepisów prawa Unii