Opinia rzecznika generalnego - 10 maja 2016 r. - Petruhhin - Sprawa C-182/15

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

YVES’A BOTA

przedstawiona w dniu 10 maja 2016 r.(1)

Sprawa C‑182/15

Aleksei Petruhhin

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākā tiesa (sąd najwyższy, Łotwa)]

Odesłanie prejudycjalne - Obywatelstwo Unii Europejskiej - Artykuł 18 akapit pierwszy i art. 21 ust. 1 TFUE - Wniosek o ekstradycję do Rosji obywatela państwa członkowskiego znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego - Odmowa ekstradycji własnych obywateli przez państwo członkowskie - Różnica w traktowaniu ze względu na przynależność państwową - Względy uzasadniające - Walka z bezkarnością - Weryfikacja gwarancji przewidzianych w art. 19 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej

1.        Ekstradycję można zdefiniować jako procedurę międzynarodowej współpracy w sprawach karnych, w której jedno państwo zwraca się do innego państwa o przekazanie osoby znajdującej się na jego terytorium w celu prowadzenia wobec niej postępowania karnego, osądzenia jej lub, jeśli została już skazana, wykonania kary.

2.        Niniejsza sprawa dotyczy wniosku o ekstradycję skierowanego przez Federację Rosyjską do Republiki Łotwy, dotyczącego obywatela estońskiego zatrzymanego na terytorium tego państwa członkowskiego.

3.        Do Trybunału zwrócono się o orzeczenie, czy ochronę przed ekstradycją, z której korzystają obywatele łotewscy na mocy ich prawa krajowego i dwustronnej umowy zawartej z Federacją Rosyjską, należy na mocy postanowień traktatu FUE dotyczących obywatelstwa Unii rozszerzyć na obywateli innych państw członkowskich.

        Pewna liczba państw członkowskich, a wśród nich Republika Łotewska, przewiduje w swoich prawach krajowych, a także w umowach międzynarodowych, których są stronami, zasadę, zgodnie z którą odmawiają ekstradycji własnych obywateli. Z tego względu, kiedy do państwa członkowskiego zostaje skierowany wniosek o ekstradycję obywatela Unii niebędącego obywatelem tego państwa, taka zasada wprowadza różnicę w traktowaniu pomiędzy obywatelami wspomnianego państwa a obywatelami innych państw członkowskich. Jestem natomiast zdania, że taka różnica w traktowaniu nie stanowi dyskryminacji ze względu na przynależność państwową, sprzecznej z art. 18 akapit pierwszy TFUE, ponieważ zamierzam wykazać, że te dwie kategorie obywateli nie znajdują się w porównywalnej sytuacji z punktu widzenia celu polegającego na zwalczaniu bezkarności osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa w państwie trzecim.