Opinia rzecznika generalnego Pikamae przedstawiona w dniu 9 września 2020 r., sygn. C225/19, C226/19

Wydanie tymczasowe

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

PRIITA PIKAMÄE

przedstawiona w dniu 9 września 2020 r.(1)

Sprawy połączone C225/19 i C226/19

R.N.N.S. (C225/19)

K.A. (C226/19)

przeciwko

Minister van Buitenlandse Zaken

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag zittingsplaats Haarlem (sąd pierwszej instancji w Hadze na posiedzeniu w Haarlemie, Niderlandy)]

Odesłanie prejudycjalne Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości Rozporządzenie (WE) nr 810/2009 Artykuł 32 Wspólnotowy Kodeks Wizowy Decyzja o odmowie wydania wizyPrawo osoby ubiegającej się o wizę do odwołania się od takiej decyzji Prawo do środka prawnego przed sądem Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej Dobra administracja

I.   Wprowadzenie

1. Przedmiotem obydwu wniosków o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym wniesionych na podstawie art. 267 TFUE przez Rechtbank Den Haag zittingsplaats Haarlem (sąd pierwszej instancji w Hadze na posiedzeniu w Haarlemie, Niderlandy) jest wykładnia art. 32 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Wizowy (kodeks wizowy)(2) w związku z art. 41 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej kartą).

Wnioski te zostały złożone w ramach dwóch sporów pomiędzy skarżącymi w postępowaniach głównych a właściwymi organami niderlandzkimi, dotyczących oddalenia przez te organy wniosków wizowych złożonych przez każdego ze skarżących. Przedmiotem przedłożonych Trybunałowi pytań prejudycjalnych jest zasadniczo ustalenie, czy państwo członkowskie, które wydaje ostateczną decyzję o odmowie wydania wizy na podstawie art. 32 ust. 1 kodeksu wizowego, po tym gdy inne państwo członkowskie wyraziło sprzeciw wobec wydania wizy z uwagi na bezpośrednie zagrożenie dla porządku publicznego, bezpieczeństwa wewnętrznego, zdrowia publicznego lub dla stosunków międzynarodowych państwa członkowskiego, jest obowiązane wskazać w decyzji odmownej lub później, w toku postępowania odwoławczego, które państwo członkowskie wyraziło sprzeciw i jakie było uzasadnienie faktyczne przedstawione przez to państwo członkowskie w tym względzie. Inna kwestia leżąca u podstaw sporów w postępowaniu głównym dotyczy dostępnych środków odwoławczych, które pozwalałyby kwestionować wspomniane sprzeciwy wobec wydania wizy.