Opinia rzecznika generalnego - 20 kwietnia 2016 r. - Nikiforidis - Sprawa C-135/15

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

MACIEJA SZPUNARA

przedstawiona w dniu 20 kwietnia 2016 r.(1)

Sprawa C‑135/15

Republika Grecka

przeciwko

Grigoriosowi Nikiforidisowi

[wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Bundesarbeitsgericht (Niemcy)]

Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Prawo właściwe dla umowy o pracę - Rozporządzenie (WE) nr 593/2008 (Rzym I) - Artykuł 28 - Zakres zastosowania ratione temporis - Artykuł 9 ust. 3 - Obce przepisy wymuszające swoje zastosowanie - Przepis państwa członkowskiego obniżający wynagrodzenie pracowników sektora publicznego ze względu na kryzys finansowy

 Wprowadzenie

1.        Problematyka obcych przepisów wymuszających swoje zastosowanie jest jednym z tych zagadnień, które od wielu lat inspirują doktrynę prawa prywatnego międzynarodowego niemal na całym świecie. Trudno nawet ogarnąć liczbę monografii i innych opracowań naukowych poświęconych temu zagadnieniu. Równocześnie liczba spraw sądowych - włączając w to także postępowania arbitrażowe - w których bezpośrednio odwoływano się do tej problematyki, jest stosunkowo niewielka.

2.        W dniu 19 czerwca 1980 r. państwa członkowskie ówczesnej Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej podpisały Konwencję rzymską o prawie właściwym dla zobowiązań umownych(2). Jej art. 7 ust. 1 - dotyczący obcych przepisów wymuszających swoje zastosowanie - był przepisem nie tylko nowatorskim, lecz także budzącym największe kontrowersje.

3.        Konwencja ta weszła w życie w dniu 1 kwietnia 1991 r. W dniu 1 sierpnia 2004 r. wszedł w życie protokół nr 1, na podstawie którego Trybunał Sprawiedliwości uzyskał kompetencję do dokonywania wykładni postanowień tej konwencji.

        Niniejsza sprawa stanowi okazję, aby Trybunał wyjaśnił niektóre spośród wątpliwości związanych z problematyką obcych przepisów wymuszających swoje zastosowanie na tle przepisu, który zastąpił art. 7 ust. 1 konwencji rzymskiej, a mianowicie - art. 9 ust. 3 rozporządzenia Rzym I. Zagadnienie to, które ciągle stanowi źródło żywych debat w doktrynie prawa prywatnego międzynarodowego, staje na wokandzie Trybunału dopiero 36 lat po podpisaniu konwencji rzymskiej. Nasuwa się zatem powiedzenie: „Lepiej późno niż wcale”!