Opinia rzecznika generalnego Kokott przedstawione w dniu 17 lipca 2014 r. - Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przeciwko Radzie Unii Europejskiej. - Sprawa C-81/13., sygn. C-81/13

PINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

JULIANE KOKOTT

przedstawiona w dniu 17 lipca 2014 r.(1)

Sprawa C‑81/13

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Stosunki zewnętrzne - Układ stowarzyszeniowy EWG‑Turcja - Koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego - Planowana decyzja Rady Stowarzyszenia EWG‑Turcja na wzór systemu rozporządzenia (WE) nr 883/2004 - Decyzja 2012/776/UE Rady dotycząca stanowiska Unii w Radzie Stowarzyszenia - Wybór właściwej podstawy materialnoprawnej - Artykuł 48 TFUE, art. 79 ust. 2 lit. b) TFUE, art. 216 ust. 1 TFUE albo art. 217 TFUE

I -    Wprowadzenie

1.        Niniejsza skarga inicjuje nową rundę w zaciekłym sporze między Zjednoczonym Królestwem a Radą Unii Europejskiej w przedmiocie wyboru podstawy prawnej, w sytuacji gdy w ramach stowarzyszenia z państwem trzecim Unia Europejska zamierza współdziałać przy uchwalaniu przepisów w dziedzinie zabezpieczenia społecznego, które z jednej strony mają przynosić korzyść obywatelom państwa trzeciego, ale z drugiej strony także obywatelom Unii Europejskiej.

2.        Podobnie jak w sprawach C‑431/11 i C‑656/11 Rada zamierza, na wniosek Komisji Europejskiej, wprowadzić w stosunku do Turcji określone przepisy w przedmiocie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego na wzór uregulowania obowiązującego w ramach Unii. W tym celu Rada przyjęła na początek decyzją 2012/776/UE(2) stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w Radzie Stowarzyszenia, opierając się przy tym na przepisach dotyczących swobodnego przepływu pracowników w ramach europejskiego rynku wewnętrznego, a dokładniej na art. 48 TFUE.

        Decyzja ta została zaskarżona przez Zjednoczone Królestwo przed Trybunałem. Przeciwnie do poglądu Rady i Komisji Zjednoczone Królestwo, popierane przez Irlandię, jest zdania, że powołane powinny były zostać nie przepisy dotyczące swobody przepływu pracowników, lecz przepisy dotyczące praw obywateli państw trzecich w ramach przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, a dokładniej art. 79 ust. 2 lit. b) TFUE.