Opinia rzecznika generalnego Bobek przedstawiona w dniu 5 grudnia 2019 r., sygn. C-564/18

Wydanie tymczasowe

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

MICHALA BOBEKA

przedstawiona w dniu 5 grudnia 2019 r.(1)

Sprawa C564/18

LH

przeciwko

Bevándorlási és Menekültügyi Hivatal

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (sąd do spraw administracyjnych i społecznych dla miasta stołecznego Budapeszt, Węgry)]

Odesłanie prejudycjalne Wspólna polityka w dziedzinie azylu i ochrony uzupełniającej Wspólne procedury udzielania ochrony międzynarodowej Dyrektywa 2013/32/UE Artykuł 33 Przesłanki niedopuszczalności Wyczerpujący charakter Artykuł 46 ust. 3 Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej Prawo do skutecznego środka prawnego 8dniowy termin dla sądu na wydanie rozstrzygnięcia

I. Wprowadzenie

1. Dyrektywa 2013/32/UE(2) określa pięć przypadków, w których wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej może zostać uznany za niedopuszczalny. Dwa z tych przypadków są istotne dla niniejszej sprawy, a mianowicie sytuacje, kiedy państwo trzecie może zostać uznane w stosunku do zainteresowanego wnioskodawcy za pierwsze państwo azylu lub za bezpieczny kraj trzeci.

2. Czy państwo członkowskie może przyjąć przepis zezwalający jego organom na uznanie za niedopuszczalne wniosków złożonych przez wnioskodawców, którzy przybywają do tego państwa członkowskiego przez państwo trzecie uznane za bezpieczne państwo tranzytu, dodając w ten sposób w praktyce nową kategorię do wykazu zawartego w art. 33 dyrektywy 2013/32?

3. Ponadto czy kontrola sądowa decyzji administracyjnych uznających wnioski o udzielenie ochrony międzynarodowej za niedopuszczalne może zostać poddana 8dniowemu terminowi?

II. Ramy prawne

A. Prawo Unii Europejskiej

Zgodnie z motywem 43 dyrektywy 2013/32 [p]aństwa członkowskie powinny rozpatrzyć wszystkie wnioski pod względem merytorycznym, to jest ocenić, czy dany wnioskodawca kwalifikuje się do udzielenia mu ochrony międzynarodowej zgodnie z dyrektywą 2011/95/UE, z wyjątkiem przypadków, w których niniejsza dyrektywa stanowi inaczej, w szczególności w przypadku gdy można zasadnie przypuszczać, że inne państwo rozpatrzyłoby wniosek lub zapewniłoby wystarczającą ochronę. W szczególności państwa członkowskie nie powinny być zobowiązane do merytorycznej oceny wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, w przypadku gdy kraj pierwszego azylu [pierwsze państwo azylu] przyznał[o] wnioskodawcy status uchodźcy lub inną wystarczającą ochronę, a wnioskodawca będzie podlegał readmisji do tego kraju [państwa].