Opinia rzecznika generalnego Bot przedstawione w dniu 14 maja 2014 r. - Ewaen Fred Ogieriakhi przeciwko Minister for Justice and Equality i inni. - Sprawa C-244/13., sygn. C-244/13

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

YVES’A BOTA

przedstawiona w dniu 14 maja 2014 r.(1)

Sprawa C‑244/13

Ewaen Fred Ogieriakhi

przeciwko

Minister for Justice and Equality,

Irlandii,

Attorney General,

An Post

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court (Irlandia)]

Prawo obywateli Unii do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państwa członkowskiego - Dyrektywa 2004/38/WE - Pojęcie „zamieszkiwania wraz z obywatelem Unii w przyjmującym państwie członkowskim przez nieprzerwany okres pięciu lat” - Prawo stałego pobytu

1.        W ramach niniejszego odesłania prejudycjalnego zadaniem Trybunału będzie w pierwszej kolejności uściślenie pojęcia „nieprzerwanego legalnego zamieszkiwania wraz z obywatelem Unii” w rozumieniu art. 16 ust. 2 dyrektywy 2004/38/WE(2), a w szczególności uściślenie określenia „wraz z obywatelem Unii”.

2.        Przepis ten przewiduje bowiem, że członkowie rodziny obywatela Unii, którzy nie są obywatelami jednego z państw członkowskich i którzy legalnie zamieszkiwali wraz z tym obywatelem Unii w przyjmującym państwie członkowskim przez nieprzerwany okres pięciu lat mają prawo stałego pobytu na terytorium tego państwa.

3.        Rozważana w postępowaniu głównym kwestia sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy obywatelowi państwa trzeciego, który jest współmałżonkiem obywatelki Unii Europejskiej korzystającej z prawa do swobodnego przemieszczania się, przysługuje prawo pobytu, jeżeli podczas trwania wymaganego okresu pięciu lat współmałżonkowie przebywali pod jednym dachem jedynie przez dwa lata, a przez pozostałe trzy zdecydowali się zamieszkać oddzielne z innymi partnerami.

        Następnie High Court (Irlandia) zmierza także do ustalenia, czy w ramach skargi odszkodowawczej wniesionej w związku z naruszeniem prawa Unii sąd krajowy jest zobowiązany do wzięcia pod uwagę faktu, że przedstawienie pytania prejudycjalnego dotyczącego prawa Unii rozpatrywanego w sporze było konieczne do stwierdzenia, że naruszenie prawa Unii przez państwo członkowskie było wystarczająco poważne.