Opinia rzecznika generalnego - 3 maja 2016 r. - Komisja przeciwko Republice Czeskiej - Sprawa C-525/14

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

M. CAMPOSA SANCHEZA-BORDONY

przedstawiona w dniu 3 maja 2016 r.(1)

Sprawa C‑525/14

Komisja Europejska

przeciwko

Republice Czeskiej

(Skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego wniesiona przez Komisję przeciwko Republice Czeskiej)

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swobodny przepływ towarów - Artykuł 34 TFUE - Ograniczenia ilościowe w przywozie - Środki o skutku równoważnym - Metale szlachetne oznakowane w państwie trzecim zgodnie z ustawodawstwem niderlandzkim - Przywóz do Republiki Czeskiej po dopuszczeniu do swobodnego obrotu w jednym państwie członkowskim, którym może być inne państwo niż Królestwo Niderlandów - Odmowa uznania cech probierczych - Ochrona konsumentów - Dopuszczalność

1.        Republika Czeska kwestionuje uchybienie, które zarzuca jej Komisja, i twierdzi, że art. 34 i 36 TFUE nie zakazują stosowania praktyki administracyjnej jej krajowego laboratorium probierczego, ponieważ cechy probiercze WaarborgHolland wybija się zarówno w Niderlandach jak i w zakładach mieszczących się w państwach trzecich (Chinach i Tajlandii).

2.        Do dorobku Trybunału należy mocno ugruntowane orzecznictwo dotyczące wzajemnego uznawania krajowych cech probierczych państw członkowskich. Nowy element zawarty w skardze polega na tym, że należy zdecydować, czy orzecznictwo to stosuje się również do wyrobów z metali szlachetnych, które, pomimo że pochodzą z państw trzecich, są importowane i wprowadzane do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej z cechą probierczą laboratorium niderlandzkiego WaarborgHolland wybijaną w tych państwach trzecich.

        Prawdą jest przy tym, że dopuszczenie do swobodnego obrotu prowadzi do zrównania ze sobą towarów pochodzących spoza Unii oraz towarów wewnątrzwspólnotowych. Zrównanie to jednak może nie wystarczać do tego, aby prowadzić do wzajemnego uznawania: to uprzednie wprowadzenie do obrotu towaru w jednym państwie członkowskim zgodnie z jego prawem krajowym stanowi warunek, aby inne państwo członkowskie (przeznaczenia) uznało równoważność i nie narzucało stosowania swych własnych przepisów. W niniejszej sprawie dalszego wyjaśnienia wymaga kwestia, do jakiego stopnia oraz w jakich okolicznościach warunek ten musi zostać spełniony.