Opinia rzecznika generalnego Hogan przedstawiona w dniu 30 kwietnia 2020 r., sygn. C-255/19

Wydanie tymczasowe

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

GERARDA HOGANA

przedstawiona w dniu 29 kwietnia 2020 r.(1)

Sprawa C255/19

Secretary of State for the Home Department

przeciwko

OA

przy udziale:

Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR)

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Upper Tribunal (Immigration and Asylum Chamber) (sąd wyższej instancji (wydział ds. imigracji i azylu), Zjednoczone Królestwo)]

Odesłanie prejudycjalne Dyrektywa 2004/83/WE Minimalne normy dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osób, które z innych względów potrzebują ochrony międzynarodowej Uchodźca Artykuł 2 lit. c) Podmioty zapewniające ochronę Artykuł 7 Utrata statusu uchodźcy Artykuł 11 Zmiana okoliczności Artykuł 11 ust. 1 lit. e) Możliwość skorzystania z ochrony państwa swojego obywatelstwa Kryteria oceny

I. Wprowadzenie

1. Źródeł współczesnego prawa uchodźczego należy zasadniczo upatrywać w konwencji genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z 1951 r.(2).. Zgodnie z art. 1 ust. A pkt 2 owej konwencji termin uchodźca stosuje się do osoby, która:

[…] na skutek uzasadnionej obawy przed prześladowaniem z powodu swojej rasy, religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub z powodu przekonań politycznych przebywa poza granicami państwa, którego jest obywatelem, i nie może lub nie chce z powodu tych obaw korzystać z ochrony tego państwa, albo która nie ma żadnego obywatelstwa i znajdując się […] poza państwem swojego dawnego stałego zamieszkania, nie może lub nie chce z powodu tych obaw powrócić do tego państwa […].

Tym, co być może szczególnie rzuca się w oczy w kontekście szczegółowych pytań skierowanych w trybie prejudycjalnym przez sąd odsyłający, jest fakt, że kryteria nadawania statusu uchodźcy, wskazane w art. 1 ust. A pkt 2 [konwencji genewskiej] statusu uchodźców, wyraźnie zasadzają się na koncepcji państwa i obywatelstwa(). Trudno jednak uznać to stwierdzenie za zaskakujące, skoro udzielanie ochrony międzynarodowej() stanowi jeden z obowiązków państwa wynikających z prawa międzynarodowego, zaś w 1951 r. za podmioty państwowe w świetle prawa międzynarodowego uważano jedynie państwa narodowe.