Opinia rzecznika generalnego - 28 kwietnia 2016 r. - Star Storage - Sprawy połączone C-439/14, C-488/14

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

ELEANOR SHARPSTON

przedstawiona w dniu 28 kwietnia 2016 r.(1)

Sprawy połączone C‑439/14 i C‑488/14

SC Star Storage SA

przeciwko

Institutul Naţional de Cercetare-Dezvoltare în Informatică (ICI)

[Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Bucureşti (sąd apelacyjny w Bukareszcie, Rumunia)]

i

SC Max Boegl România SRL

S.C. Construcții Napoca SA

przeciwko

RA Aeroportul Oradea

SC Porr Construct SRL

Teerag-Asdag Aktiengesellschaft

SC Col-Air Trading SRL

AVZI SA

Trameco SA

Iamsat Muntenia SA

[Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Oradea (sąd apelacyjny w Oradei, Rumunia)]

Zamówienia publiczne - Dyrektywa 89/665/EWG i dyrektywa 92/13/EWG - Przepisy krajowe, które uzależniają dostęp do postępowań odwoławczych od złożenia „gwarancji należytego postępowania” - Autonomia proceduralna państw członkowskich - Zasada równoważności i zasada skuteczności - Artykuły 47 i 52 Karty - Prawo do skutecznego środka prawnego - Ograniczenie - Proporcjonalność

1.        W niniejszych sprawach Curtea de Apel Bucureşti (sąd apelacyjny w Bukareszcie, Rumunia) i Curtea de Apel Oradea (sąd apelacyjny w Oradei, Rumunia) zwracają się w istocie do Trybunału o wyjaśnienie, czy prawo Unii stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie uzależniało dostęp do postępowań odwoławczych dotyczących decyzji w dziedzinie zamówień publicznych wydanych przez instytucje zamawiające od złożenia przez podmiot wnoszący środek zaskarżenia „gwarancji należytego postępowania”. Zgodnie z przepisami krajowymi będącymi przedmiotem postępowań głównych gwarancja dobrego zachowania podlega przepadkowi na rzecz instytucji zamawiających, jeżeli organ uprawniony do kontroli ich decyzji oddala środek zaskarżenia lub jeżeli podmiot wnoszący środek zaskarżenia go cofnął.

        Niniejsze wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczą zatem zakresu prawa dostępu do skutecznego środka prawnego w kontekście zamówień publicznych, które nie tylko zostało zagwarantowane w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”), lecz także zostało skonkretyzowane w dyrektywach unijnych dotyczących postępowań o udzielanie zamówień publicznych. Jak dalece państwa członkowskie mogą ustanawiać wymogi finansowe związane z zaskarżaniem decyzji instytucji zamawiających w celu zmniejszenia ryzyka błahych środków zaskarżenia, czyli takich środków zaskarżenia, które ze swej istoty najprawdopodobniej zostaną oddalone, a które to środki mają wyłącznie na celu utrudnianie procedury udzielenia zamówienia publicznego?