Opinia rzecznika generalnego Sharpston przedstawione w dniu 12 lutego 2015 r. - Z. Zh. przeciwko Staatssecretaris voor Veiligheid en Justitie i Staatssecretaris voor Veiligheid en Justitie przeciwko I. O.. - Sprawa C-554/13., sygn. C-554/13

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

ELEANOR SHARPSTON

przedstawiona w dniu 12 lutego 2015 r.(1)

Sprawa C‑554/13

Z.Zh. i O.

przeciwko

Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy)]

Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Dyrektywa 2008/115/WE - Wspólne normy i procedury stosowane przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich - Artykuł 7 ust. 4 - Decyzja odmawiająca wyznaczenia terminu dobrowolnego wyjazdu - Zagrożenie dla porządku publicznego

1.        Dyrektywa 2008/115/WE(2) określa wspólne normy i procedury, które mają być stosowane przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich z Unii Europejskiej do, przykładowo, ich państwa pochodzenia. W następstwie wydania decyzji nakazującej powrót na podstawie tej dyrektywy państwo członkowskie musi wyznaczyć danej osobie odpowiedni termin dobrowolnego wyjazdu (który wynosi od siedmiu do trzydziestu dni). W drodze odstępstwa od tej zasady państwa członkowskie mogą jednak na podstawie art. 7 ust. 4 wstrzymać się od wyznaczenia takiego terminu (lub wyznaczyć termin krótszy niż siedem dni) w razie zaistnienia określonych przesłanek, między innymi gdy dana osoba stanowi zagrożenie dla porządku publicznego(3).

2.        W niniejszym wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym Raad van State (rada stanu) (Niderlandy) zmierza do uzyskania wytycznych Trybunału w przedmiocie wykładni art. 7 ust. 4 dyrektywy w sprawie powrotów, w szczególności odnośnie do słów „stanowi zagrożenie dla porządku publicznego”.

 Prawo Unii

 Dorobek prawny Schengen

        Strefa Schengen opiera się na układzie z Schengen z 1985 r.(), na mocy którego państwa-sygnatariusze postanowiły znieść wszystkie granice wewnętrzne i ustanowić wspólną granicę zewnętrzną. W strefie Schengen zastosowanie mają wspólne zasady i procedury dotyczące, między innymi, kontroli granicznych. Artykuł 1 konwencji wykonawczej() zawiera definicję „cudzoziemca”, za którego uważa się każdą osobę inną niż obywatel państwa członkowskiego(). Artykuł 4 ust. 1 stanowi, że pasażerowie rejsów wewnętrznych, którzy przesiadają się na rejsy do państw trzecich, będą poddawani kontroli przy wyjeździe w porcie lotniczym, w którym lot zewnętrzny się rozpoczyna. Zgodnie z art. 5 ust. 1 jeżeli dana osoba spełnia określone warunki, na przykład posiada ważne dokumenty upoważniające ją do przekroczenia granicy [art. 5 ust. 1 lit. a)], i nie jest uważana za zagrożenie dla porządku publicznego, bezpieczeństwa narodowego lub stosunków międzynarodowych umawiających się stron [art. 5 ust. 1 lit. e)], może ona uzyskać zezwolenie na wjazd na terytoria umawiających się stron na okres nieprzekraczający trzech miesięcy. Jednakże umawiające się strony co do zasady powinny odmówić wjazdu osobie, która nie spełnia warunków wymienionych w art. 5 ust. 1(). Ruch graniczny na granicach zewnętrznych podlega kontroli właściwych organów krajowych zgodnie z jednolitymi zasadami określonymi w art. 6 ust. 2(). Kontrole te obejmują nie tylko sprawdzenie dokumentów podróży oraz innych warunków dotyczących wjazdu, pobytu, pracy oraz wyjazdu, lecz także kontrole mające na celu wykrywanie zagrożeń i zapobieganie im dla bezpieczeństwa narodowego i porządku publicznego umawiających się stron().