Opinia rzecznika generalnego - 21 stycznia 2016 r. - Masterrind - Sprawa C-469/14

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

NILSA WAHLA

przedstawiona w dniu 21 stycznia 2016 r.(1)

Sprawa C‑469/14

Masterrind GmbH

przeciwko

Hauptzollamt Hamburg-Jonas

[Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (sąd finansowy w Hamburgu, Niemcy)]

Rolnictwo - Rozporządzenie (UE) nr 817/2010 - Refundacje wywozowe - Rozporządzenie (UE) nr 1/2005 - Ochrona zwierząt podczas transportu - Czas trwania podróży i okresy odpoczynku - „reguła 14 + 1+14ˮ - Wymóg „okresu odpoczynku trwającego przynajmniej 1 godzinęˮ - Świadectwo wydane przez urzędowego lekarza weterynarii stwierdzające, że przewóz zwierząt nie spełnia wymogów rozporządzenia (WE) nr 1/2005 - Uprawnienie organu innego państwa członkowskiego odpowiedzialnego za wypłatę refundacji wywozowych do kontroli legalności tego świadectwa

1.        Popularne powiedzenie, przypisywane Mahatmie Gandhiemu, głosi, że wielkość narodu i jego postęp moralny może być mierzony przez sposób, w jaki traktuje on zwierzęta. Jeśli tak jest w rzeczywistości, to niniejsza sprawa zasługuje na szczególną uwagę.

2.        Postępowanie główne dotyczy zgodności z prawem decyzji nakazującej zwrot refundacji wywozowych związanych z operacją transportu żywego bydła z Niemiec do Maroka (zwaną dalej „spornym transportemˮ). W Unii Europejskiej wypłata refundacji w odniesieniu do wywozu żywych zwierząt do państw trzecich jest co do zasady uzależniona od przestrzegania wymogów unijnych dotyczących dobrostanu zwierząt podczas transportu. Powstała niezgodność dotycząca tego, czy sporny transport wykonywany był przy spełnieniu tych wymogów.

        Analizowana kwestia dotyczy dwóch problemów: po pierwsze, w jaki sposób należy interpretować i stosować zasadę ustanowioną w punkcie 1.4 lit. d) rozdziału V załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1/2005() (dalej zwaną „regułą 14 + 1+14ˮ). Po drugie, jakie skutki prawne wywiera świadectwo wydane przez urzędowego lekarza weterynarii w jednym państwie członkowskim wobec właściwego organu innego państwa członkowskiego.