Opinia rzecznika generalnego M. Szpunara przedstawiona w dniu 24 listopada 2016 r.

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

MACIEJA SZPUNARA

przedstawiona w dniu 24 listopada 2016 r.(1)

Sprawa C‑541/15

Mircea Florian Freitag

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Wuppertal (sąd rejonowy w Wuppertalu, Niemcy)]

Odesłanie prejudycjalne - Obywatelstwo Unii Europejskiej - Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich - Artykuły 18 i 21 TFUE - Osoba posiadająca obywatelstwo dwóch państw członkowskich (Rumunia i Republika Federalna Niemiec), mająca miejsce zwykłego pobytu w Niemczech - Zmiana nazwiska nabytego w Rumunii na wniosek zainteresowanej osoby i w braku zmiany statusu na gruncie prawa rodzinnego - Odmowa uznania zmiany nazwiska przez niemiecki urząd stanu cywilnego - Zgodność z prawem Unii

 Wprowadzenie

1.        Po raz kolejny do Trybunału zwrócono się o rozstrzygnięcie w kwestii dotyczącej obywatelstwa Unii w związku z nazwiskiem. Ramy prawne niniejszego odesłania prejudycjalnego stanowią art.18 i 21 TFUE. Dokładniej rzecz ujmując, pytanie przedłożone przez Amtsgericht Wuppertal (sąd rejonowy w Wuppertalu, Niemcy) da Trybunałowi sposobność do rozważenia kwestii, czy można odmówić obywatelowi niemieckiemu posiadającemu również obywatelstwo rumuńskie uznania zmiany nazwiska dokonanej zgodnie z prawem przez właściwe organy rumuńskie.

        Przepis prawny będący przedmiotem postępowania głównego, a mianowicie art. 48 Einführungsgesetz zum Bürgerlichen Gesetzbuch (ustawy wprowadzającej kodeks cywilny) z dnia 21 września 1994 r.(), w brzmieniu obowiązującym w czasie właściwym dla okoliczności faktycznych sprawy w postępowaniu głównym (zwanej dalej „EGBGB”), dotyczący wyboru nazwiska nabytego w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, został niedawno przyjęty przez ustawodawcę niemieckiego. Artykuł ten został wprowadzony w następstwie ogłoszenia wyroku Grunkin i Paul(). W wyroku tym Trybunał orzekł, że art. 21 TFUE „stoi na przeszkodzie temu, aby […] organy państwa członkowskiego, stosując prawo krajowe, mogły odmówić uznania nazwiska rodowego dziecka, ustalonego i zarejestrowanego w innym państwie członkowskim, w którym dziecko się urodziło i od urodzenia ma miejsce zamieszkania, przy czym - podobnie jak jego rodzice - ma ono obywatelstwo tylko pierwszego z tych państw członkowskich”().