Opinia rzecznika generalnego - 7 kwietnia 2016 r. - Lebek - Sprawa C-70/15

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

JULIANE KOKOTT

przedstawiona w dniu 7 kwietnia 2016 r.(1)

Sprawa C‑70/15

Emmanuel Lebek

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy (Polska)]

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Artykuł 34 pkt 2 - Możliwość wniesienia środka zaskarżenia od orzeczenia - Rozporządzenie (WE) nr 1393/2007 - Artykuł 19 - Zwolnienie od skutków upływu terminu

I -    Wprowadzenie

1.        Trybunał już po raz drugi w tym roku ma okazję poddania analizie zarzutów, jakie na gruncie rozporządzenia nr 44/2001(2) pozwany może ponosić wobec wniosku o stwierdzenie wykonalności sądowego orzeczenia. Podczas gdy centralną kwestię w sprawie Meroni(3) stanowił zarzut oparty na klauzuli porządku publicznego w rozumieniu art. 34 pkt 1 rzeczonego rozporządzenia, w niniejszej sprawie chodzi o jeszcze ważniejszy z punktu widzenia praktyki prawa art. 34 pkt 2 rzeczonego rozporządzenia. Przepis ten określa, na jakich warunkach nieprawidłowości związane z doręczaniem dokumentu wszczynającego postępowanie mogą stanąć na przeszkodzie późniejszemu uznaniu i wykonaniu orzeczenia w innym państwie członkowskim.

        Podstawowy element konstrukcji art. 34 pkt 2 rozporządzenia nr 44/2001 wywodzi się z Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych (zwanej dalej „konwencją brukselską”)(). Treść przepisu uległa jednak od czasu konwencji brukselskiej znacznym zmianom. Na gruncie konwencji brukselskiej nieprawidłowości związane z doręczaniem dokumentu wszczynającego postępowanie stanowiły jeszcze systematycznie przeszkodę dla uznania wydanego następnie orzeczenia. Rozporządzenie nr 44/2001 przyjęło natomiast znacznie korzystniejsze dla powoda rozwiązanie. Nawet w sytuacji, gdy pozwany nie mógł skutecznie podjąć obrony w państwie wydania orzeczenia , przeszkoda dla uznania upada, gdy pozwany mógł zaskarżyć sporne orzeczenie jego wydaniu w państwie wydania tego orzeczenia, lecz tego nie uczynił.