Opinia rzecznika generalnego N. Wahla przedstawiona w dniu 8 maja 2018 r., sygn. rzecznika generalnego N. Wahla przedstawiona w dniu 8 maja 2018 r

Wydanie tymczasowe

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

NILSA WAHLA

przedstawiona w dniu 8 maja 2018 r.(1)

Sprawa C33/17

Čepelnik d.o.o.

przeciwko

Michaelowi Vavtiemu

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bezirksgericht Bleiburg/Okrajno sodišče Pliberk (sąd rejonowy w Bleiburgu, Austria)]

Swoboda świadczenia usług Przepisy prawa krajowego zobowiązujące usługobiorcę do wniesienia zabezpieczenia na poczet zapłaty kary pieniężnej, która może zostać nałożona na usługodawcę z siedzibą w innym państwie członkowskim Artykuły 16 i 19 dyrektywy 2006/123/WE Wyjątek dotyczący prawa pracy Uzasadnienie Artykuł 56 TFUE Proporcjonalność Prawo do obrony Prawo do skutecznej ochrony sądowej Dyrektywa 2014/67/UE

1.        W niniejszej sprawie dotyczącej wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożonego przez Bezirksgericht Bleiburg/Okrajno sodišče Pliberk (sąd rejonowy w Bleiburgu, Austria) do Trybunału zwrócono się o rozstrzygnięcie, czy prawo Unii stoi na przeszkodzie możliwości zobowiązania przez państwo członkowskie usługobiorcy, na rzecz którego usługi świadczone są przez pracowników delegowanych przez przedsiębiorstwo z siedzibą w innym państwie członkowskim, do wstrzymania płatności za te usługi i wniesienia zabezpieczenia. Zgodnie z właściwymi przepisami prawa krajowego niezapłacone jeszcze wynagrodzenie za takie usługi musi zostać wpłacone na rzecz organów administracji przyjmującego państwa członkowskiego w celu zabezpieczenia wykonania obowiązku zapłaty kary pieniężnej, która mogłaby w przyszłości zostać nałożona na usługodawcę za naruszenie określonych przepisów krajowego prawa pracy.

        W celu ustalenia, czy sporny środek krajowy jest sprzeczny z prawem Unii, Trybunał będzie musiał przeanalizować relacje zachodzące pomiędzy z jednej strony przepisami prawa Unii dotyczącymi swobody świadczenia usług ustanowionymi w art. 56 TFUE, dyrektywie 2006/123/WE() i dyrektywie 2014/67/UE() oraz z drugiej strony przepisami krajowymi, które dane państwo członkowskie uznaje za część swojego prawa pracy.