Opinia rzecznika generalnego Cruz Villalón przedstawione w dniu 3 września 2015 r. - Abdoulaye Amadou Tall przeciwko Centre public daction sociale de Huy. - Sprawa C-239/14., sygn. C-239/14

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

PEDRA CRUZA VILLALÓNA

przedstawiona w dniu 3 września 2015 r.(1)

Sprawa C‑239/14

Abdoulaye Amadou Tall

przeciwko

Centre public d’action sociale de Huy (CPAS de Huy)

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal du travail de Ličge (División de Huy) (Belgia)]

Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Granice, azyl i imigracja - Polityka imigracyjna - Ponowny wniosek o udzielenie azylu - Artykuł 39 dyrektywy 2005/85/WE - Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Kolejne wnioski o udzielenie azylu - Odmowa - Prawo do skutecznego środka odwoławczego - Środek odwoławczy o charakterze niesuspensywnym

1.        W związku ze skargą na odmowę rozpatrzenia ponownego wniosku o udzielenie azylu po raz kolejny zostało przedstawione Trybunałowi Sprawiedliwości pytanie prejudycjalne dotyczące wykładni art. 39 dyrektywy 2005/85/WE(2), w odniesieniu do którego w wyroku wydanym przez wielką izbę w sprawie Abdida(3) zawarto wskazówki stanowiące odpowiedź dla sądu odsyłającego. Jednakże uregulowanie krajowe mające zastosowanie w postępowaniu głównym było przedmiotem nowelizacji, która działając w sposób retroaktywny, unormowała skargi na odmowę rozpatrzenia kolejnych wniosków o udzielenie azylu w ten sam sposób, co skargi na odmowę rozpatrzenia pierwszego wniosku. Wskutek tego przedstawione pytanie prejudycjalne stało się ostatecznie, moim zdaniem, bezprzedmiotowe, czyniąc w rezultacie niewłaściwym udzielanie odpowiedzi co do istoty sprawy.

I -    Ramy prawne

A -    Prawo Unii

1.      Dyrektywa 2005/85

        Zgodnie z motywem 15 dyrektywy 2005/85 „[w] przypadku gdy wnioskodawca składa kolejny wniosek, nie przedstawiając nowych dowodów lub argumentów, zobowiązywanie państwa członkowskiego do przeprowadzenia pełnej procedury ponownego rozpatrzenia byłoby niewspółmierne. W tych przypadkach państwa członkowskie powinny mieć wybór między procedurami przewidującymi wyjątki od gwarancji, z których zwykle korzysta wnioskodawca”.