Opinia rzecznika generalnego Wathelet przedstawione w dniu 1 lipca 2015 r. - Electrabel SA i Dunamenti Erőmű Zrt. przeciwko Komisji Europejskiej. - Sprawa C-357/14 P., sygn. C-357/14 P

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

MELCHIORA WATHELETA

przedstawiona w dniu 1 lipca 2015 r.(1)

Sprawa C‑357/14 P

Electrabel SA,

Dunamenti Erőmű Zrt

przeciwko

Komisji Europejskiej

Odwołanie - Pomoc przyznana przez władze węgierskie na rzecz niektórych producentów energii elektrycznej - Umowy zakupu energii elektrycznej zawierane między przedsiębiorstwem publicznym „MVM” i niektórymi wytwórcami energii - Warunki stawiające tych producentów w korzystnej sytuacji gospodarczej - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną ze wspólnym rynkiem

I -    Wprowadzenie

1.        ElectrabelSA (zwana dalej „spółką Electrabelˮ) i DunamentiErőmű Zrt (zwana dalej „spółką DunamentiErőműˮ) wniosły niniejsze odwołanie od wyroku DunamentiErőmű/Komisja (T‑179/09, EU:T:2014:236, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”) w zakresie, w jakim Sąd oddalił skargę spółką DunamentiErőmű o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2009/609/WE z dnia 4 czerwca 2008 r. w sprawie pomocy państwa C41/05 udzielonej przez Węgry w ramach długoterminowych umów o zakup energii elektrycznej (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”)(2).

        Niniejsza sprawa ma duże znaczenie, ponieważ postawiono w niej trzy trudne pytania. Po pierwsze, Trybunał będzie miał okazję wyjaśnić, czy, w przypadku gdy środek mogący stanowić pomoc państwa został wprowadzony w życie przed przystąpieniem tego państwa członkowskiego do Unii Europejskiej, datą odniesienia dla oceny istnienia pomocy państwa jest data przyznania środka, czy data przystąpienia tego państwa członkowskiego do Unii. Po drugie, Trybunał będzie musiał orzec w przedmiocie pytania, czy, w przypadku gdy za datę odniesienia jest uznany dzień przystąpienia, okoliczności faktyczne zaistniałe przed tą datą powinny być wyłączone z analizy dotyczącej istnienia pomocy państwa. Po trzecie, daje ona Trybunałowi okazję do określenia granicy pomiędzy wyrokami Banks (C‑390/98, EU:C:2001:456) i Niemcy/Komisja (C‑277/00, EU:C:2004:238).