Opinia rzecznika generalnego Bobek przedstawiona w dniu 21 grudnia 2016 r.

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

MICHALA BOBEKA

przedstawiona w dniu 21 grudnia 2016 r.(1)

Sprawa C‑213/15 P

Komisja

przeciwko

Patrickowi Breyerowi

Odwołanie - Dostęp do dokumentów instytucji Unii - Artykuł 15 ust. 3 TFUE - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Zakres stosowania - Dokumenty znajdujące się w posiadaniu Komisji - Pisma procesowe złożone przez państwo członkowskie w toku postępowania przed Trybunałem - Postępowanie zamknięte - Dostęp osób trzecich - Metody - Zasada otwartości Trybunału podczas wykonywania funkcji orzeczniczych

Spis treści

I -

II -

A -

1.

2.

B -

1.

2.

III -

IV -

V -

A -

1.

2.

B -

C -

1.

2.

3.

a)

b)

4.

D -

1.

2.

3.

4.

E -

VI -

I -    Wprowadzenie

1.        Patrick Breyer (zwany dalej „pozwanym”) zwrócił się do Komisji (zwanej dalej „wnoszącą odwołanie”) o udzielenie dostępu do pism procesowych skierowanych przez państwo członkowskie w ramach toczącego się przed Trybunałem postępowania w sprawie stwierdzenia uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego. Po zamknięciu postępowania pozwany zwrócił się do wnoszącej odwołanie o udzielenie mu dostępu do wspomnianych pism na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (zwanego dalej „rozporządzeniem”)(2)
. Komisja odmówiła. Patrick Breyer wniósł skargę do Sądu. Sąd stwierdził nieważność decyzji Komisji i orzekł, że Komisja powinna udzielić dostępu do żądanych pism.

2.        Poprzez przedmiotowe odwołanie Komisja kwestionuje wyrok Sądu. Sprawa zawisła przed Trybunałem jest wielopłaszczyznowa. Pierwsza z tych płaszczyzn dotyczy konkretnej kwestii podniesionej w tym odwołaniu: czy pisma państw członkowskich, znajdujące się w posiadaniu Komisji, są objęte zakresem stosowania rozporządzenia? Czy mogą zostać ujawnione po zamknięciu postępowania, w ramach którego zostały skierowane?

        Zgodnie z podejściem, jakie Trybunał przyjął w wyroku Szwecja i in./API i Komisja(), nie pozostaje mi nic innego, jak tylko zasugerować, aby na oba te pytania udzielić odpowiedzi twierdzącej. Niemniej jednak stwarza to również potrzebę przyjrzenia się głębszym aspektom rzeczywistego problemu, dotyczącym sfer zarówno praktycznej, jak i normatywnej. Z praktycznego punktu widzenia: czy obowiązek ujawnienia na żądanie pism innej strony postępowania rzeczywiście powinien spoczywać na jednej ze stron lub na interwenientach? Czy nie powinno to leżeć w gestii Trybunału? W szerszym ujęciu, na płaszczyźnie normatywnej: jaki stopień otwartości powinien mieć zastosowanie do Trybunału wykonującego swoje funkcje sądowe?