Opinia rzecznika generalnego Cruz Villalón przedstawione w dniu 10 marca 2015 r. - Presidenza del Consiglio dei Ministri i inni przeciwko Rina Services SpA i inni. - Sprawa C-593/13., sygn. C-593/13

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

PEDRA CRUZA VILLALÓNA

przedstawiona w dniu 10 marca 2015 r. (1)

Sprawa C‑593/13

Presidenza del Consiglio dei Ministri

i inni

przeciwko

Rina Services SpA,

Rina SpA y

SOA Rina Organismo di Attestazione SpA

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy)]

„Artykuły 49 TFUE, 51 TFUE, 52 TFUE i 56 TFUE — Swoboda przedsiębiorczości — Swoboda świadczenia usług — Uczestniczenie w wykonywaniu władzy publicznej — Dyrektywa 2006/123/WE — Artykuł 14 — Artykuł 16 — Spółki zobowiązane do wykazania spełnienia przez przedsiębiorstwa wykonujące roboty publiczne przesłanek wymaganych przez ustawę — Uregulowanie krajowe wymagające, aby siedziba tych spółek znajdowała się na terytorium kraju — Porządek publiczny i bezpieczeństwo publiczne”

1.        Niniejsza sprawa, wszczęta na podstawie wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożonego przez Consiglio di Stato italiano, daje Trybunałowi Sprawiedliwości możliwość wykładni i zastosowania, praktycznie po raz pierwszy, przepisów w dziedzinie swobody przedsiębiorczości i swobodnego świadczenia usług w dyrektywie 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym(2) (zwanej dalej „dyrektywą usługową”)(3) w świetle przepisów traktatu FUE, które regulują ww. swobody.

        Pytanie, jakie ostatecznie kieruje sąd odsyłający dotyczy tego, czy zgodny z prawem unijnym jest przepis krajowy, który zobowiązuje spółki zamierzające świadczyć określone usługi (w niniejszym przypadku usługi akredytacji) w danym państwie członkowskim do posiadania siedziby w owym państwie członkowskim. O ile wymóg, aby usługodawca miał swoją siedzibę, (miejsce zamieszkania w przypadku osoby fizycznej) w określonym miejscu, był już od dawna przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości, który uznawał go za sprzeczny z prawem pierwotnym, () tak w niniejszej sprawie należy rozpatrzyć tę kwestię w świetle dyrektywy usługowej, która umieszcza w prawie wtórnym utrwalone orzecznictwo w tej dziedzinie. W ten sposób, podstawowa trudność w sprawie nie polegałaby na ustaleniu, czy w okolicznościach niniejszej sprawy państwo członkowskie może uzależnić od wspomnianej przesłanki świadczenie usług akredytacji na jego terytorium, ponieważ, o czym będzie mowa poniżej, dyrektywa okazuje się być jasna w tym względzie, a raczej na ustaleniu do jakiego stopnia przeszkoda w wykonywaniu ww. podstawowych swobód, jaką stanowi omawiana dyskryminująca przesłanka, może znaleźć uzasadnienie w niniejszej sprawie. Będzie to wymagało wcześniejszego ustalenia poszczególnych przepisów dyrektywy mających zastosowanie do niniejszej sprawy, dotyczących zarówno prawa prowadzenia działalności, jak również swobodnego świadczenia usług.