Stanowisko rzecznika generalnego Szpunar przedstawiona w dniu 14 maja 2014 r. - Bashir Mohamed Ali Mahdi. - Sprawa C-146/14 PPU., sygn. C-146/14 PPU

STANOWISKO RZECZNIKA GENERALNEGO

MACIEJA SZPUNARA

przedstawione w dniu 14 maja 2014 r.(1)

Sprawa C‑146/14 PPU

Direktor na Direkcija „Migracija” pri Ministerstwo na wytresznite raboti

przeciwko

Baszirowi Mohamedowi Alemu Mahdiemu

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administratiwen syd Sofija‑grad (Bułgaria)]

Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Dyrektywa powrotowa - Wydalenie nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich - Środek detencyjny o charakterze administracyjnym - Przedłużenie okresu stosowania środka detencyjnego - Ewentualna dopuszczalność przekroczenia maksymalnego okresu zastosowania środka detencyjnego w przypadku braku posiadania dokumentów tożsamości - Przeszkody w wykonaniu decyzji o wykonaniu wydalenia - Rozsądne perspektywy wydalenia - Odmowa wydania przez przedstawicielstwo dyplomatyczne państwa pochodzenia dokumentu podróży umożliwiającego powrót obywatela do tego państwa - Ewentualny obowiązek danego państwa członkowskiego dotyczący wydania czasowego dokumentu dotyczącego statusu osoby

 Wprowadzenie

1.      Trybunał po raz czwarty(2) rozpoznaje w pilnym trybie prejudycjalnym sprawę dotyczącą wykładni postanowień dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (Dz.U. L 348, s. 98), powszechnie znanej jako „dyrektywa powrotowa”.

      W niniejszym stanowisku wielokrotnie będę odwoływał się do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (zwanego dalej „ETPC”). Wynika to z faktu, że dyrektywa 2008/115 ma na celu właśnie uwzględnienie orzecznictwa Trybunału w zakresie środków detencyjnych(). Orzecznictwo to opiera się na art. 5 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w dniu 4 listopada 1950 r. w Rzymie (zwanej dalej „EKPC”), który odpowiada art. 6 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”). Artykuł 52 ust. 3 zdanie pierwsze karty stanowi, że w zakresie, w jakim zawiera ona prawa, które odpowiadają prawom zagwarantowanym w EKPC, ich znaczenie i zakres są takie same jak praw przyznanych przez EKPC. W odniesieniu do art. 7 karty i art. 8 ust. 1 EKPC Trybunał potwierdził, że „art. 7 karty należy nadać takie samo znaczenie i zakres, jakie przyznaje się art. 8 ust. 1 EKPC, tak”().