Opinia rzecznika generalnego - 20 kwietnia 2016 r. - Niemcy przeciwko Parlamentowi i Radzie - Sprawa C-113/14

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

MACIEJA SZPUNARA

przedstawiona w dniu 20 kwietnia 2016 r.(1)

Sprawa C‑113/14

Republika Federalna Niemiec

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu,

Radzie Unii Europejskiej

Skarga o stwierdzenie nieważności - Wybór podstawy prawnej - Traktat FUE - Artykuł 43 ust. 2 i 3 - Wspólna organizacja rynków produktów rolnych - Rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 - Artykuł 7 - Rozporządzenie (UE) nr 1370/2013 - Artykuł 2 - Środki dotyczące ustalania cen - Progi referencyjne - Ceny interwencyjne

I -    Wprowadzenie

1.        Jest rok 2016 naszej ery. Cała wspólna polityka rolna (WPR) podlega zwykłej procedurze ustawodawczej… Cała? Nie! Ponieważ jedno nieugięte postanowienie traktatu FUE dotyczące WPR wciąż stawia opór tej zwykłej procedurze i uprzykrza życie osobom powołanym do ograniczenia zakresu stosowania tego postanowienia(2).

2.        Traktat z Lizbony diametralnie zmienił system kompetencji „horyzontalnych” w zakresie WPR. O ile przed dniem 1 grudnia 2009 r., datą wejścia w życie tego traktatu, Rada Unii Europejskiej była wyłącznie właściwa do przyjmowania środków na wniosek Komisji Europejskiej i po konsultacji z Parlamentem Europejskim(3), o tyle obecnie traktat FUE stanowi, że Parlament i Rada, zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, ustanawiają wspólną organizację rynków rolnych, jak również inne przepisy niezbędne do osiągnięcia celów wspólnej polityki rolnej i rybołówstwa (art. 43 ust. 2 TFUE), natomiast Rada, na wniosek Komisji, przyjmuje między innymi środki dotyczące ustalania cen (art. 43 ust. 3 TFUE).

3.        Taka zmiana szybko doprowadziła do sporu pomiędzy Komisją i Parlamentem z jednej strony a Radą z drugiej strony, dotyczącego tego, jak precyzyjnie rozgraniczyć dwie wskazane powyżej podstawy prawne(4).

        W niniejszej sprawie, która jest już trzecim kazusem dotyczącym art. 43 ust. 2 i 3 TFUE, skargę przeciwko Parlamentowi i Radzie dotyczącą przyjęcia przepisów na podstawie art. 43 ust. 2 TFUE zamiast na podstawie art. 43 ust. 3 TFUE() wniosła Republika Federalna Niemiec. Żąda ona stwierdzenia nieważności art. 7 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 (zwanego dalej „rozporządzeniem o jednolitej wspólnej organizacji rynków”)(), przyjętego zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą na podstawie art. 43 ust. 2 TFUE, a także stwierdzenia nieważności art. 2 rozporządzenia (UE) nr 1370/2013 (zwanego dalej „rozporządzeniem ustalającym”)(), wydanego na podstawie art. 43 ust. 3 TFUE.